Geplaatst 
Ik heb er vaak over gedacht om een topic over Axel te openen om al onze problemen te beschrijven. Maar daar ben ik te trots voor. Lang had ik in gedachte dat er ergens van het voorjaar wel een topic zou komen, met de titel "van 'probleempaard' naar winstpunt" of zoiets. De werkelijkheid is dat dat winstpunt nu nog heel ver weg lijkt, nu ik een nieuwe cap besteld heb omdat ik afgelopen donderdag recht op mijn hoofd geland ben. Maar dit is geen klaagtopic, en geen vraag om advies. Dit is een topic voor EJL-ITP, om mijn knappe jochie te laten zien.
Ons verhaal begon aan het begin van de zomer. Ik heb inmiddels ongeveer een jaar een vaste baan en ik besef me dat mijn aloude pennydroom, een eigen paard, eindelijk werkelijkheid kan worden. Het kostte me een tijd om mijzelf te overtuigen dat ik dat zou kunnen. Want vanaf mijn zesde was ik manegeruiter, en ik ben opgegroeid met de enorme kloof tussen ons manegeruiters en de perfecte wereld van de 'eigen paarden'. And never the twain shall meet. Maar als ik al 20 jaar een eigen paard wil, dan wil ik het blijkbaar wel écht. En hoe moeilijk kan het nou zijn? Nou, zo moeilijk:
Zo stond er op 3 juli een 4-jarige, maar doodbrave E-pony op stal. Met het proefrijden was ik, ondanks zijn jeugdige leeftijd, overtuigd door zijn koele karakter en zijn vlakke gangen. Hij miste nog een beetje balans, maar ik kon er rustig mee over de weg, en hij liet zich niet snel gek maken. Al met al een paard dat mij vertrouwen gaf, en waar we samen mee konden groeien.
De eerste weken bestonden uit achterstallig onderhoud bijwerken. Enten, hoeven op orde maken, wormen bestrijden, en kilo's er bij eten. En wennen aan de rare dingen die hier door de lucht vliegen:
Ik had nog geen zadel en probeerde er met barebackpad op te klimmen. Dat was de eerste keer dat ik in het zand belandde. Ik weet het aan het gebrek aan zadel, maar schrok wel van zijn erg extreme reactie. Dat was geen gewoon bokje, dat was pure paniek.
Dus bleven we grondwerken tot we een zadel hadden. Longeren, wandelen, wennen aan het opstapje (want die vond hij doodeng, in het begin). En langzaamaan, met hulp, kon ik er weer een keer op. We kregen een zadel te leen, maar dat bleek niet de oplossing te zijn. Bij het passen stond hij al te steigeren. Toch leek er, stapje voor stapje, vooruitging in te zitten. Maar ontspannen werd het eigenlijk zelden.
Wel veranderde het schrale ponylijfje in een mooie grasbuik.
Mijn ouders, die vanaf de eerste week al verklaard hadden dat ik een probleempaard gekocht had, wilden komen kijken, dus ik moest hen van het tegendeel overtuigen. Dat gezeur altijd over getraumatiseerde paarden. De mijne is gewoon jong, en moet nog een hoop leren.
Ja, hier zit veel spanning in, maar het feit dat ik er op zit is en rond kon rijden, was al een grote overwinning. De volgende keer dat ik er op wilde schoot Axel weer in totale paniek, gaf weer een ware rodeo weg en belandde ik weer hard op de grond.
Natuurlijk heb ik alle fysieke ongemakken willen uitsluiten. Hij is onder handen genomen door een chiropractor, en ook de tandjes worden bijgewerkt.
Ondertussen genieten we allebei het meeste als naar het bos kunnen, lekker samen op stap.
Zelfs de kalfjes die in het begin wel eng waren, blijken op den duur best gezellig.
Zolang er maar niemand op zijn rug zit, vindt hij alles best en is hij het koelste paard dat er is. Ook een heel mentuig om zijn lijf vindt hij allemaal prima. Hij laat zich ook braaf aan de lange lijnen sturen, alsof hij wil zeggen: laat mij maar koetspony zijn.
Vanaf oktober hebben we een ander zadel wat net iets beter gaat. Met veel geduld werken we aan zijn singel- en zadeldwang, en op een gegeven moment kan hij weer kalm stilstaan bij het opstijgen en kunnen we weer verder. Zelfs op een van de stormachtigste dagen van de herfst waren wij zo dapper. Nou ja, ontspannen is anders.
Maar ook deze vooruitgang was van korte duur. Niet veel ritjes later kwam zijn paniek terug en torpedeerde mij weer in het zand. Ik heb het besluit genomen er zelf voorlopig niet meer op te stappen. Hij gaat op zulke momenten zo door het lint, en dat past helemaal niet met wat een lieve pony het verder is. Ik kan hem daar zelf niet verder bij helpen, en het wordt alleen maar gevaarlijk op deze manier. Dus gaan we waarschijnlijk vanaf januari samen elders in training, waar we hopelijk van onze angsten afgeholpen kunnen worden. Ondertussen blijven we gewoon spelen vanaf de grond.
Het afgelopen half jaar was niet bepaald waar ik de afgelopen 20 jaar van gedroomd had. Naast de zadelproblemen hebben we nog voerproblemen (en koliek), hoefproblemen en 'gewone' puberale uitprobeerdingen gehad. Steeds als het lijkt alsof we alles onder controle hebben, is er weer iets nieuws om de hernieuwde hoop de grond in te boren. Natuurlijk heb ik aan één stuk door aan mijzelf getwijfeld: wie koopt er dan ook een vierjarige als eerste paard?
Een jaar geleden stond Axel nog vrolijk met zijn vriendjes op de opfok. Hij heeft in 2013 drie eigenaren gehad die allemaal iets van hem wilde: die een zadel op zijn rug hebben gelegd, een bit in zijn mond hebben gedaan, en op hem zijn gaan zitten. Blijkbaar is dat hem niet in de koude kleren gaan zitten. We willen dit jaar graag afsluiten. Ik wil onder professionele begeleiding nog één keer kijken of rijden leuk kan worden, voor ons allebei. Laat 2014 het jaar zijn dat we met een aantal van die kwelgeesten af kunnen rekenen. Want zeg nou zelf, zo'n koppie geef je toch niet zomaar op?
Wat ik nu met hem doe pakt hij allemaal braaf op, en het uiteindelijke beleren laat ik natuurlijk aan professionals over, maar dan 
Mijn menervaring beperkt zich tot wat korte cursussen en een koetsiersbewijs, en ondanks dat Axel geweldig is vanaf de grond, blijft het een jong paard dat nog wel eens onvoorspelbaar kan zijn. Maar goed, dat zien we dan allemaal wel.
