De laatste tijd ben ik echt weer helemaal smoorverliefd op mijn paardje en denk ik vaak aan hoeveel geluk ik heb om zo'n geweldig/braaf paard als hem te hebben. Ik heb hem nu al 6 jaar en wil de mooie momenten dan ook graag met jullie delen
Dan zal ik maar eens beginnen bij het begin..
8 maart 2007, de dag dat hij mijn leven binnenkwam. Ik zo trots als een 11-jarige maar kon zijn met haar eerste eigen paard, en Yutah als 5-jarige puppy. (Foto is toen met gsm getrokken, vandaar te kwaliteit
) 
Ik ben met hem op een recreatieve manège beginnen te rijden waar vooral de nodige aandacht aan "schriktraining" werd besteed.
Er werd natuurlijk ook aan springen gedaan, ook al was dat ons ding niet echt, maar we deden het toch.
Maar het belangrijkste op die manège waren de uitstappen. We hebben samen dan ook veel uitstapjes naar zee, bos en veld gemaakt.
Hier was ie de eerste keer aan zee, in 2008. Het was allemaal erg spannend voor hem, hij stond helemaal te trillen en had zijn staart constant tussen zijn benen. Gelukkig was dit enkel de eerste dag, de andere dagen van de uitstap was ie wel lekker ontspannen. En braaf dat hij toen was voor een 6-jarige!
De laatste dag hadden we al het geluk aan onze zijde. De zee was uitzonderlijk kalm en we zijn toen zelfs een stukje gaan zwemmen, dit was een van de mooiste momenten die ik ooit met hem heb gehad!
Het grappige aan dit verhaal is dat we daar eigenlijk niet mochten zwemmen, maar dat wisten we toen niet, en dus kwam er na ons zwemtochtje heel toevallig een reddingshelikopter overgevlogen.. Maar er is gelukkig niets gebeurt.
Helaas merkten we ook dat hoe langer we op die manège verbleven, hoe meer hij begon weg te kwijnen. De stallen waren namelijk erg klein en er was maar één wei beschikbaar voor iets van 60 paarden, waardoor elk paard maar één keer per week op de weide mocht. We hebben toen, ergens in 2009 vermoed ik, besloten om naar een privé-stalling te gaan waar onbeperkt gebruik mocht gemaakt worden van de weide. Dit was echt een goede beslissing, want Yutah bloeide vanaf dat moment helemaal open. We hielden wel nog contact met de manège en deden nog mee aan de uitstappen.
Zo zag ie eruit na de 5-daagse uitstap aan zee het jaar erna, helemaal strak!
Hier is even een foto vergelijking van toen ie nog op de manège stond (links) en van enkele weken geleden (rechts).
En een jaar later stond daar een 2-jarige pony te koop op die stalling. Mijn moeder was meteen verliefd en kocht hem voor zichzelf, en Yutah had er gelijk een maatje bij, Leeroy (op de foto is ie wel al 3 of 4, maar ik vond geen oudere foto van hun tweeën samen).
In 2010 ben ik min of meer in de wedstrijden getuimeld en wou ik wel een kans wagen met Yutah. Maar zoals jullie kunnen zien ging dit niet al te best. Ik vertikte het om zijn manen te vlechten, want dat was 'lelijk' en mijn houding was gewoon ronduit slecht, maar ik ben hem toch dankbaar omdat hij zich steeds goed heeft gedragen ondanks mijn geklungel op zijn rug
. 
Helaas was onze wedstrijdcarrière van korte duur, want datzelfde jaar nog, toen wij op vakantie waren in Spanje, kregen we opeens telefoon van de dierenarts. Iemand had hem droge pulp gevoerd, en gelukkig dat een vriendin van me op dat moment net even naar de paarden ging kijken en hem zag staan met wit slijm uit zijn neus en mond. Zijn maag is meteen leeggepompt, alles ging verder goed met hem, dus we hoefden niet naar huis te komen zeiden ze ons toen.
De dag erna opnieuw telefoon: "hij heeft veel last van gaskolieken, we gaan hem naar de kliniek brengen", dat is niet iets wat je wilt horen over je paard wanneer je 1200km van hem weg bent. Wij zijn halsoverkop terug naar België vertrokken, onze vakantie was toch al verpest. Een dag later was ik terug bij Yutah, hij stond er zo zielig bij, maar ergens leek het toch wel alsof hij blij was om mij te zien.
Later bleek het ook dat hij een virale infectie op zijn longen had gekregen door de buis die ze hebben gebruikt om zijn maag leeg te pompen, ze wilden hem nog een week in de kliniek houden ter observatie, maar we mochten hem ook meenemen als we wilden, en dat wilden we ook. We hebben hem dus meegenomen en meteen op de weide gegooid, en Yutah werd terug helemaal de oude! Ik mocht hem helaas wel enkele maanden niet meer rijden, hij moest rust hebben om terug te bekomen van die infectie op zijn longen..
Na dat incident is er een periode van 2 jaar geweest dat ik eigenlijk niet echt nog iets met hem heb gedaan, omdat ik toen voor eigenaars ben gaan rijden om toch nog wedstrijden te kunnen blijven doen. Maar dat is toch echt mijn ding niet, dus nu ben ik sinds augustus terug opnieuw begonnen met Yutah en nu lopen we er zo bij (een hele verbetering, al zeg ik het zelf):
Maar natuurlijk ga ik nog steeds met hem op wandeling, wedstrijden doen is niet het enige dat telt voor ons.
En dan geven wij wel eens gas
(alleen jammer van het bietenveld dat voor het wegje lag, waardoor je Yutah niet helemaal ziet)
En lol met je knol kan ook heel leuk zijn!
(ik heb op deze even mijn gezicht weggewerkt, dat was gewoon te erg)
Maar het allerbelangrijkste is de liefde en het wederzijds vertrouwen die ik hem krijg. Hij zal hoe dan ook altijd mijn allerbeste vriend blijven
Zo dit waren dan 6 jaar opgesomd in 15 foto's! Heel erg bedankt als je alles gelezen hebt en tot het volgende topic
Sorry voor de foto kwaliteit, de meesten komen van Facebook of zijn met een gsm gemaakt..
