In 1 van vorige topics heb ik ons verleden weleens beschreven
In 2009 kocht ik Adorno (officieel Galanto) als een paard met extreem vluchtgedrag, werkelijk alles was eng wat een mens met hem wilde.
Het heeft me enorm veel bloed zweet en tranen gekocht... en vooral dat laatste..
Want als je je zo verbonden voelt met een paard maar hij blijft maar zo bang dan voel je je zo machteloos!
Dodenmansritten heb ik op hem uitgezeten.. complete blinde paniek..
En je voelt je zo alleen als je zelf geloofd in je paard dat het ooit goed komt maar iedereen je voor gek verklaard..
Totdat ik mijn instructrice tegen kwam... de knop om.. allebei met de billen bloot en kei en keihard werken!
En dat heeft zijn vruchten afgeworpen... Galanto heeft zo'n ongelovelijk verandering doorgemaakt dat ik me soms bijna niet meer kan voorstellen hoe het was (en gelukkig maar..)
Hij is zich alleen maar blijven ontwikkelen en werkt nu keihard met mij samen.
Ik vond het leuk om eens wat beeldmateriaal te laten zien.
Op foto's kun je altijd de beste stukjes laten zien maar film kan een totaal ander beeld geven.
Galanto heeft weinig buiging in het spronggewricht van zichzelf dus dit blijft altijd een werkpunt maar hij gaat al steeds meer dragen en wordt steeds sterker in zijn achterhand.
Het duurt bij hem allemaal wat langer maar dat geeft niet, we hebben de tijd.
Genoeg getypt.. tijd voor wat beeldmateriaal
Filmpje waar een stalgenootje even de piaffe mocht voelen.
We zijn nu fanatiek bezig met de wissel en dan gaan we weer starten
Galanto 
