Geplaatst 
Even een achtergrondje:
Bronski Beat (Bronski, Brons, Bompa) is een 9 jarige ruin van UB40. Jazz bloed valt nog sterk op, en eigenaardig is hij ook zeker wel. Op 10 mei 2006 is hij dan eindelijk geboren, uit mijn moeder's merrie Nikita. We zijn bij de geboorte geweest en het was voor mij als 9/10 jarig meisje allemaal heel bijzonder om mee te maken, maar ook om samen met hem op te groeien! Brons was een grote bink vergeleken met zijn moeder en kon zich prima uitsloven. Gek op aandacht is hij zeker! Een echte knuffel, het liefst kruipt hij nog bij je in bed. Ook is hij ontzettend jaloers want als een ander paard opgezadeld wordt wil hij dat ook... en hij vindt het allemaal prima.
De bedoeling was dan ook dat ik er later een rijpaard over ging houden, maar helaas, het leven gaat niet altijd zoals je het in gedachten hebt. Toen Bronski oud genoeg was om afgespeend te worden heeft hij een hele lange reis naar Duitsland gemaakt waar hij op zou groeien in een groep met leeftijdsgenoten.
Helaas ging dit niet zoals verwacht. Nog voor hij twee jaar oud was kregen we bericht dat hij kreupel was, en het duurde allemaal maar lang voor hij herstelde. Toen we nog slechter nieuws kregen via de eigenaren van de opfok heeft mijn vader hem als spoedmissie teruggehaald naar Nederland. Eerste bezichtiging hier was inderdaad: afmaken.
We zijn toen nog naar meerdere mensen geweest met hem want ja, makkelijk is het niet om die keuze te maken. Hierbij kwam hij in Utrecht terecht, waar hij een aantal weken (ook als studie) heeft gestaan. Diagnose: hij had een (of meerdere, dat herinner ik me niet) nekwervel gehad (deze was al genezen tegen de tijd dat hij terug in Nederland was), miste een stuk van zijn kaak en in zijn rechterschouder miste hij een spier. Ze konden de tractorbanden nog zien op de foto's. Bronski was dus gewoon het slachtoffer van een ongeluk.
Hij zou nooit meer een dressuurpaard worden, maar wel gaat hij pijnloos door het leven. Met een langer been en een beetje een scheve stand komt hij prima door het leven, met genoeg gras, aandacht en vrouwen om zich mee te vermaken.
Ondanks dat hij geen juwelen meer heeft, vind hij dat het zíjn harem is. Al denken de vrouwen daar weer anders over
Maar we laten hem toch maar in zijn waan.. 
Hij is uiteindelijk ook niet de knapste UB40 baby die er rond loopt maar hey, in mijn ogen mag hij er ook best zijn
1. Zo was die nog maar piepklein...
2. En zo was het ineens een (soort van) man!
3. Soms vind hij mijn pony Donna lief.... soms
(Als je goed kijkt zie je op deze foto ook dat hij dus een klein beetje scheef staat)
4. Bompa is een echt gecertificeerd waterpaard
5. Maar water in de neus, dat vinden we dan weer niet zo lekker....
Bonus: bah, misschien toch maar een snorkelset aanschaffen?
6. Zo nu en dan wordt hij ook nog eens aan het werk gezet. Pfoe, wat is het leven van een volwassene toch vermoeiend, zeg...
Bonus 2: maar baas, zij mogen wél eten
7. En daarna mag hij óók nog eens spelen, wat een straf
8. "Mijn mens is er, G2G ladies!"
9. Dat koppie
10. Maar baas.. moet ik écht in bad?
11. Net alsof we even zo'n föhn voor hem hielden
12. Oor kriebelen, ook belangrijk
Even in linkje omdat hij te groot is.
13.
14. Weet je zeker dat je hier niks te snoepen in hebt verstopt mens?
15. En als afsluiter: néé mens, je mág nog niet gaan, mijn touw!
Ik hoop dat jullie hem ondanks zijn handicap nog net zo leuk vinden als ik en hopelijk gaat hij nog jaren mee als onze personal lawn mower FS!
Tot ooit nog een keer
Wat een verrassing! 
