Geplaatst 4 jaar lang heb ik 2x per jaar een wedstrijd gereden met mijn kleine maar stoere Welsh pony Kirsten. Met haar 1.22 schofthoogte was ze zo gezegd altijd het onderdeurtje op het inrijterrein. Wedstrijden rijden deden we voor de lol, om onze voorruitgang te testen en stiekem ook een beetje om te laten zien dat een kleine pony (die ook nog eens ongepland ter wereld kwam
) ook best leuk kan lopen.4 jaar lang zijn we steeds een beetje beter geworden, hebben we gewerkt aan elkaars ontwikkeling en zijn we uitgedaagd om ons beste beentje voor te zetten.
4 jaar lang heeft mijn draak van een pony zich uitgesloofd en heeft ze alles (
En nu kwam het punt, ons debuut in het L1 en gelijk onze laatste wedstrijd. Genieten, dat stond op de planning. En dat is gelukt. Ik heb genoten van een pony die ontspannen en met plezier haar werk heeft gedaan. En Kirs, die heeft genoten van de zak voer die ze als prijs binnen sleepte. 2 winst en een 2e prijs, dat waren de vruchten van die laatste keer rijden.
Waarom was dit het einde kan je je afvragen. Wees gerust, geen gekke of verdrietige rede. In de loop van de tijd zijn we ons gaan verbreden en heb ik een jaar geleden een wagen aangeschaft en mevrouw beleerd voor de wagen. Ondertussen is ze genoeg bevestigd en pakt ze alles met veel plezier op.
Nu is het punt aangebroken dat ik merk dat ik Kirsten meer plezier doe met mennen dan met rijden. Met rijden heeft ze altijd ontzettend haar best gedaan om onze handicap (nouja, die van mij: mijn lengte tov haar schofthoogte) te compenseren. Op het oog ging dit altijd moeiteloos, maar nu ze haar draai heeft gevonden voor de wagen merk ik dat ze daar nog meer in haar mars heeft.
Dus wij gaan voor het geluk en plezier samen, en niet voor plezier van mij alleen. Op naar de volgende uitdaging dus!
