Geplaatst Ik kan niet onder woorden brengen hoe belangrijk hij voor me is.
December 2017/januari 2018
Eerder in 2017 kreeg mijn vader te horen dat zijn kanker terug was. Ze namen een deel van de longen weg, waar uitzaaiingen zaten, en zijn strottenhoofd werd verwijderd. Maar in beide gevallen konden ze niet alles weghalen. Hij ging achteruit, maar genoot nog enorm van zijn gezin.
Ik heb zelf eind 2017 in het ziekenhuis gelegen met kattenkrabziekte (niet lachen, dat hebben al veel mensen gedaan
), een ziekte die bij heel veel mensen voorkomt, maar bij maar weinig symptomen geeft. Helaas was mijn algehele gezondheid niet je van het, waardoor ik erg ziek werd. We begonnen het paardenjaar met sneeuw, waar ik dol op ben! Ondanks dat ik in 2017 mijn zelfvertrouwen wat was verloren, klom ik zonder zadel op mijn knul en reden we naar een prachtig wit en stil bos.
Mijn knul is net zo dol op sneeuw als ik
Februari
We bleven lekker buiten rijden om rustig kracht op te bouwen. Vinnie is nog maar 4 maar tikt de 1.80 aan. Ik heb moeite hem op gewicht te krijgen en houden en zijn billen blijven mager en puntig.
Ik loop zelf vooral te kwakkelen met mijn gezondheid. Ik ben nog niet fit na mijn ziekenhuis bezoek en voel me uitgeput, zowel fysiek als mentaal. Ik probeer zo vaak mogelijk bij mijn ouders te zijn, wat fijn is, maar wel moeilijk.
Ondanks zijn schraalheid loopt meneer als een trein! Hier zijn ‘ik ben een Arabier tuut tuut’ imitatie
Maart en april
Ik sta een stal uit te mesten als ik een telefoontje krijg. Het is mijn moeder. Ik hoor aan haar toon dat het niet goed is. Mijn lieve, sterke vader kan niet meer. Hij is een schim van wat hij was, heeft pijn en is op. Hij kiest ervoor het op zijn termen te beëindigen. We staan allemaal achter hem en wisten dat het eraan zat te komen, maar om het dan uiteindelijk te horen...
Ik kan me herinneren dat ik langs de muur naar beneden zakte en in de stal heb zitten huilen. De rest is een waas.
Dezelfde dag krijg ik te horen dat mijn contract niet wordt verlengd. Officieel omdat ik te weinig verbetering heb laten zien, onofficieel vanwege mijn persoonlijke problemen en langdurige afwezigheid. Ik krijg weinig begrip en steun, heb bewijzen dat ik al vroeg aan de bel heb getrokken omdat ik het niet meer aan kon. Ik heb me niet 100% kunnen geven, dat klopt. Maar ik heb wel dat gegeven dat ik nog in me had. Ik liep al lang op mijn tandvlees, maar hulp kwam er niet. Het eindigt in een nare zaak, iets dat ik er eigenlijk niet bij kan hebben.
16 april overlijdt mijn vader.
En ik? Ik stort in, ik kan niet meer. Diagnose: chronisch depressieve stoornis met daar bovenop een burn-out.
Dat klinkt heel heftig, en ik vind het heel eng om dit zo open en bloot op internet te zetten. Ik heb zelf ervaren hoe weinig kennis en begrip er is over en voor psychische klachten. Je krijgt zo snel een etiketje opgeplakt. Meestal ziet dat etiketje er zo uit: lamlendig op de bank hangend, vies en zwelgenden ellende.
Soms klopt dat etiketje. Maar meestal ben ik heel ‘normaal’. Ik kan heel goed en oprecht genieten, of plezier hebben. Ik ben niet eng of gek, ik kan heel redelijk functioneren met mijn aandoening. Op dit moment echter, zijn mijn reserves op.
Van mijn werk hoor ik niets na het overlijden van mijn vader. Ik krijg geen kaartje.
Mei en juni
Ik ben gedwongen me ziek te melden en probeer me op mezelf en mijn familie te richten. Mijn knappe knul is magerder de winter uit gekomen dan ik graag had gehad, maar hij voelt zich psychisch opperbest
! We pakken rustig het rijden weer op.
En meneer geniet van de zon (let vooral op zijn wilde baard)
Juli
In juli was het ontzettend warm. Ik ben op Vinnie geklommen, richting strand gereden en daar zijn we samen de zee in gedoken (ik iets enthousiaster dan Vinnie
). Een toeriste heeft foto’s van ons gemaakt en was zo lief die op te sturen. 
Mijn knapperd vond het erg spannend, maar deed het heel knap! Hij sprong af en toe opzij maar dat mag. Helaas draaide bij een van die sprongetjes het touw rond mijn vinger en die zei knak. Van schrik viel mijn telefoon in zee, die het uiteraard niet meer deed.
