Ik kende het ras al van de manege waar ik vroeger les gaf en ponykampen begeleidde. Ze hadden daar veel Fjorden en Haflingers. Ik vond ze.. verschrikkelijk. Eigenwijze joekels, waar kleine kindjes op zaten te stuiteren, die er helemaal niets over te zeggen hadden. Daarbij hingen ze enorm aan elkaar, echt een hechte kudde. Deed er eentje gek, dan stond de hele les ineens op stelten. Nadat ik bij de manege weg ging, heb ik nooit meer aan Fjorden gedacht.
Ik had nooit van mijn leven kunnen bedenken dat ik ooit een eigen paard zou kunnen kopen. Maar ik had altijd geroepen dat áls die mogelijkheid er tóch ooit kwam, ik een Belgisch Trekpaard zou kopen. En toen, ineens, was die mogelijkheid er. Ik ging wat rondkijken, reed wat paarden (niet specifiek Belgische Trekpaarden), en had toen ineens een droom dat ik op een Fjord reed, al mijn stalgenootjes ernaast, ik op de kleinste, lekker hobbelen. Ik werd die morgen wakker en dacht, het moet een Fjord worden.
Ik snap nog steeds niet waarom, maar zo gezegd zo gedaan, ik ging op zoek naar een Fjord, en kwam al snel uit bij een 15 jarige merrie die bij een kleinschalige handelaar stond. Ik ging een proefritje maken en ik was helemaal weg van haar. De dag erna terug voor een buitenritje, en toen was ik nog meer verliefd. Deze pony wilde ik. Dus kwam ze bij ons op stal te staan.
Oh, wat heb ik het eerste half jaar spijt gehad van mijn beslissing. Ze had veel last van haar hormonen, was steeds opnieuw hengstig. Ze beet, ze kon buiten enkel dribbelen, en in de bak kon ze enkel plat door de bocht, ze had 0 balans. Ten slotte werd ze buiten ook steeds schrikkeriger, en dat was voor mij de druppel. Ik durfde er niet meer op, en zette haar weer te koop.
De verkoop liep gelukkig niet echt storm. Wegens omstandigheden moesten we bij mijn oude stal weg, en moesten we rijdend naar een nieuwe. Een ritje van een uurtje. Ik MOEST er dus wel op. Die rit verliep voorspoedig, en ik dacht, oké, ik blijf haar wel rijden tot er een koper is. Omdat het steeds beter blééf gaan, en ik steeds meer over mijn angst heen kwam, is de verkoop geannuleerd.
Langzaam durfde ik weer met haar naar buiten, eerst met een stalgenootje, toen ook weer alleen. Toen weer wat langere ritjes, en zo bleven we uitbreiden. Ik kom net terug van ons eerste bitloze solo-rondje, en ben echt onwijs trots op ons beide.
Tordis is vriendelijk, zachtaardig. Ze heeft gevoel voor humor (humor die ik nog niet altijd kan waarderen, but I'm getting there). Ze zal nooit uit gemenigheid iemand pijn doen, af werpen, o.i.d. Maar waar ik me in vergist heb, is dat Fjorden ook best gevoelig kunnen zijn. Ik zag ze als eigenwijze kolossen waar je iedereen op kon zetten en waar je zo mee naar buiten reed. Inmiddels weet ik dat óók een Fjord van middelbare leeftijd vertrouwen in zijn/haar ruiter moet krijgen, voordat je samen iets kunt bereiken.
Ik denk dat Fjorden temperamentvoller zijn dan veel mensen denken. Maar in dat temperamentvolle, zijn ze wel goudeerlijk, en dát maakt het zo'n fijne paarden
En even ter illustratie van hun gevoel voor humor..
