Mijn veulentje is op de leeftijd van 5 maanden onder de voet gelopen door een andere merrie. Ze heeft hier ataxie aan overgehouden, hoe het zich ontwikkelt is een vraagteken. We hebben haar een kans gegeven, omdat ik haar perse niet in wilde laten slapen en de veearts zei van geef het tijd je weet nooit.
Aangezien ze zich prima red en niet omvalt of iets is dit ook dierwaardig. Echter balen en verdrietig is het wel, de toekomst met haar is wel behoorlijk in gestort
Ach wat sneu Ik vind haar nog steeds knap, net als mams. Is er enig zicht dat zij zich nog positief ontwikkelt? Of heb je een definitieve prognose gehad? Ik wens je veel sterkte
Het ontwikkelt zich wel positief. Eerst gingen haar achterbenen alle kanten op, diagnose was ataxie graad 2-3 Nu 1,5 jaar later zijn er dagen dat je er niks aan ziet en dagen dat je een kleine instabiliteit ziet. Ze is nu 80-90% herstelt. Maar of ze ooit echt de sport in kan Is de vraag. Ik wil haar volgend jaar weer laten röntgenen om te zien hoe de wervels nu zijn en welke graad ze heeft.
Aangezien ze nu nog groeit heeft dat nu geen nut. Ik heb er super veel verdriet van, want ben zo gek met haar
Jeetje wat een domper zeg, kwam je topic net pas tegen en vond het al zo'n prachtige merrie en dan zo'n fijn karakter...
Wie weet hoe het ontwikkelt, zeker als ze nu vooruitgang boekt. Goed om er realistisch en nuchter in te staan maar er lopen zeker wel ataxie paarden in de sport die profiteren van gerichte training en waar je amper meer wat van ziet. Mijn duimen draaien voor jullie
De veearts zei van joh er zijn ook ruiters die graag een paard met graad 1 hebben, omdat die paarden net wat spectaculairder zijn, dus geef het tijd!
Maar weet je tijd is echt lastig. Je wil telkens als je haar ziet verbetering zien. Daarbij moet ik zeggen dat je altijd wel iets terugval ziet tijdens het ruien en het wisselen van de seizoenen. Maar dat schijnt normaal te zijn
Jeetje, wat erg! Ik open net voor het eerst je topic, om dan zó je laatste berichtje te vinden! Wat super dat je haar de kans geeft en mooi dat je al zoveel verbetering ziet. Als ze straks wat ouder is, kan heel gericht (revalidatie-) trainen je misschien nog verder helpen. Ik ken alleen Morgan Lashley als revalidatiearts, maar er zijn er vast meer. Veel sterkte en succes!
Jeetje wat een draai krijgt het topic zo, echt heel sneu dat haar dit is overkomen. Ik hoop dat ze er zo min mogelijk last van krijgt en je alsnog met haar kan doen wat je voor ogen hebt.
Ik heb ook een paard wat ataxie-verschijnselen vertoont. Het veulen was bij de geboorte als extreem groot en is nu, precies 2 jaar oud, als over de 1.70.
Als veulen ook graag bewegen. Als jaarling een aantal keren zo slap geweest dat ze door haar achterbenen zakte. De dierenarts laten controleren op ataxie maar die gaf aan dat ze een goed lichaamsbesef had. Daarna trok het weer helemaal weg.
Later op de wei gedaan als jaarling. Daar heeft ze wrs. een klap gehad van een volwassen paard dat was doorgebroken was uit een andere wei
Veulen kon bijna niet meer op haar benen staan en lopen. De dierenarts daar gaf aan dat het gewoon ataxie was. We hebben haar uiteindelijk naar huis gehaald, waarbij ze ook nog van de trailer klapte. Ze kon (bijna) niet meer overeind komen. Een keer voor de keus gestaan halen we nu de dierenarts om een spuitje te geven of de brandweer om haar overeind te helpen.
het werd de brandweer. Nu meer dan een half jaar later gaat ze zonder moeite liggen en opstaan. De bewegingen blijven heel erg wisselend. Volgens een dierenarts/osteophaat die we hebben laten kijken was wrs. de schouder gebroken geweest.
Merrie zit nu vrolijk in haar vel en trekt weer spurtjes. Ziet soms niet uit, maar lijkt tocht beter te gtaan. Met de buurman, die kok is, afgesproken dat we het nog een jaar aankijken. en anders gaat ze de pan in .
Gisteren ben ik nog even naar haar toe geweest. Ze is nu ca 1.65 en wordt mbt voer wel wat schraal gehouden, niet mager maar ook zeker niet dik. Dit heeft te maken dat ze niet hard mag groeien, liever gestaag.
Ze is nogsteeds super lief en lijkt stevig op haar benen. Helaas heb ik haar niet zien lopen,ze stond binnen. Het enige wat te zien was dat ze wat nauw achter is, verder geeft ze voetjes gaat ze recht voor en achteruit. Dus tja wat moet ik zeggen, het doet me veel verdriet dat ze dit heeft, maar we moeten er het beste van maken, en dat kost tijd en veel geduld...