Geplaatst Op een gegeven moment was het achterste stuk en een stuk aan de zijkant verhuurd aan een schapenboer en waren ze gewend aan het gaas en hun vatse paardjes.Toen het gaas weg was, hadden ze dan niet eens meteen door en ze hebben nog maanden de vaste paden betreden. Maar sinds een week of wat hebben ze het achterland ontdekt.
Ze kwamen op gezette tijden wel naar huis om te drinken (de waterbak staat in de buurt van het huis) en een worteltje te halen.
Maar vandaag niet. Eerst vond ik het niet zo heel gek, omdat het niet zo warm meer is, en er staat weer veel gras plus dat het eikeltjes tijd is (de eikeltjes van de kurkeik, waarvan er veel op het land staan, zijn eetbaar, ook voor mensen, her maken ze er taart van) dus zoveel behoefte aan water en een worteltje is er natuurlijk niet meer. Maar om een uur of vier begon ik me ongerust te maken, omdat Machinho de muilezel toch altijd wel vroeg op huis aan komt, of de anderen nu mee gaan of niet.
Nu moeten jullie weten dat Machinho flink op leeftijd en bijna blind is, dus die moet het helemaal van bekende paadjes en goed licht hebben.
Omdat ik wist dat er wat gaten in de omheining zaten (waarvan mijn huisbaas eerst had gezegd dat zijn personeel ze zouden dichten, maar toen ik navraag deed wist hij niet of het gedaan was), besloot ik maar op pad te gaan met touw om de gaten te dichten (konden verder geen kwaad, ze konden alleen dan het land op van een buur, die varkensboer is, niet echt aantrekkelijk voor paarden). Dat was, om een beeld te vormen langs de rechterkant van mijn land naar achteren toe. Ik vond daar wel hoefafdrukken, ook van wilde zwijnen, en pootafdrukken van dassen en vossen, trouwens en verse hoopjes en ook de gaten die duidelijk nog niet gerepareerd waren, maar geen paardjes en muilezel.
Toen ik even verderop het derde gat dichtte (daar was gewoon een hek open dat weer dichtkon, maar moest wel met touw, hij haalde net de paal niet) zag ik rechts van me de witte vlekken van Chico, die gelukkig met wat ik zijn goede kant noem, naar me toe stond. De ander kant is namelijk bijna helemaal bruin en slecht te zien op afstand tussen bomen en struiken. Met een beetje turen kon ik Olímpio en Gandhi ook ontdekken. Maar ik zag Machinho niet. Op zich niet zo raar, daar die donkerbruin is en er veel donkerbruine gedaantes in de vorm van boomstronken en verdorde struiken staan.
Maar toen de drie die ik gespot had een beetje te enthousiast en totaal bezweet op me afkwamen, zonder Machinho in hun kielzog, begreep ik dat er wat mis was....
Ze kwamen even kijken, ik denk om te checken of Machinho niet toevallig bij mij was, en scheurden toen weer weg, hinnikend en bokkend, iets dat ik van Olímpio, een Franse draver, nog nooit gezien had.
(knetterharde rengalop dan weer wel). Het was duidelijk dat ze Machinho kwijt waren. Ze gingen richting huis, dus ik ook maar, maar op een gegeven moment schoten ze me weer in volle galop voorbij de andere kant op. Ik kon hun zweet ruiken. Ze waren blijkbaar al een tijdje op zoek!
Tja, wat is wijsheid? Het land is tussen de 20 en 30 hectare (het was 30 maar er is links een strook vanaf gegaan naar een nicht voor schapen)met glooingen, bomen en struiken. Dat doorzoek je niet even.
Er schoot al door mijn hoofd om op Facebook hulp te vragen van de plaatselijke dierenvrienden met Landrovers, maar Machinho is bang van vreemden en laat zich niet pakken, dus dat schiet ook niet op tenzij ik toevallig net in de wagen zou zitten de hem vond.
Ik besloot om op mijn brommer via de weg en verderop een onverhard weggetje dat langs de achterkant van mijn land loopt, het achterste stuk te inspecteren. Als hij daar was, kon ik de brommer wel zolang laten en Machinho meenemen. Niemand die daar komt.
Het was begonnen te motregenen, dus maar snel een knalgele poncho over mijn trui en bodywarmer gedaan. Ik begreep dat mijn klompen álà Crocs met de gaten niet veel bescherming zouden bieden en mijn sokken snel doorweekt zouden raken, maar het moest maar. De tijd drong, want het zou snel gaan schemeren, dat zoeken naar een donkerbruine bijna blinde muilezel die zich niet durft te verroeren in het donker, dus ook niet komt als je roept, echt heel lastg zou maken.
Het zandpad nemen met mijn nieuwe Honda Vision, stadsbrommer bij uitstek met smalle bandjes, was nog een heel avontuur. Gelukkig rijdt er regelmatig een Landrover over om de boel te inspecteren, dus er was wel iets van spoor, maar door de regen van de laatste tijd waren en ook veel plassen en modder, als je dat zo kunt noemen van zand, maar je begrijpt wat ik bedoel.
