Geplaatst And I'd choose you;
in a hundred lifetimes
in a hundred worlds
in any version of reality
I'd find you and I'd choose you
in a hundred lifetimes
in a hundred worlds
in any version of reality
I'd find you and I'd choose you
Donderdag 7 oktober 2021 - Na ons laatste kliniekbezoek
Met liefde was ik nog tientallen jaren lang elke ochtend eerder opgestaan om je medicijnen te geven. Want jij ging wel dertig worden, en ik was dan vijftig, en dan wandelden we gewoon nog steeds elke week door het bos. Jij waarschijnlijk nog steeds voorop zoals nu, telkens nieuwe paden ontdekkend, en nog steeds wilde je nooit naar huis. Dan zou ik elke dag weer genieten van hoe mooi oud je was geworden; de kuiltjes boven je ogen, je wijze uitdrukking en je lieve snoetje. En ik weet zeker dat achter dat lieve snoetje nog steeds een sterk karakter had gehuisd, net als nu in je jongere jaren.
Maar op een sterk karakter alleen red je het dit keer niet.
En je hebt geen tientallen jaren meer, of zelfs geen maanden.
Vanuit liefde laat ik je volgende week donderdag gaan, want je zult nooit de dertig halen, ook niet met elke ochtend medicijnen. Je bent sterk als altijd, maar je lichaam raakt langzaam op. En het laatste wat ik voor jou wil is dat je straks langzaam uitdooft. Dat je niet meer bent wie je altijd was, en wie je hoort te zijn. Dat verdien je niet. Dus je mag van mij verwachten dat ik nu ook sterk ben en de beslissing maak die jij niet voor jezelf kan maken... Hoeveel pijn dat ook doet.
Deze week probeer ik van elk mogelijk moment samen nog te genieten. Van kleine of grote wandelingen. Van elke ochtend elkaar op onze eigen manier begroeten; ik jou met 'ons' fluitje, jij beantwoordend met jouw hinnik. En dan later je iets dringendere hinnik als ik je extra voer niet snel genoeg heb klaargemaakt. Van jouw warme adem in mijn gezicht of in mijn nek als we samen soezen op de paddock, in de warme herfstzon. Van me nog steeds kunnen verwonderen over hoe zacht je voelt, als ik je kriebels mag geven onder je manen. Waarna je -soms weinig subtiel- duidelijk maakt dat het tijd is voor kriebels op je favoriete plek: ín je oren.
En vol liefde moet ik keer op keer glimlachen, door de tranen heen, om hoe uniek je bent in dit alles, hoe bijzonder en mooi. Hou van jou, Mahlika ❤ Nu en altijd.
Donderdag 14 oktober - Het afscheid
De laatste paar foto's uit dit topic zijn foto's van het afscheid van Mahlika, mocht je dit niet prettig vinden te zien, dan kun je het best vanaf hier stoppen met lezen.
Hoewel je jouw laatste weken je soms fysiek en mentaal afsloot voor contact, door hoe je je voelde, was onze verbinding die ochtend sterker dan ooit. Je was zó lief ❤️ Telkens kwam je contact zoeken, kusjes uitdelen en troost bieden. Met je neus zachtjes mijn kin omhoog duwend als ik verdrietig was: 'kop op'. Je hebt me er echt doorheen gesleept. Je wist het.
Het moeilijkste moment was jouw halster pakken, en me realiseren dat het de laatste keer zou zijn dat ik het je zou omdoen. Dat alles samen nu de laatste keer was geweest. Maar alles daaromheen, in al zijn heftigheid en in al zijn verdriet, was onbeschrijflijk warm en liefdevol. Dankzij jou, dankzij mijn vriend, mijn broer, lieve vriendin en onze mooie kudde.
Hoe direct bij de komst van de dierenarts onze andere paarden naar ons toe kwamen en bij ons bleven. Hoe deze lieve dierenarts ervoor open stond je te midden van je paardenvriendinnetjes te laten gaan, niet op een andere plek of achter een draadje, maar gewoon waar je thuis hoorde, bij ons allemaal. Gesteund door onze kudde en lieve mensen.
Natuurlijk schrokken we allemaal even toen je op de sedatie al ritmisch begon uit te briezen en moeite had op je benen te blijven staan. Fysiek zwakker dan we dachten, mentaal zo ongelooflijk sterk... Maar het was bijzonder hoe je nog even je staande hield voor zo lang het nodig was. En toen het zo ver was, je op geheel eigen wijze knielde en vanaf daar rustig verder zakte, alsof je ging liggen. Ik was zo bang voor hoe je had kunnen vallen, dat ik je vooraf eerst 'op commando' had gevraagd te gaan liggen, alleen dat wilde je toen liever niet. Maar eigenlijk, uiteindelijk, deed je het alsnog toen het erop aan kwam. Op jouw eigen moment, op jouw eigen manier, precies zoals je dat altijd hebt gedaan.
