Het voelt nog onwerkelijk, en toch ook als een opluchting. De grootste schooier van stal is er niet meer. Mijn gekke, maar bovenal hele lieve
Mattie
De beste schooitruc, werkt altijd, 10/10
Mattie
De beste schooitruc, werkt altijd, 10/10
In mei/juni 2021 begon een bultje tussen de kaaktakken van Mattie te groeien, waar ik de dierenarts voor heb gebeld. Zij heeft het geprobeerd aan te prikken, maar bij iedere punctie die schoon leek, zat bloed.
Binnen twee weken groeide er ineens ook een harde knobbel op zijn borst, welke we op de kliniek hebben laten biopteren onder echobegeleiding. Zo zou het een schoon biopt worden. Helaas bood ook dit nog geen uitsluitsel. We hebben toen maar een afspraak gemaakt om het rigoreus aan te pakken; de knobbel zouden ze proberen operatief in zijn geheel te verwijderen, en deze opsturen naar Utrecht voor pathologie. Daar moest dan wel een diagnose uitkomen.
Inmiddels was het eind juli, begin augustus, en de knobbel is toen succesvol verwijderd. Het kostte de dierenarts meer moeite dan gedacht, omdat het zich om een ader heen was gaan vormen, en bovendien toch wel groter was dan gedacht. Bovendien had die slimmerd na de operatie zo wild gedaan met opstaan dat die ader weer was gesprongen en ze hem weer moesten openmaken om het te repareren. Maar goed, dat is het soort acties dat we van hem gewend waren.
Inmiddels hadden er in het lege theezakje (
) van Mattie zich ook diktes gevormd. Ik vertrouwde het allemaal totaal niet. Mijn onderbuikgevoel en vage kennis over de anatomie van een lymfatisch stelsel bij paarden zwaaiden allemaal met rode vlaggetjes. Maar goed, op dat moment kun je er niets mee, dus ik heb het zo goed en zo kwaad als het kon, losgelaten. Mattie had er geen last van, die liep, at en gedroeg zich normaal.Een goede maand later belde de dierenarts op; ze had de uitslag. En die was niet goed.
T-cel Lymfomen, uitgezaaid. En zo groot dat de dierenarts ons misschien nog een paar maanden, maar waarschijnlijker weken gaf.
Kijkend naar Mattie, die tevreden stond te grazen in de wei, hoorde ik het aan. Ongeloof, verdriet, maar vooral boosheid om hoe oneerlijk dit was. Een jaar geleden had hij mij nog door mijn zware weg naar herstel heen gesleept, kwamen mijn stalgenootjes mij meerdere keren per week thuis met hem opzoeken... En nu dit.
De dierenarts begon over opties van chemo, maar klonk daar zelf al weinig enthousiast over. Gelukkig, want ik wilde Mattie dat ook niet aandoen. Zolang hij nergens last van had, zouden we doorgaan. Maar als het moment kwam dat hij ergens in werd beperkt, gingen we lekker door.
En dat deden we. Ruim een jaar lang. Tussendoor kwam nog wel een periode van extreme jeuk. Zo erg dat ik toen ook al op het punt stond om hem in te laten slapen. Gelukkig knapte het bij 24/7 weidegang helemaal op, en kon hij lekker nog blijven genieten van het leven.
Stiekem hadden we niet gedacht dat hij de 14 zou halen.
De donkere puntjes aan zijn oren...
Heerlijk met zijn beste vriendje kroelen.
De tumoren in zijn theezakje bleven stabiel, leken af en toe wat groter te worden, maar leverden Mattie geen last op. Tot een week of drie geleden, toen er een raar onregelmatig plekje op de huid ontstond; de tumoren begonnen zich naar buiten te vreten.
Ik wist toen al dat we de race begonnen te verliezen, al bleef ook deze fase nog bijna twee weken stabiel. Uiteindelijk heb ik toch de dierenarts gebeld. Toen zij kwam was het onregelmatige stukje, wat inmiddels een duidelijke 'losse' korst aan het worden was, binnen een nacht een open wond geworden. Die dag zagen we ook voor het eerst dat hij achter anders liep. Het was heel subtiel, maar toch zat er iets niet meer lekker.
Gelukkig stond de dierenarts volledig achter mijn beslissing dat het nu genoeg was; nog steeds liet Mattie geen duidelijke tekenen van ongemak zien. Bovendien zag hij er nog steeds uit als Hollands Glorie
De afgelopen week hebben we hem nog heerlijk kunnen verwennen, en gisteren is hij werkelijk nog helemaal volgepropt met wortels en een peer. Hij wist niet wat hem overkwam!
Tussen de regenbuien door hebben we hem rustig laten gaan. Ik ben ontzettend dankbaar voor de manier waarop. Het ging in alle rust. Zijn vriendjes hebben nog afscheid van hem genomen, en na hem nog een goede reis te hebben gewenst, 100 kussen op zijn hoofd, gefluisterde bedankjes en 'ik hou van jou's in zijn oor, hebben we hem toegedekt.
En precies terwijl we achteruit stapten om zijn vriendjes nog even aan hem te laten snuffelen, ontstond er een mega regenboog in de lucht. En ik weet ook wel dat het gewoon het weer was die dag, het was niet de eerste, bla bla bla... toch voelde het als een geruststelling dat Mattie goed de brug over kon.
De dierenarts voelde, nu alle spieren compleet ontspannen waren, dat er ook een tumor in de binnenkant van zijn achterbeen is gaan groeien. Dat was ook al een behoorlijke plakkaat, terwijl ik die de afgelopen dagen niet heb gevoeld. Vandaar dus ook het afwijkende loopje de laatste dagen.
Ik schrijf het allemaal met een lach en een traan. Hoe verdrietig ik ook ben, wat ben ik dankbaar dat we erger lijden hebben kunnen voorkomen. Dit was hoe ik het wenste, als het dan toch moest.
Dikkie, het is goed zo.
Ik kan je niet uitleggen hoeveel je voor ons allemaal hebt betekend.
Wees lief voor Zohra.
Tot ziens, lieverd, er wordt nog steeds zielsveel van je gehouden.
De allerlaatste foto die ik van hem heb gemaakt.
Sneakers 
