Dochterlief Kim van 19 gaat buitenrijden met onze Tom zoals gewoonlijk.
Mobiel gaat na een uurtje.
Kim belt kort: ze zijn beiden gevallen en gewond en gaan naar huis lopen.
Ongeveer 3 kwartier van waar ze zijn, ergens in Barendrecht.
Aangezien ze beiden nog wel konden lopen, maar niet snel, ventjelief Robje gebeld op de voetbal.
Kim had een kapotte knie en Tom was zwaar geschaaft.
Hij was net klaar en kwam gelijk naar huis geraced met de auto, zodat we ze konden oppikken ergens.
De bedoeling was dat ik de schade op zou nemen en ik Tom naar huis zou lopen en Rob met Kim in de auto naar huis of de eerste hulp.
Ze belt niet snel namelijk.
Alleen: Kim nam de telefoon niet meer op...
Geen idee dus waar ze waren, ja in Barendrecht ergens, maar ga maar zoeken!
112 dus gebeld...
Situatie uitgelegd, haar telefoonnummer doorgegeven, signalement van Kim en pony.
Alsof je dat over het hoofd ziet: een mankende pony en mens ernaast...
Ook zij kregen haar niet te pakken en normaliter is er een 'wachttijd' voor vermissingen.
We moesten dus wel contact houden met 112.
Robje op de fiets gesprongen, gezien de gebruikelijke routes van Kim beter bereikbaar zo.
Ik thuis, mochten ze toch hier kunnen aankomen...
Uiteindelijk belde ze naar Rob, ook haar telefoon blijkt kapot door de val qua inkomend geluid.
36 gemiste oproepen had ze.
Wát een opluchting toen ze voor ons hek verschenen zeg...
Heb eerst Tom verzorgd: rechts een en al schaafwond.
Ze zijn keihard onderuit gegaan op asfalt in een handgalopje, omdat Tom opeens van het gras afweek naar het asfalt ivm een bochtje.
Kim was dus totaal verrast dat hij weg gleed en op zijn rechterzij belandde met haar erop.
Vervolgens heb ik en ventjelief haar (nu volgt duidelijke Rotterdamse taal) de touwteringtyfus gescholden, omdat ze geen cap op bleek te hebben.
Aangezien ze al zwaar in tranen door de pijn/schrik/ellende/stress was, hebben we het ff hierbij gelaten.
Verwacht nog een bezoekje aan de spoedeisende hulp, want haar knie ziet er niet uit en arm wil ook niet meewerken.
Als dat haar hoofd was geweest, was het echt foute boel geweest en dat weet ze nu wel, geloof mij...
Tom lijkt goed.
Mja, Fjorden en pijn ken ik inmiddels ook, dus hou hem ff een dagje of 2 zeer scherp in de gaten voordat ik de VA bel.
Die gek liep zelfs een paar jaar geleden gewoon door met een dubbele aviaire longonsteking zonder mekkeren, dus ik ben en blijf op mijn hoede.
Robje heeft 112 nog gebeld dat ze terecht waren en op weg naar huis.
Waren er al 4 auto's op pad om haar te zoeken, desondanks de wachttijd...
En dat in Rotterdam eo ....
Gelukkig zijn beiden thuisgekomen.
Ik kan niet uitleggen hoe dat voelt als je ze aan ziet komen lopen.
Geen preken nodig hier: de cap had het uitglijden niet kunnen voorkomen of de val, ook de blessures niet.
Kim beseft nu dat zelfs onze standvastige Tom wel eens een 'slippertje' kan maken.
Dus die gaat niet meer zonder cap weg.