En allemaal mochten we daarna afscheid nemen van jou, op onze eigen manier. Zowel ik, Matthijs als Alex... Als Sapora, Maxilya en Novi. Je kreeg een roos namens mensen die het laatste jaar belangrijk / betrokken waren bij jou.
Hoe bijzonder, dit gevoel van verbondenheid, zo dicht verworven met het gevoel van verdriet. Ik dacht dat het alleen maar heftig en zwaar zou voelen, maar jij leerde me dat een afscheid soms ook een heel liefdevolle en bijzondere ervaring kan zijn. Dat een mooi afscheid ook troost kan bieden. Dankjewel daarvoor. Voor alles. ❤️
Mahlika heeft maar 13 jaar mogen worden, waarvan ik haar bijna 10 jaar heb mogen kennen. Jaren vol tegenslagen, maar ze overwon het allemaal. Een flink nare verwaarloosde bloedwormbesmetting toen ze net hier kwam met darmschade tot gevolg, spat in beide achterbenen en uiteindelijk op elk been wel een bemerking op de röntgen, doodleuk door hekwerken heen rennen met alle gevolgen van dien, de operatietafel op met een breuk welke een lelijke botvliesontsteking werd en schade aan de pezen gaf, vastzitten na de operatie met datzelfde been in een hekwerk, een moeilijk bevalling van een (uiteindelijk flessen)veulen dat ze zelf écht niet in haar buurt wilde hebben, tot op het bot toe open getrapt worden, neurologische rhino krijgen en een TIA en dan gewoon weer herstellen... Normaal flikte ze het altijd weer om overal bovenop te komen, soms écht against all odds. Dit keer niet. Na meer dan een half jaar onderzoeken en behandelen was het genoeg. Ik mentaal moe gestreden, Mahlika fysiek op. Het is wat het is... maar het gemis is enorm.
Ik ben alle betrokken dierenartsen heel dankbaar voor hun inzet, kennis en betrokkenheid om Mahlika beter te maken. En ook nu dat uiteindelijk niet meer lukte, om het mogelijk te maken dit afscheid zo mooi en waardevol mogelijk te laten verlopen, op onze manier.. Dat dit zo kon is me ontzettend dierbaar geweest.
Bedankt lief broertje & lief vriendje, voor jullie steun, niet alleen de dag van, maar ook de periode voor en na het afscheid van Mahlika. Jullie zijn goud waard ❤
En heel erg bedankt allerliefste Daisy, daiswees op bokt. Toen ik vijf jaar geleden het afscheid tussen jou en Miralda vastlegde, mijn eerste afscheidsreportage, is het nooit bij me opgekomen dat vijf jaar later onze rollen omgedraaid zouden zijn. Maar hier waren we. En je was niet alleen een integere en ongelooflijk goede fotografe, maar daarnaast een bijzondere en dierbare vriendin. Ik weet dat het voor jou ook moeilijk was. Dankjewel dat je dit aanbood. Van ongekende waarde. En dat onze Miralda en Mahlika, de witjes met hun bruine stipjes, het maar goed kunnen vinden waar ze nu ook samen zijn.
Alle foto's zijn gemaakt door Daisy van der Wees ❤
Ik ben alle betrokken dierenartsen heel dankbaar voor hun inzet, kennis en betrokkenheid om Mahlika beter te maken. En ook nu dat uiteindelijk niet meer lukte, om het mogelijk te maken dit afscheid zo mooi en waardevol mogelijk te laten verlopen, op onze manier.. Dat dit zo kon is me ontzettend dierbaar geweest.
Bedankt lief broertje & lief vriendje, voor jullie steun, niet alleen de dag van, maar ook de periode voor en na het afscheid van Mahlika. Jullie zijn goud waard ❤
En heel erg bedankt allerliefste Daisy, daiswees op bokt. Toen ik vijf jaar geleden het afscheid tussen jou en Miralda vastlegde, mijn eerste afscheidsreportage, is het nooit bij me opgekomen dat vijf jaar later onze rollen omgedraaid zouden zijn. Maar hier waren we. En je was niet alleen een integere en ongelooflijk goede fotografe, maar daarnaast een bijzondere en dierbare vriendin. Ik weet dat het voor jou ook moeilijk was. Dankjewel dat je dit aanbood. Van ongekende waarde. En dat onze Miralda en Mahlika, de witjes met hun bruine stipjes, het maar goed kunnen vinden waar ze nu ook samen zijn.
Alle foto's zijn gemaakt door Daisy van der Wees ❤
