Hallo!

Dit wordt een ''lucht je hart'' topic, dus bereid je voor..

Ik zal even terug gaan naar het begin. Zelf ben (of nu meer was) ik een ruiter die alles leuk vind. Elke pony, elke hindernis, buitenrit, of rondje door de bak. Ik kon overal van genieten, en hoe harder het ging, hoe leuker.

Maar, een week of 4 geleden ben ik van een pony gevallen. We reden zonder zadel, en pony schoot er vandoor. Dat ging me eigenlijk nog prima af, maar toen ik hem op de volte ''trok'', en ik eigenlijk te scherp instuurde viel ik met Equestrian Airlines naar de bodem. Gelukkig had ik nergens last van en stond ik weer op en reed ik weer verder. Meteen nog even een stukje gedraafd voor mijn eigen gevoel. In de week dat ik ben gevallen ben ik helaas 2 weken doodziek geworden van de griep. Ik heb echt anderhalve week plat op de bank gelegen. Toen ik erna weer te paard stapte, merkte ik eigenlijk al dat ik niet reed zoals ik dat ooit heb gedaan..

Stappen en draven gaat prima, maar ik begin al echt op te zien tegen het galopperen, wat ik normaal juist heel graag deed. Uiteindelijk toch nog een buitenritje gedaan met mijn verzorgpaard. -Ze is verkeersmak, maar kan soms wel een beetje bibberig op iets reageren, daarnaast is ze onwijs gevoelig en voelt me perfect aan.- Na een paar ''enge'' dingetjes voorbij te zijn gegaan, merkte ik dat ik steeds meer vast ging houden. Toen er een busje voorbij kwam en ze opzij sprong, verstijfde ik helemaal. Normaal gezien zou ik haar een schop naar voren geven, en daarna ook weer ontspannen. Nu ben ik eergisteren op buitenrit gegaan, en het was ronduit vreselijk. Bij elk ding ging ik helemaal vasthouden, me afvragen of ze er niet van schrok, en ik ging met opzet de rustige wegen opzoeken in de hoop dat er geen auto's voorbij kwamen. Dit reflecteerde ik onwijs op Selina, die ook met de pas drukker werd, (wat ik haar zéker niet kwalijk neem, want ik zit fout). Ik begin het langzaam ook al meer te merken in de omgang met paarden, ik wordt steeds minder ''held''.

Baal er onwijs van.. Zelfs een tijdje zitten denken om (na 9 jaar rijden) definitief te stoppen met rijden, maar hiervoor vind ik het gewoon veel te leuk. Normaal gezien haal ik erg mijn rust en voldoening uit paardrijden en geniet ik van elk klein dingetje. Nu zit ik als een of andere samengespannen hark te paard. Gelukkig pakken mensen om mij heen het ontzettend goed op, mijn instructrice wil me hier ook zeker doorheen helpen. Het is gewoon een kwestie van weer onwijs veel rijden en het weer in mijn eigen tempo oppakken, maar ik wil echt weten wat jullie hier zelf aan doen/ of vinden dat ik er aan kan doen!

Bedankt voor het lezen!

Ik herken je verhaal, want ik heb dit zelf ook. Alleen ben ik er zelf van overtuigd dat het bij mij iig geen angst is, maar onzekerheid. Ik kon eerder ook 'alles' aan en niks was mij te gek. Hoe harder, hoe beter. Ik rijdt op dit moment niet, maar ben ook zeker niet van plan om het op te geven. Helaas is het voor mij niet weg gelegd om nu een paard te kopen of bij rijden omdat ik straks weer naar school ga en ook nog een bijbaan daarnaast heb.

Ik denk dat het een deuk in jezelf vertrouwen is, het is denk ik nog maar kort geleden dat je bent gevallen?

ik had dit toen ik mijn pony net had ook doe wat je durft in e bak draven en stappen dus verder kan je gewoon veel gaan logeren en vrijheidsdressuur doen dan ben je bij haar en vind je haar minder eng

Heel herkenbaar. Er is een topic gaande speciaal voor angstige ruiters: [RT-V] Angstige ruiter #2
Misschien kan je hier wat tips vinden.

Zelf heb ik het voornamelijk met buitenrijden. Ik rijd momenteel met anderen samen en omdat ik dit gezelliger vind ben ik een stuk minder gespannen wat ook weer een kalmerende uitwerking op het paard heeft. Uiteraard probeer ik zelf blokjes om maar heb voor mezelf geaccepteerd dat hele lange buitenritten alleen, niet mijn ding is.
Misschien kan jij eens met een ander (met een braaf paard) meerijden?

Verder rustig aan en op je eigen tempo steeds een stapje verder gaan. Het is al erg fijn dat je instructrice je er doorheen wilt helpen, ik zou dit aanbod zeker niet afslaan

Misschien helpt het jou om eerst eens met een paard te rijden dat je kent en wat je helemaal vertrouwt (een bomproof paard dan) om even wat vertrouwen op te doen? Het is logisch dat je na je val dit een beetje linkt aan de pony dus misschien gaat het beter op een ander braaf paard? Gewoon altijd rustig opbouwen en niets doen wat je niet wil!

Menyanthes schreef:

Ik herken je verhaal, want ik heb dit zelf ook. Alleen ben ik er zelf van overtuigd dat het bij mij iig geen angst is, maar onzekerheid. Ik kon eerder ook 'alles' aan en niks was mij te gek. Hoe harder, hoe beter. Ik rijdt op dit moment niet, maar ben ook zeker niet van plan om het op te geven. Helaas is het voor mij niet weg gelegd om nu een paard te kopen of bij rijden omdat ik straks weer naar school ga en ook nog een bijbaan daarnaast heb.

Ik denk dat het een deuk in jezelf vertrouwen is, het is denk ik nog maar kort geleden dat je bent gevallen?

Ja, het is bij mij wel echt angst. Onzekerheid niet, ik weet heel goed dat ik fout zit, maar door de angst lukt het me niet om dat goed te krijgen. Is denk ik nu rond de 4 weken geleden dat ik ben gevallen, maar ben er altijd weer opgeklommen zonder angst, vandaar is het zo raar dat die angst er nu wel ineens is..