Daar stond ik dan, op het strand, alleen, met een knol van 1.80, met een hele zere vinger en zonder telefoon.
Uiteraard waren de toeristen alweer een stuk verder dus er zat niets anders op dan naar huis te gaan. De steile opgang opgeklauterd, daarna er weer af en een bankje gezocht. Mijn lieverd, die opstijgen vaak nog spannend vindt, bleef stokstijf staan toen ik ging klauteren. Vraag me niet hoe, maar ik ben erop geklauterd met één hand, naar stal gereden, paard terug gezet, in de auto (super dom) naar de dokter gereden en vervolgens door naar het ziekenhuis.
Gebroken vinger. Uiteraard zo gebroken dat het nodig was mijn hele arm in te gipsen. Heb ik weer..
Augustus
Ik was net op tijd uit het gips om het rijden weer op te pakken, want vinnie en ik hadden een crosskamp op de planning staan! Ontzettend naar uitgekeken, want we hadden door alle toestanden al drie keer onze eerste cross training af moeten zeggen.
Ik kan niet anders dan glunderen van trots want Vinnie vond het prachtig!
Helaas hier wel enorm met mezelf geconfronteerd. Door mijn medicijnen en burn-out is mijn lichaam in constante fight of flight modus. Waar ik eerder van te voren wat zenuwachtig was als ik ging springen, en dat afvloeide als ik eenmaal aan het rijden was, maakte ik nu opeens een allesverlammende angst mee. Mijn lichaam lag letterlijk stil, kon niet meer fatsoenlijk functioneren. Ik vond dat moeilijk, want dit herkende ik niet.
Ondanks dat op dag twee mezelf enigszins herpakt en toch heerlijk kunnen rijden. Trots!
Maar uiteraard zou 2017 niet een rotjaar zijn als we dit probleemloos konden afsluiten. Bij het thuis uitladen glijdt Vinnie van de klep. Een dag voor mijn vakantie.
Goddank kon ik weer een beroep doen op mijn fantastische opvangnet en werd hij fantastisch verzorgd terwijl ik even weg kon om alle ellende te verwerken, maar ook om van het crosskamp na te genieten.
September
In september werd er om de hoek een oefencross georganiseerd. De stoute schoenen aangetrokken en meegedaan. Op de een of andere manier werd ik mijn angst de baas en man, WAT EEN KICK!! Alles rustig vanuit draf gedaan want Vinnie kan nogal overprikkeld raken en dan is zo’n groot lijf lastig rond te rijden. Maar hij liep als in een droom, wat een toppaard heb ik toch!
In dezelfde maand liep ons eerste onderlinge springwedstrijdje heel anders. Waar Vinnie de cross hindernissen opvreet, schrok hij zich dood van al die houten balkjes
Dus ik lag er voor een l*llig sprongetje van 40 cm naast. Mijn angst kwam hierdoor weer volledig terug. Een springles afgesproken, maar dat liep voor geen meter. Ik kon mijn angst niet de baas. Daarom heb ik besloten voorlopig even geen gekke dingen ge doem, maar gewoon thuis door te trainen en ontspannen buitenritjes te makem.
Oktober
In oktober genoten we vooral van de zon en van elkaar. Ik zette hem op de foto:
We maakten lekkere avondritjes:
En we werkten aan het opbouwen van zijn kracht:
En mocht mijn lieverd voor kinderpaard spelen:
november en december
En nu, nu zit ik nog steeds thuis. Ik werk aan mezelf maar er is tot nu toe weinig verbetering. Mijn grootste angst is dat ik dit niet de baas word.
Mijn tweede grootste angst is dat ik Vinnie te koop moet zetten. In de ziektewet krijg je namelijk maar 70% van je laatste salaris en ik werkte al niet fulltime. Het is elke maand vechten om alle rekeningen te kunnen betalen. En wie weet hoe lang dit nog gaat duren. Ik ga vechten voor mijn knul, want zonder hem had ik allang opgegeven.
Dat klinkt heel dramatisch, maar het is zo.
Als ik niet uit bed kom, heeft hij geen eten. Hij is voor mij een reden van bestaan.
Wat geweldig als je je helemaal door deze lap tekst heen hebt geworsteld. Het lucht me op om dit allemaal op te schrijven, en om er openlijk voor uit te komen. Er heerst toch nog een zeker taboe op psychische problemen. Ik hoop, door het uit te spreken, het wat bespreekbaarder te maken.
Mijn doelen voor komend jaar zijn simpel: aan het eind van 2019 wil ik nog steeds kunnen zeggen dat Vinnie van mij is. Hopelijk kan ik dan ook zeggen dat ik zelf vooruitgang heb geboekt en het beter met me gaat
Ik waardeer het enorm als je een berichtje achterlaat!
Isa ik denk aan je, tot snel 
