Geplaatst Ik ga nu toch maar eens mijn verhaal met jullie delen
Zo'n 2 jaar geleden leerde ik een superlief veulen kennen genaamd Lizz.
Toen ik haar zag was ik meteen op slag verliefd, Lizz was niet zomaar een veulentje. Ze was een veulentje die half met de fles opgevoed werd en veel aandacht zocht (waardoor ze ook wel een beetje lomp werd
)Ook was ze erg aanhankelijk, kortom een echte knuffelbeer
Elke keer als ik naar Lizz toe ging was ik helemaal weg van haar. Ik ging er toen dus ook vaak heen om haar zo veel mogelijk te kunnen zien.
De plannen waren toen dat ik Lizz zou kopen.. Maar een paard koop je niet zo maar, dus moest ik een hele tijd sparen.
Een aantal weken gingen voorbij, totdat ik een berichtje kreeg dat de eigenaar een ongeluk had gehad.
Een aantal pony's inclusief de veulens moesten toen verkocht worden. (Eigenaar had en heeft nog steeds een bedrijf)
Waaronder Lizz.... Mijn Lizz..
Aangezien ik het geld toen nog niet had werd Lizz voordat ik het wist verkocht. Ik heb toen ook geen afscheid meer kunnen nemen van haar..
Ook hoopte ik dat de toen eigenaren me konden vertellen waar Lizz heen was, maar hun wisten ook niet precies waar Lizz nu was.
Dagenlang heb ik gehuild, niet wetende wat er met Lizz ging gebeuren aangezien ze ook niet het makkelijkste veulen was.
Ik heb er toen ook een hele lange tijd mee gezeten maar nooit echt bij stil gestaan om Lizz te gaan zoeken.
Na ongeveer een half jaar/jaar ben ik op facebook berichtjes gaan plaatsen, maar ook op bokt!
Dagen, weken, maanden gingen voorbij.. Ik kreeg wel berichtjes dat ze misschien Lizz hadden, maar steeds was het Lizz niet. De moed zakte mij al aardig in de schoenen.
Tot! een tijd geleden! Ik kreeg van een mevrouw een berichtje op bokt dat ze misschien Lizz ging kopen, de Lizz die ik bedoelde!
Ik was ZO ENORM BLIJ! Ik had mijn Lizz weer gevonden!
Het was allemaal nog niet zeker of die mevrouw Lizz ging kopen aangezien Lizz nogal lomp was, zomereczeem had en een stukje van haar wimpers mistte. Maar toch omdat die mevrouw Lizz een goed huis wou geven had ze haar gekocht
Ik was echt zo blij dat ik weer wist waar Lizz was!Ze is van haar 0,5 jaar tot 1,5 jaar van handelaar naar handelaar gegaan tot waarschijnlijk zelfs in Duitsland, dus wat ze allemaal had meegemaakt wist ik niet, ik wist alleen wel dat ze erg veel had mee gemaakt voor haar jonge leeftijd.
Lizz zag er niet al te best uit toen die mevrouw haar kocht, ze groeide niet goed, was dun, vacht zag er dof uit en noem zo maar op. Je zou het bijna een pony zonder uitstraling kunnen noemen.
Aangezien ze best ver weg stond kon ik er niet zomaar even heen dus bleef ik de foto's en verhalen op facebook volgen over Lizz. Zo zag ik haar toch nog een beetje opgroeien.
Het ging van dag tot dag alsmaar beter met Lizz.
Totdat ik 3 weken terug een berichtje kreeg dat die mevrouw Lizz wou gaan verkopen ( reden is prive ). Ze vroeg of ik er toevallig nog een plekje voor wist.
Nou, ik had misschien wel een plekje. Dit was bij mijn verzorgpony's. Maar of de eigenaar van mijn verzorgpony's daarmee akkoord zou gaan was nog maar de vraag.
Voorzichtig aan heb ik het toch gevraagd aan de eigenaar van mijn verzorgpony's. Ook hij kende Lizz van vele verhalen en wist dat ik Lizz supergraag wou.
Ik begon met de vraag of hij een superlieve, knappe, mooie, schattige haflinger wou waar hij ook nog mee kon gaan mennen.. ja, lekker doorzichtig van mij
Zijn eerste reactie was ook, wat moet ik ermee? Maar toen ik vertelde dat het Lizz was veranderde hij compleet! Hij was meteen geïnteresseerd en vroeg of we misschien een keer bij Lizz konden kijken.
Nou, ik heb t als een gek gevraagd aan de mevrouw die Lizz toen had of we een keer konden komen kijken, en ja hoor! Dat kon! Mijn geluk kon bijna niet meer op
Donderdag, 20 augustus was de dag die ik NOOIT meer zal vergeten. De dag dat ik naar Lizz ging. Na 2 jaar kon ik haar eindelijk weer zien! (de trailer hadden we trouwens meegenomen voor ALS we Lizz gingen kopen).
Toen ik haar zag was ik zo ontzettend blij haar weer te zien, ik kon trouwens de dagen daarvoor amper slapen van de spanning, en s' ochtends voordat we gingen had ik ook nog eens buikpijn van de zenuwen, ja dat ging lekker allemaal
Na wat geknuffeld te hebben met Lizz, nog wat gedraafd om te kijken hoe ze liep etc. etc. vroeg de eigenaar of ik haar wou hebben. WAT?! HEBBEN??????! MIJN lIZZ?
Natuurlijk wou ik dat! Een half uur later waren we weer onderweg, maar dan met wat extra kilo's achter de auto want daar stond mijn Lizz in. Oh, ik kon mijn geluk echt niet meer op. Ik was ZO blij
Ik kon het in al die tijd niet eens beseffen dat ik Lizz na zo'n lange tijd weer ging zien. Het duurde dan ook een paar dagen voordat het echt doordrong dat Lizz van mij was
Ik zal nu maar eens een eind gaan maken aan dit lange verhaal
De eerste dag dat ze van mij was
En nog was leuke sfeerbeelden in de 2 weken dat ik haar heb
Zo zie je maar, geef NOOIT de moed op, want alle puzzelstukjes vallen weer op de juiste plek
Liefs Denise & de hoefjes van Lizz!
