Geplaatst 
Sinds oktober 2009 verzorg ik een haflinger, Atlas.
Na een koude winter (met min 10 door de sneeuw fietsen, met bevroren vingers hem komen borstelen) wist ik zeker dat ik hem wilde blijven doen. Als ik het kon opbrengen in de winter, zou de zomer een eitje worden! Heel de lente en zomer verheugde ik me op zomerse buitenritten, zwemmen in het meertje, racen over de dijk, picknicken met de paarden. Maar helaas liep het anders.
Begin van de zomer veranderde Atlas. Hij werd lustelozer, wilde niet meer echt voor je werken en viel steeds meer af. Gelukkig was zijn baasje oplettend en ondanks bemoedigende woorden van 'het komt wel goed' heeft ze toch de dierenarts erbij gehaald. Iets wat een hele goede beslissing is geweest.
Dit gebeurde toen ik op vakantie was en toen ik terug kwam kreeg ik een berichtje dat de bloedtest niet al te best was. Atlas had een spierafwijking en als we door hadden gereden had hij grote kans op spierbevangenheid gehad. Het advies was 4 weken op rust en dan weer bloedprikken. Aan die bloeduitslag zou te zien zijn of het erfelijk was, dus nooit meer weg zou gaan, of dat het iets eenmaligs zou zijn. We hebben hem 4 weken vertroeteld, bijgevoerd, medicijnen gegeven en af en toe een stukje gewandeld. Hij leefde langzaam weer op, begon weer energie te krijgen, aan te komen en daarbij ook zijn streken weer terug te krijgen 
Hier waren wij heel blij om maar toch was het moeilijk om te zien dat de andere op lange buitenritten gingen terwijl wij enkel 30 minuten mochten stappen. Twee weken gelden is er opnieuw bloedgeprikt en de uitslag is positief te noemen.. Het is niet erfelijk! Hetgene waar hij te kort aan had is op dit moment nog niet genoeg dus hij moet nu weer 3 a 4 weken op rust en 3 keer in de week mag er met hem gewandeld worden. Daarna wordt er weer gekeken hoe het gaat. Helaas komt de winter er weer aan en zal de kou niet echt meewerken voor zijn spieren waardoor we in de lente pas weer kunnen beginnen met opbouwen maar ik ben allang blij dát we straks weer kunnen opbouwen! 
Naast dat ik het heel erg vond voor Atlas baalde ik eerst ook wel dat ik nu niet kon doen waar ik me zo lang op verheugd had.. Maar het is me nu wel duidelijk geworden dat het echt niet allemaal om rijden gaat en ik zie het nu als een kans om een nog sterkere band met hem te krijgen. We gaan niks overhaasten en alles op zijn tempo doen zodat we nog lang van hem kunnen genieten
