Hij heeft het gelukkig heel goed maar wow ook al zie ik foto's van hem, het doet nogsteeds zoveel pijn dat ik hem niet aan mijn zijde heb staan.
Ons verhaal begon op 15 februari 2012, mijn moeder zei dat ze ging kijken samen met de pension eigenaar waar ons andere paard stond voor een paard die de eigenaar van de stal wou kopen.
Ik bleef op stal en was bezig met ons andere paard, ik was 13 jaar oud en nog echt een penny meisje
.Ik stuurde mijn moeder een berichtje om te vragen of het een leuk paardje was, ze zei ja ik heb hem gekocht, waarop ik stuurde huh? Jij?
Ja zei ze dan laat je mijn paard met rust
.Een week later hadden we hem opgehaald, hij was heel druk, was heel dik en was te veel voor mij.
De eerste keer dat ik op hem reed ging prima, ik werd goed geholpen alleen hij was heel druk. Hij was bij de vorige eigenaar gewend om 24/7 binnen te staan en 3 kilo brok per dag te krijgen, veelste veel natuurlijk.
De 2e keer dat ik op hem reed schrok hij van een hert en werd ik gelanceerd, ik durfde er niet meer op.
Ik werd overgehaald om er toch nog op te gaan en wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb!
Een paar maanden later zijn we verhuisd naar een andere stal waar ik ook naartoe kon op de fiets, aangezien ik kon zien dat hij niet gelukkig werd om in de avond op stal te gaan hadden we besloten om hem 24/7 buiten te laten staan. Hij knapte enorm op, was vrolijk en kwam elke keer naar me toe gerend.
Met het rijden hadden we nog wel wat moeite, we hadden elke week les en we werden langzaam aan een team.
Mighty was echt een pony die alles leuk vond, in de jaren dat ik hem gehad heb hebben we zoveel samen gedaan, niks was ons te gek!
Zo hebben we veel buiten gereden, ik vertrouwde hem de eerste maanden niet helemaal omdat hij altijd voorop moest, we gingen meestal alleen naar buiten.
Het was december en er lag sneeuw, wij hadden een idee. Wat nou als we er een slee achter zetten?
Mighty had nog nooit iets achter zich gehad, we hebben het rustig opgebouwd en voordat ik het wist stond de slee erachter.
We werden echt een team en we vertrouwden elkaar volledig, ik kon alles met hem, hij liep los op het erf, hij kon vrijheidsdressuur en we speelden veel samen.
Het was ook echt een pony met humor, als het te lang duurde met het eten pakken deed hij het licht uit
, hij moest altijd 100 kusjes geven en je gezicht aflikken .Ook zijn we met een hele groep het bos in geweest, wat was hij braaf die dag!<3
Toen kwam de dag dat ik hoorde van mijn ouders dat ze uit elkaar gingen, ik bleef bij mijn vader wonen omdat mijn school 2 straten achter me zat. Ik had bijna geen tijd meer, mijn vader had het geld niet om hem te houden.
We hebben hem verkocht aan hele leuke mensen, ze zijn net zo gek op hem als ik was!
Maar ik had hem toch nogsteeds liever bij mij gehad want wat mis ik zijn geintjes, als het te lang duurde alvast naar de wei lopen, mij express de modder induwen als mijn laars weer eens vast zat in de modder, die 100 kusjes, elke keer met het spelen me kopstoten geven. De gekke dingen die we altijd deden.
Your my once in a lifetime horse
.
. Gelukkig heeft hij zo te lezen wel een goede plek gevonden