Totdat ik ineens merkte bij de fotoshoot van vandaag dat er ééntje in de bak minder was, en dat was jij. Jij, die bijna-look-a-like van Soof. Verlost van je pijn, op weg naar de eeuwige-groene-weides over de regenboogbrug heen. Geen zorgen, geen pijntjes. Het zal wennen worden, in plaats van vier guitige paardenhoofden er maar drie zien...
Maar hopelijk denk je daarboven aan me? Van al het lekkers dat je van me kreeg (was toch wel een beetje een sugar-daddy, hè?)Maar het zal stil worden in de kudde.
Vaarwel, Tinkerdame. Vaarwel.
“Somewhere… somewhere in time’s own space, there must be some sweet pastured space where creeks sing on, and tall trees grow, Some paradise where horses go. For by the love that guides my pen, I know great horses live again.” — Stanley Harrison
Het was een knappe dame. Sterkte! 