Ik herken dit ook heel erg. Ik heb mijn paardje ook drie maanden geleden na 14 jaar samen geweest moeten inslapen. Wij waren compleet op elkaar ingespeeld en hadden een hele diepe band, iets waarvan ik denk dat ik dat nooit meer ga voelen.
Het besef gaat ook nu pas een beetje landen. Wat ik vooral lastig vind is dat het voor de omgeving weer normaal wordt, en dat het dan nog moeilijk is om erover te praten. Maar ik heb wel een hele lieve vriend waar ik mijn verdriet kan uiten en dat is prettig.
Ik heb al vrij snel een nieuw paard gekocht, omdat ik niet wilde stoppen met mijn passie en ook wel als een soort afleiding. Maar de eerste tijd had ik nog erg veel moeite met haar en was het best wel wennen omdat ze totaal niet op mijn oude paardje leek, veel sensibeler. Daar was ik zeker de eerste tijd en nog steeds behoorlijk onzeker over. Wat vooral hielp was dat niets moet en alles mag. Ik ben haar de eerste tijd vooral gaan poetsen, wandelen, grondwerk en lekker kroelen. Ik ben nog niet zo ver dat ik kan zeggen dat ik een band met dr heb gekregen, maar ik zou het nu wel al erg jammer vinden als ze weg zou moeten.
Geef het de tijd om je verlies te verwerken, want het is nog maar heel kort en vers en het is echt niet erg als je je daardoor anders voelt of gespannen rondom paarden.
Succes en heel veel sterkte bij het verlies van je paard
"Every flower must grow through dirt"
― Laurie Jean Sennott