Vandaag nog nét voor het donker een klein rondje bos/buiten. Hoor ik ineens geroep. Ik:
? 
? Komt er keihard een of andere herdershond door het veld aangerend: Totaal niet meer onder appèl, haren recht overeind. Wat ben ik blij dat Zucchero bleef luisteren. Hond cirkelde wat om ons heen, agressief blaffend, ik bleef Zucchero, die duidelijk gespannen was, met zicht naar de hond sturen. Eigenaar van hond bleef van afstand roepen en kwam, in een in mijn ogen veel te rustig tempo, op ons af lopen. 
Uiteindelijk draaide de hond gelukkig toch om en rende in top tempo terug naar zijn baas. Jemig wat had dit anders af kunnen lopen. Was vlakbij een loop (brede sloot) en echt niet een fijne plek om te clashen met een hond.
De rest van de rit ben ik tegen Zucchero blijven zeggen hoe knap, moedig en braaf ik hem vind.
#medemogelijkgemaaktdoormijnzusenhaarbravehonden: Zij liet die van haar, tot mijn grote ergernis, altijd wild rondrennen rond Zucchero toen hij nog jong was. Ik mopperde dan altijd enorm en haar reactie daarop was altijd: "eens zul je mij dankbaar zijn". Nou... vandaag heeft ze écht gelijk gekregen!!
PS foto uit de oude doos, want bij terugkomst was het echt al te donker (en ook zeker niet zulk lekker weer
). 
