Ondertussen ben ik al weer 3 jaar de trotse eigenaar van een lieve Neriva.
Neriva is op mijn pad gekomen omdat ik graag een paardje helemaal van mij zelf wilde.
we hebben thuis meerde paarden maar die zijn van mijn ouders (wel samen).
En zo vond ik op marktplaats een advertentie van een Haflinger merrie veulen.
een bezoek ingepland en gaan kijken. Helemaal van Groningen naar Steenbergen bij Zeeland.
aangekomen naar een lange rit, kennis gemaakt met de fokker. Mooie verhalen gehoord over Oostenrijk.
Toen was het moment. Veulen kijken. De fokker werd ondertussen al plat gebeld of het veulen nog beschikbaar was.
En daar stond ze lieve kleine pluis Neriva.
Ze liepen een paar rondjes maar ik was al verkocht.
vol trots zei ik DIE IS VAN MIJ.
Mijn vader dacht ojee wat heeft die nou gekocht.
In augustus moest ze nog voor de keuring van het NHPS.
Hier behaalde ze een mooie 4e plaats van Nederland en een voorlopige 1A status
Al snel kwam de dag dat we haar gingen halen.
Trailer veulen proof gemaakt en mevrouw gehaald.
Trots als en pauw
veilig aangekomen thuis, was het de volgende dag tijd om ook alvast een beetje buiten te kijken bij ons.
ze had het reuze naar haar zin met pleeg mama Liane
Neriva ontwikkelde zich super de eerste sneeuw was gevallen en dat gaf weer mooie plaatjes.
Het voorjaar kwam aangevlogen.
Neriva groeide als kool natuurlijk weer tijd voor een paar plaatjes
In augustus besloten om nog een keer met haar naar de NHPS keuring te gaan,
ze voerde de groep Nederlands gefokte paarden aan achter de toppers uit Oostenrijk.
trots op mijn kleine meisje, een hele reis naar Utrecht en dan zo super haar best doen.
In de winter bedacht mevrouw ik kan mijn mooie hoofd wel even stoten.
wat een resultaat kreeg van een grote wond die ook nog eens mega ging ontsteken.
Ze had heel veel pijn en in de winter steeds hoofd wassen en spoelen was niet zon succes. Neriva werd steeds banger als het om haar hoofd ging, natuurlijk te begrijpen.
Geen foto's van die periode.
2017 was aangebroken, het mooie voorjaar kwam er weer aan. De wintervacht bijna verdwenen en natuurlijk tijd voor foto's. Jeetje wat groeit ze als kool.
Ook dat jaar besloten toch over te stappen van stamboek. Ingeschreven bij de KVTH en ook direct voor de keuring in Juli
De keuring viel letterlijk in het water. En Neriva werd door de regen echt zo slecht gehumeurd dat was niet leuk. Ze lied zich niet echt zien en was boos heel boos
Maar een eerste premie en een derde plek maakte mijn dag al goed.
Ook hadden we ons opgegeven voor de Internationale haflinger show in Haaksbergen.
Leuke mensen ontmoet en veel geleerd. Helaas hadden we dezelfde keurmeester als in Assen dus een ééna laatste plaats voor ons. Maar beere trots op mijn meisje. Een nacht van huis en zo lief
Aangekomen in 2018 . Wauw ze word al weer 3.en groeien doet ze nog steeds.
In maart haar eigen hoofdstel gekocht, het word nu toch echt wat.
http://boktimg.nl/img/m/aZbEyI.jpg
eerste keer met zadel gelongeerd
http://boktimg.nl/img/m/7h7e4z.jpg
Elke dag puur genieten.
En in Oktober prachtige foto's van haar gemaakt.
http://boktimg.nl/img/m/FSgEYt.jpg
http://boktimg.nl/img/m/xk8Cxf.jpg
Nu op naar de nieuwe avonturen in 2019
Wat staat er op de planning:
*Stamboek opname
*zadelmak maken en licht aan rijden
* elke dag genieten
ja de laatste foto is machtig 
Nee, zonder gekheid, ik ben echt een merriemens. Neem ik de hormonen wel voor lief. Ze lopen zich ook dood voor je als het moet, zijn gerichter op 'hun mens' (en dus niet zo op alle andere mensen) etc. Mijn ervaring in ieder geval.
