Het gaat nu langzaam steeds beter. We doen nu ook aan loswerken wat erg goed gaat. In stap is het nu een heel ander paard geworden
lekker laag een rond zonder gepruts of gemier. Het draven is momenteel wel weer een drama. Ze zoekt steeds opnieuw mijn grenzen en gaat hierbij soms veels te ver. Maar ik laat me nu niet meer uit het veld slaan! De eerste stap is weer gezet en ik geef niet op.
Ze begint soms te rennen en negeert dan alle hulpen. Langzamer lichtrijden en ophoudingen willen niet altijd goed werken. Soms een (zeer verkeerd,ik weet het en schaam me diep
) ruk uit frustratie aan de teugels. Het begin is er,en ik laat me niet van de volgende stap afhouden. Ik ga zorgen dat ik die frustratie beter binnen kan houden. Dit vind ik heel erg moeilijk als bailey er weer eens een potje van maakt
Ik ben erachter dat een groot deel van de problemen bij mij ligt..hoe pijnlijk ook om onder ogen te zien. Ja bailey luistert niet maar ik ben toch immers de gene die een ruk aan de teugels geeft of haar zonder gene een flinke klap verkoopt?
Dus mevrouw van zijtveld
Ik ga er wat aan doen en samen knokken we ons weer een weg naar boven uit dit diepe,diepe dal. Ik hoop echt met heel mijn hart dat ik snel leer om die frustratie binnen te houden. Ik geloof,nee ik weet zeker,dat dit veel gaat schelen!
Ik duim heel hard dat het vanaf nu anders word. Vandaag met rijden is de laatste verkeerde ruk gegeven
( samen gevat ging het goed tot ik men geduld verloor bij het zoveelste negeren van een ophouding )duimen jullie met me mee?
R.I.P Lizzy 