Hij rijdt met de neckrope precies waar ik heen wil. Slalommen, voltes, doet ie allemaal. Zet geen past verkeerd. De hulpen in draf zijn nog wat onbenullig, maar na een aantal keer met 'touwtje' te hebben gereden gaan die al een stuk fijner! Ik weet zeker dat die hulpen steeds kleiner worden. Want in stap gaat het al veel meer ontspannen. Het zal in draf ook nog wel wat onzekerheid van mijn kant zijn. Want geloof me, je moet letterlijk loslaten En das best spannend hoor! Geen touwtjes (teugels) meer in handen hebben. Alles te maken met vertrouwen. En dat moet groeien. Vanuit beide kanten.
Zo begon ik vorig jaar met hem aan de hulpteugels. Valse controle is dat achteraf. Want ik was als de dood om hem los te laten. Ik moest en zou controle houden, want ik kende hem tenslotte niet, dus reed met hulpteugels én bit. Controle, controle... Maar dat werkte averechts. De spanning bouwde juist op ipv af.
Dat was mijn eigen onzekerheid en angst. Er kwam een punt dat ik gestopt ben met de hulpteugels en even later ook met bit. En nu rijden we lekker heel veel buiten. Met zadel, zonder zadel. Maar altijd lekker een los teugeltje! Gewoon relaxt.
Het is een leerproces. Voor mij en voor Nick.
En ik vind het toch best goed dat ik dit kan zonder bit, sporen, zweep, zonder dwang. Ja dat het wat hobbelend gaat, nou ja dat zij zo. Dat verbeteren we nog wel.
Ik durf te wedden dat veel mensen dit niet met hun paard durven.
Oh en met mijn balans zit het wel goed hoor. Je wilt niet weten hoeveel uren/kilometers ik zonder zadel rond heb gebracht.
Met James heb ik gecrosst zonder zadel, op- en afsprongen, dikke boomstammen. Nee hoor, niks was ons te gek.