Samen vallen, nu bang(?)
Geplaatst: 03-05-18 22:10
(Bij voorbaat excuus voor typos, gaat om emoties en ik schrijf vanaf mijn telefoon met een slechte autocorrect)
Hi...
Ik was in eerste instantie niet van plan hier een topic over te maken, maar omdat ik dit gevoel toch niet van me af kan schudden doe ik het bij nader inzien toch wel.
Vorige week zondag had ik mijn eerste (officiële) springwedstrijd, in de B op eigen terrein. Ik had er ontzetten veel zin in, maar was ook wel een beetje zenuwachtig. Paardlief en ik trainen hier al héél lang voor en ik wist dat ze het aan kon!
Ik ben normaal nooit zenuwachtig voor wedstrijden, maar deze keer had de sfeer wel een nare smaak. Vuile, afkeurende blikken en meermaals commentaar als 'wie gaat er nou springen met een tuigpaard' en 'wat doet zij hier dat paard hoort hier niet'.
Op dressuurwedstrijden heb ik dit vrijwel nooit, dus ik schrok er wel een beetje van. Ik begon hierdoor al wat zenuwachtig aan mijn parcours.
Het eerste parcours was oké. Vanwege spanning van zowel mij als mijn paard waren de afstanden en het ritme niet super, hierdoor 2 balkjes er af maar geen weigeringen en het was verder een prima rondje.
Voor het tweede parcours had ik meer zelfvertrouwen, ons ritme was veel beter, afstanden beter. We vlogen over de hindernissen! Oortjes naar voren en ik met een brede glimlach. Vol zelfvertrouwen rijden we op de een-na-laatste hindernis af. En dan gaat het mis. Mijn paard verliest haar balans tijdens de afzet, komt hierdoor onvoldoende omhoog en gaat dwars door de hindernis heen. Vervolgens struikelt ze over de balken en zie ik de grond veel te dichtbij komen.
Ik rolde op mijn billen, kom gauw weer overeind en loop zo snel mogelijk naar mijn paard toe, die inmiddels al weer staat, een verbaaste blik in haar ogen (zover een paard dat heeft) en een half oortje op mij gericht.
Enorm geschrokken lopen we samen de ring uit, vrienden en ouders die snel aan komen lopen. Zodra ik naar stal loop barst ik natuurlijk in trainen uit, van de schrik.
Beentjes gekoeld van mijn paard, flink gestapt en gekeken of ze goed draafde maar alles leek in orde.
Volgende dag weer gekoeld en gestapt en nog steeds was ze helemaal in orde, geen stijfheid te zien, zuiver in haar gang en zij allang weer met de oortjes erop.
Dinsdag rustig weer wat gelongeerd, paard had er zin in, maakte wat vrolijke bokkensprongen en liep lekker rond.
Woensdag ben ik weer opgestapt, ze was fijn ontspannen, liep lekker soepel en voor het vertrouwen hebben we wat balkjes gedraafd. Alles in orde dus.
Vandaag hetzelfde, paard is nog steeds happy, zit goed in haar vel en heeft nergens last van.
Ik ben fysiek okay, maar toch kan ik het niet van me afzetten.
Mijn stalgenoten verzekeren me dat het wel vaker gebeurt dat iemand valt met zijn paard, en dat het maar een stom ongelukje was.
Maar nog steeds knaagt het aan me. Was het mijn fout? Wat ging er precies mis? Waarom viel ze? Moet ik maar stoppen met springen? Ben ik een slechte springruiter? En nog het belangrijkste: "Wat als we wel verkeerd waren gevallen en dit het einde van mijn Horonae zou zijn geweest?"
Ik de heb het filmpje wat mijn moeder heeft gemaakt van het parcours inmiddels 1000x bekeken en nog steeds kan ik er niet achter komen wáárom ze haar balans kwijt raakte. Daarnaast vreet het zoveel aan me dat de val maar terug blijf kijken. Ik realiseer me dat ik regelmatig hetzelfde fragment 20x op replay heb gehad op mijn telefoon.
Ik wil dit gevoel gewoon van me af kunnen zetten, waarom twijfel ik ineens aan onze capaciteiten? Springen (en crossen) maakt mijn paard het gelukkigste van alles, ik zou het haar nooit kunnen ontnemen.
Zaterdag hebben we weer crossles, ik hoop dan wat van mijn vertrouwen terug te kunnen krijgen en gewoon weer heerlijk te kunnen genieten en vliegen met mijn meisje.
Ik weet niet precies wat ik met Dit topic wil bereiken... Ik hoop door dit te schrijven dat ik mijn eigen emoties en gevoelens van me af kan schrijven en dit vretende gevoel gewoon los kan laten.
