Ik reed met de auto van mijn vriend het zandpad bij de weide op. Valentijn kijkt op, herkent de auto en wil zich omdraaien om naar mij toe te komen rennen. In zijn draai zakt hij door zijn been heen (ja het been waarmee hij net mee van boxrust komt) en valt hij lang uit op de grond. Ik rem en open het raam en roep hem een paar keer om op te staan maar hij blijft liggen. Ik wil zo snel mogelijk de auto parkeren om bij hem te kijken en in de vluchtigheid knal ik met de achterkant tegen een weidepaal aan.
Van de schrik springt Valentijn toch omhoog en komt galopperend naar de auto en hinnikt als ik de deur uitstap. Gelukkig was er alleen een beetje lakschade maar ik was heel erg geschrokken. Auto maar even gelaten voor wat het was en meteen Valentijn zijn benen gecontroleerd. Niks open, dik, warm of pijnlijk en meneer laat ook gelijk even zien dat gekke bokkensprongen nog gewoon kunnen.
Mijn vriend kon er gelukkig heel erg om lachen toen ik belde en was met name opgelucht dat er niks met ons paard was. Wel fijn dat maandag de osteopaat toch al langs kwam.
Achteraf kan ik er ook om lachen maar de schrik zat er dik in en ik moest echt even mijn verhaal ergens kwijt.
