Geplaatst Omdat ik mijn verhaal even kwijt wil, en ik langzaamaan hoop begin te krijgen dat het goed komt, schrijf ik deze post.
Op oudjaarsdag werd ik 's ochtends om 8 uur door de staleigenaren van de stal waar mijn pony staat, uit bed gebeld. Ze leek erg ziek, wilde ook niets meer eten en de dierenarts was al onderweg. Uiteraard ben ik gelijk naar stal geraced, en daar eenmaal aangekomen was de dierenarts al bezig. Het was gelijk duidelijk dat ze koliek had. Mijn pony, Lizzy, is 24 en heeft voor zover ik weet nog nooit eerder last gehad van koliek. In de eerste instantie leek het ook te gaan om een gaskoliek en leek het allemaal nog redelijk mee te vallen.
Eind van diezelfde middag begon de pijnstiller uit te werken, en ik zag Lizzy keihard achteruit gaan. Ze wilde alleen nog maar liggen, ze leek constant verkrampt en dronk ook helemaal niets. De dierenarts is toen opnieuw langsgekomen, en ook zij vond dat Lizzy er slechter aan toe was. Ze dacht dat er een grote kans was op een verdraaiing van de darm, en dan zou het er heel slecht voor haar uit zien. Om toch het voordeel van de twijfel te geven, heeft Lizzy opnieuw buscopan en pijnstillers gehad, en kregen wij ook pijnstillers om zelf aan haar te geven.
Vanaf maandag, nieuwjaarsdag, leek Lizzy constant een beetje hetzelfde. De dierenarts is halverwege de dag nog eens langs geweest en vond haar er klinisch wel beter uitzien dan de dag ervoor. Er waren wat darmgeluiden, de slijmvliezen zagen er weer goed uit en haar hartslag was weer oke. We gaven haar wederom het voordeel van de twijfel en zouden nog even volhouden. Ondertussen begon ik wel langzaam te denken, hoe lang laat ik haar doorploeteren? Hoe lang is het nog eerlijk?
Dinsdag was ze de hele dag hetzelfde als de dag ervoor. Ze ging niet achteruit, maar ook zeker niet vooruit. Er kwam geen mest uit en ze dronk zelf ook niet. 'S avonds besloot ik om zelf haar hartslag en temperatuur bij te gaan houden. De temperatuur was gelukkig altijd goed, maar haar hartslag zag consequent net iets te hoog, tussen de 45 en de 50. Toen 's nachts haar pijnstiller uitgewerkt was en het tijd was voor een nieuwe dosis, schoot deze zelfs omhoog naar 70.
Toen was daar gelukkig de woensdag! Vanwege de hoge hartslag 's nachts is de dierenarts wel nog even langs geweest. Die vond dat Lizzy er al een stuk beter uitzag. Er waren duidelijk rondom darmgeluiden te horen, mest was naar het eind van de darm verplaatst en we mochten haar slobber met olie gaan voeren. Ik heb de hele dag haar hartslag bijgehouden en die is sinds een uurtje of 10 de hele dag netjes 36 geweest!
Zelfs toen ik haar 's nachts nieuwe pijnstiller kwam geven was haar hartslag netjes 36.We zitten nu op de donderdagochtend. Toen ik net ging checken hoe ze was, leek ze vrolijk en ze heeft ook eindelijk weer gedronken.
Ook ligt er sinds gisteravond elke keer als ik kom kijken een nieuwe mesthoop in haar stal. Het is nu even afwachten of ze het doorzet, maar ik durf eindelijk weer een beetje te geloven dat ze erdoorheen komt. 
Overigens, voor de nieuwsgierige bokkers onder ons, dit is de kleine diva-oma waar het over gaat:
