Geplaatst 
Een dik jaar geleden overkwam mij iets waarvan je nooit zou denken dat je dat zal overkomen en ik werd afgevoerd met de ambu, de gevolgen waren behoorlijk.
Ik zag er niet uit, foto's zal ik jullie besparen maar de mensen die mij kennen kunnen dit beamen.
http://i59.tinypic.com/11met7k.jpg
Tot op de dag van vandaag vragen mensen elke keer nog hoe het nu gaat, en of ik nu niet bang ben, sommige verklaren mij voor gek dat ik nog actief ben tussen de paarden, en de ander bewonderd dat juist weer.
Maar de enige reden dat ik dat nog ben, is mijn eigen eerste paard, die nu inmiddels een leeftijd van 21 jaar heeft bereikt.
Er zijn voorheen momenten geweest dat ik gedacht heb hem weg te zetten, ik had immers andere paarden met meer potentie onder m'n kont, maar god wat ben ik blij dat ik hem al die tijd bij mij heb gehouden, hij is sinds afgelopen jaar het enige paard dat ik nog regelmatig onder mij heb, het paard dat met mij mee denkt, en altijd vertrouwen geeft.
Daarom open ik ook dit topic, op hem eens een keer in het zonnetje te zetten.
--
Een paar dagen nadat ik uit het ziekenhuis was is mijn moeder zo lief geweest mij naar stal te brengen, de stal eigenaar plukte mijn paard uit de wei.
Wat was hij lief, voorzichtig en oplettend;
Ondertussen kreeg hij af en toe beweging van stalgenoten, maar voornamelijk bracht hij zijn vrije tijd door op het weiland:
Een week of 6/7 later was ik toe aan het kijken hoe mijn instructeur mijn paard aan het rijden was toen mijn ouders en nog wat stalgenoten ook bij de bak kwamen.
Ik mocht er even op! Met 3 man hebben ze mij erop gekregen en jeetje wat was ik blij.
De tweede keer moest natuurlijk ook snel volgen en dit keer met rijbroek aan :p
Mijn stalgenoten hielpen nog steeds met het klaar maken van het paard en het opstappen, ze zijn echt geweldige hulpen geweest!
Dat koppie, daar smelt je toch van
Niet veel later kreeg ik het voor elkaar zelf lang genoeg te kunnen staan om hem zelf te poetsen, ook al is deze foto niet geweldig bijzonder, ik vind het toch leuk om hem even te delen. Wederom bleef hij muisstil staan en mocht ik steunen op hem.
Dan een kleine sprong in de tijd, bij de fysio deed ik veel balans oefeningen en probeerde we mijn spieren weer sterker te maken. Ik begon weer wat fanatieker naar stal te gaan en draafde ondertussen ook al weer wat rondjes.
Besloten om de beugels iets korter te doen zodat ik een betere balans kon houden en t paard keek regelmatig achter om te checken of ik er nog zat
De tijd ging verder en tussen alle controles en afspraken door genoot ik ontzettend van hem:
Ondertussen had ik hard genoeg gewerkt om weer een klein sprongetje te proberen, en waar mijn paard normaal nogal aantrekt op de hindernis en vrij enthousiast gallopeerd was hij nu de rust zelf en had ik alle tijd om mee te denken en de beweging te volgen, hoewel dat nog niet optimaal ging:
Zo ging de rest van de tijd verder, en maakte ik steeds weer meer ontwikkeling door waardoor we nu weer redelijk rond kunnen rijden.
Het is nog steeds niet zoals dit, en de vraag is of ik dat ooit nog voor elkaar ga krijgen:
Maar wat maakt het uit, ik heb hem nog op stal en daar ben ik meer dan ontzettend blij en dankbaar voor!