Hi...
Ik was in eerste instantie niet van plan hier een topic over te maken, maar omdat ik dit gevoel toch niet van me af kan schudden doe ik het bij nader inzien toch wel.
Vorige week zondag had ik mijn eerste (officiële) springwedstrijd, in de B op eigen terrein. Ik had er ontzetten veel zin in, maar was ook wel een beetje zenuwachtig. Paardlief en ik trainen hier al héél lang voor en ik wist dat ze het aan kon!
Ik ben normaal nooit zenuwachtig voor wedstrijden, maar deze keer had de sfeer wel een nare smaak. Vuile, afkeurende blikken en meermaals commentaar als 'wie gaat er nou springen met een tuigpaard' en 'wat doet zij hier dat paard hoort hier niet'.
Op dressuurwedstrijden heb ik dit vrijwel nooit, dus ik schrok er wel een beetje van. Ik begon hierdoor al wat zenuwachtig aan mijn parcours.
Het eerste parcours was oké. Vanwege spanning van zowel mij als mijn paard waren de afstanden en het ritme niet super, hierdoor 2 balkjes er af maar geen weigeringen en het was verder een prima rondje.
Voor het tweede parcours had ik meer zelfvertrouwen, ons ritme was veel beter, afstanden beter. We vlogen over de hindernissen! Oortjes naar voren en ik met een brede glimlach. Vol zelfvertrouwen rijden we op de een-na-laatste hindernis af. En dan gaat het mis. Mijn paard verliest haar balans tijdens de afzet, komt hierdoor onvoldoende omhoog en gaat dwars door de hindernis heen. Vervolgens struikelt ze over de balken en zie ik de grond veel te dichtbij komen.
Ik rolde op mijn billen, kom gauw weer overeind en loop zo snel mogelijk naar mijn paard toe, die inmiddels al weer staat, een verbaaste blik in haar ogen (zover een paard dat heeft) en een half oortje op mij gericht.
Enorm geschrokken lopen we samen de ring uit, vrienden en ouders die snel aan komen lopen. Zodra ik naar stal loop barst ik natuurlijk in trainen uit, van de schrik.
Beentjes gekoeld van mijn paard, flink gestapt en gekeken of ze goed draafde maar alles leek in orde.
Volgende dag weer gekoeld en gestapt en nog steeds was ze helemaal in orde, geen stijfheid te zien, zuiver in haar gang en zij allang weer met de oortjes erop.
Dinsdag rustig weer wat gelongeerd, paard had er zin in, maakte wat vrolijke bokkensprongen en liep lekker rond.
Woensdag ben ik weer opgestapt, ze was fijn ontspannen, liep lekker soepel en voor het vertrouwen hebben we wat balkjes gedraafd. Alles in orde dus.
Vandaag hetzelfde, paard is nog steeds happy, zit goed in haar vel en heeft nergens last van.
Ik ben fysiek okay, maar toch kan ik het niet van me afzetten.
Mijn stalgenoten verzekeren me dat het wel vaker gebeurt dat iemand valt met zijn paard, en dat het maar een stom ongelukje was.
Maar nog steeds knaagt het aan me. Was het mijn fout? Wat ging er precies mis? Waarom viel ze? Moet ik maar stoppen met springen? Ben ik een slechte springruiter? En nog het belangrijkste: "Wat als we wel verkeerd waren gevallen en dit het einde van mijn Horonae zou zijn geweest?"
Ik de heb het filmpje wat mijn moeder heeft gemaakt van het parcours inmiddels 1000x bekeken en nog steeds kan ik er niet achter komen wáárom ze haar balans kwijt raakte. Daarnaast vreet het zoveel aan me dat de val maar terug blijf kijken. Ik realiseer me dat ik regelmatig hetzelfde fragment 20x op replay heb gehad op mijn telefoon.
Ik wil dit gevoel gewoon van me af kunnen zetten, waarom twijfel ik ineens aan onze capaciteiten? Springen (en crossen) maakt mijn paard het gelukkigste van alles, ik zou het haar nooit kunnen ontnemen.
Zaterdag hebben we weer crossles, ik hoop dan wat van mijn vertrouwen terug te kunnen krijgen en gewoon weer heerlijk te kunnen genieten en vliegen met mijn meisje.
Ik weet niet precies wat ik met Dit topic wil bereiken... Ik hoop door dit te schrijven dat ik mijn eigen emoties en gevoelens van me af kan schrijven en dit vretende gevoel gewoon los kan laten.