De motregen maakte kijken door mijn visier bijna onmogelijk, dus dat maar omhoog gedaan.
Geen Machinho, geen paarden. Of toch?
Ik zag een vorm die wel verdacht veel op Machinho leek en de kleur klopte. Ik roepen, geen reactie. Toen ik dichterbij kwam bleek het een dubbele stomp van een afgezaagde boom.Ik kon er om lachen.
Ergens was wel ik blij dat ik ze daar niet zag, want het betekende dat ze niet op het allerachterste stuk - een heeeel eind lopen- waren. Ik weer terug naar huis.
Er stond nog maar één ding te doen. Van huis uit de linkerkant helemaal langs gaan. Ik nam één van mijn honden mee, Beer, die vroeger de paarden altijd op het land zette en ging halen, toen ze nog achter een hek gingen en niet zelf naar huis konden komen en geen Olímpio als leider hadden die graag naar huis wil voor het donker....
Hond blij en als een speer voor me uit, maar kwam al snel terug, zonder paarden. Hij liep braaf met me mee terwijl ik steeds verder naar achteren liep. Omdat ik langs bijna de hele omheining kon kijken en daar niks zag, ben ik een beetje het midden op gaan zoeken.
En ja hoor, Beer schoot ineens bij me weg, hij had lucht van de paarden. En ik kon inderdaad, toch weer meer aan de rechterkant van het land, niet ver van de varkensboerbuur
de witte vlekken van Chico ontwaren en schuin erachter Gandhi. Ze zagen mij, met mijn kanariegele poncho uiteraard ook... en kwamen schoorvoetend op me af. Ze waren duidelijk een stuk rustiger, dus ik had goede hoop dat ze Machinho gevonden hadden. Alleen zag ik die, en Olímpio nog niet.Gelukkig zag ik, toen ik dichterbij kwam de witte bles eerst en later ook de rest (het is een vos) en zag ik daar ergens schuinachter nu Machinho of was het weer een boomstronk?
Het was Machinho! Ik roepen en roepen, maar hij keek helemaal niet. Erger nog, hij begon bij me vandaan te lopen. Het was duidelijk dat hij erg in de war was, hij liep doelloos een soort van rondje. De paardjes liepen met me mee en de hond volgde.
Toen ik bij hem was, was hij niet eens, zoals altijd, erg blij om me te zien, maar totaal suf. Ik heb mijn poncho uitgedaan en een beetje in elkaar gedraaid en om zijn nek gedaan om hem mee te kunnen nemen.
Toen de hele caravaan richting huis liep, liet ik Machinho los, er vanuit gaan de dat hij wel zou volgen.
Maar hij bleef staan en draaide zelfs weg! Ik begreep dat ik hem echt thuis moest brengen, dus de poncho maar weer om zijn nek en daar gingen we. Langs de rechteromheining, dat kende hij, een paar meter de verkeerde kant op en hij protesteerde...
Ik rook weer het zweet van de paardjes en eigenlijk was het zo, in de motregen, bij slecht licht en volkomen stilte behalve het hoefgetrappel een heel serene en fijne tocht naar huis. Ik zag in de verte dat de lantaarns aan de weg voor mijn huis langs aan waren gegaan. Dan heb ik nog een half uur voordat het donker wordt. Ik wist dat ik het zou halen om ze voor het donker op stal te hebben.
Bij de stal het hek van het gebouw opengedaan en met Machinho richting zijn stal gegaan, maar hij sleurde me er pal voorbij. Nou ja, ik heb hem maar los gelaten, dat kwam later wel, eerst de stallen van Olímpio en Gandhi maar sluiten, die waren ook al binnen, en voer geven. Toen kwam Chico, altijd de laatste, ook binnen en daarna heb ik me over Machinho ontfermd.
Die stond in het gangetje naast zijn stal, neus tegen de muur, durfde geen pas meer te verzetten en dus ook niet te keren.
Even een touwtje om zijn nek gedaan en hem meegenomen zijn stal in, naar zijn voerbak op de grond, maar daar draaide hij van weg en hij ging in een heel ander hoek staan. Ik hem weer pakken, weer naar de voerbak geloodst en even de haver tegen zijn neus gehouden en ritselend in de bak laten glijden. Toen ging hij met de neus erheen en aan het eten.
Snel nog hooi en water gegeven en toen was het donker! (En het plenst en waait inmiddels flink.)
Binnen droge kleren aangedaan (was nat tot op mijn huid) en een kop thee met een roggebroodje met kaas hebben nog nooit zo goed gesmaakt!
Hond heeft uiteraard een koekje gekregen voor zijn goed werk.
Nu maar hopen dat de oorzaak van zijn verdwaasdheid het slechte licht was en dat er niet meer aan de hand is.
Dit is een voorjaarsfoto van Machinho, om toch beeld te hebben bij het verhaal...
Met Olímpio en Chico
Gandhi
(nadien nog flink wat keer ge-edit om typefouten te verwijderen...)
Gelukkig alles goed afgelopen.
