Geplaatst Omdat wij geen ervaren menners zijn hebben wij onze shetlander Doortje twee weken geleden naar een trainer gestuurd om haar nog eens te laten bevestigen. Ze is bij de vorige eigenaar al reeds beleerd maar ze is nog jong in jaren en gedrag. (en ja ik heb natuurlijk menles) Ik ben van naturen gewoon een voorzichtig mens. Even alle "knopjes" laten controleren door iemand die weet wat hij doet.
We hebben haar sinds november en je raakt al erg snel gewent om elke dag naar je pony toe te gaan. Vreemd was het dan ook voor ons toen ze er twee weken niet was (gek hé, mis je gewoon een lid van je gezin).
De trainer waar we haar op advies hadden ondergebracht is drie uur rijden (met trailer) van ons vandaan. Op de dag dat we haar gingen op halen hadden we helemaal een monsterrit voor de boeg omdat we eerst de tweewieler moesten ophalen, daarna het tuig en daarna naar de trainer. Dit zodat de trainer alles voor ons goed kon afstellen op de pony. Daarna zouden we natuurlijk even proefrijden om te kijken of alles naar wens was.
We kwamen na uren aan op het terrein en daar stond Doortje in een van de paddocks. Ze kwam gelijk vrolijk gedag zeggen. De trainer heeft het tuig voor ons in elkaar gezet en het was tijd om Doortje uit de paddock te halen. Ik deed het halstertje om en liep het poortje door. Ze stond nog niet buiten de paddock of ze liep helemaal kreupel. In de eerste instantie konden we niets vinden. Geen warme beentjes, geen stenen .. niets. De dag er voor waren ze nog met haar bezig geweest en toen liep ze nog gewoon. De hoefjes leken wel wat kort gesleten en alle vier scheef (van het slijten op de stenen).
Doortje mee naar huis genomen maar de hele weg verschrikkelijk zorgen gemaakt. Thuis bij het uitladen liep ze als of ze met blote voeten op een heet strand liep. Ik kon wel huilen. We maakte ons verschrikkelijk zorgen. Thuis staat ze gelukkig ook in een paddock met in en uitloopstal gevuld met zachte ondergrond. Het was vrijdag(avond) dus de hoefsmid van de stal was al niet meer te bereiken.
S'avonds laat om toch even mijn zorgen te ventileren een berichtje gestuurd naar bokker Dennis die ook hoefsmid is (en van wie ik ook leer mennen). Gelijk een berichtje terug gekregen. Ze kwam de volgende ochtend gelijk langs met een tas vol hoefschoenen en haar spullen.
Na een klein beetje bijwerken staat Doortje weer zo goed als recht op haar beentjes. Ze liep gelijk een stuk beter en liet gelijk zien dat het niet meer pijn deed. Nog wat gevoelig...ja. Maar zeker geen pijn. pfff...wat waren mijn man en ik opgelucht. Daarna een paar mooie sportschoenen voor onze meid aangemeten en ze liep als of ze op wolkjes danste. Zo fijn om te zien. De schoentjes komen deze week al binnen en tot die tijd even in de bak blijven. Wat verschrikkelijk fijn dat Doortje nu niet het hele weekend met pijn hoefde te staan.
Daarna heeft Dennis nog even naar mijn tuig en wagen gekeken. Daar moest ook nog het een en ander op worden afgesteld. Dus dat heeft ze ook in een moeite gedaan. Gisteren een kort rondje door de bak met Doortje gemaakt en ze liep als een zonnetje vrolijk door het zand.
Om een heeeeel lang verhaal kort te maken... Wat een fijne mensen kom je soms onverwacht toch tegen. Een echt paardemens zeg maar die alles voor de paardjes over heeft.... Die verdient wat mij, mijn man en mijn stalgenoten betreft een grote pluim.
Bedankt bokker Dennis!!
dennis, ciska, is naast een fijne hoefsmid en paardenmens ook een heel lief mens. 
