Ik heb lang getwijfeld om dit topic te maken maar ik kom er niet meer uit.
Ik begon met Henky in 2014 te verzorgen. Het was echt een best agressief beest. Door dat dat mij niet veel uitmaakte en met veel geduld kregen we een band en was hij de liefste hengst die ik heb gezien. Zijn eigenaar zorgde nooit voor Henky. Altijd waren zijn hoeven te lang en hij was veelte dik. Toen ik daar voor het eerst kwam stond hij op zijn staart en hij was een en al klit.
Hij stond toen die tijd in een best kleine weide dat genoeg was voor hem alleen. Gek genoeg moest Henky verplaatst worden naar een niet normaal grote weide ( genoeg om 5 paarden in te houden als het niet meer is!!) , want hij was te dun volgens eigenaar
Dit is een stuk van zijn weide. Ik gaf Henky zoveel mogelijk beweging, omdat hij echt te dik was. Graasmasker mocht ik niet om doen van de eigenaar. Ook de mensen die tegen over Henky woonden hielpen nou niet bepaald mee. Ze gooiden elke dag wel zeker 2 hele broden in de weide. Heb ze meerdere keren erop aangesproken , maar mevrouw wist het beter. Maar goed we hebben echt veel lol gehad samen en onze band werd echt sterk.
In 2016 ging het echter niet zo goed meer. Henky kreeg last van hoefbevangenheid, kon nauwelijks staan en viel soms echt gewoon om. Ik heb die dag wel 10 x de eigenaar moeten bellen omdat hij de dierenarts moest laten komen en wel onmiddellijk!
Want zelf de dierenarts bellen mocht ik absoluut niet. Maar meneer had geen tijd, hij was namelijk bij familie koffie drinken en kon pas over 4 uur komen. Het waren echt de langste 4 uren. Henky moest Uiteindelijk kwam de dierenarts en ik dacht echt dit was het... hij wordt ingeslapen.. Maar de dierenarts kwam met het goede nieuws dat het allemaal goed komt! Wel moest henky in de stal blijven en mocht niet naar buiten. Ook dit deed henky niet veel goeds. Hij viel zoveel af in korte tijd dat het ook niet meer goed was. Ik voelde me zo hulpeloos. ik mocht niks doen.. achteraf had ik gewoon moeten doen wat goed was. Helaas is achteraf altijd te laat. Uit eindelijk is Henky verplaatst naar een andere stal waar meer overzicht over hem was. Toen ik vroeg waar Henky naar toe ging reageerden ze eerst niet en ik dacht morgen weet ik het wel, dus ik ga morgen vroeg. Toen ik wakker werd in de ochtend kreeg ik het volgende berichtje van de eigenaar: Henkie is dood gegaan vanacht Weet niet of je hem nog wilt zien vraagt ( naam van de man eigenaar). Maar hij staat Bij de oude wei maar honderd meter veder aan de linker kant
Ze vertelden dat de dierenarts hem een verkeerd of teveel van het infuus gaf waardoor hij instortte. Ik wist niet dat een berichtje zoveel pijn kon doen. Ik was er kapot van, ik ben er nog steeds kapot van. Henky is op 4 mei 2016 overleden. Ik ging naar de stal toe waar hij in lag. Ik heb 'afscheid' genomen van hem, stuk manen mee genomen en that's it. Henky was weg. Dit keer voorgoed.. Ik heb nooit afscheid kunnen nemen toen hij nog leefde. Ik weet niet eens meer ons allerlaatste moment samen.
Ik weet wel dat het mij heel erg spijt! Ik wist dat de eigenaar nauwelijks bij Henky kwam. IK had moeten zien dat hij hoefbevangen was, maar ik was weer dom. Als ik naar Henky had geluisterd leefde hij misschien nog wel. Natuurlijk kwam ik er achteraf pas weer achter dat hij duidelijke signalen liet zien. hoe kan een mens zo achterlijk zijn! Het is nu al bijna 2 jaar geleden en ik kan er nog steeds niet mee omgaan, ik weet niet hoe.
Na dit lange verhaal ( sorryyy) is mijn vraag: hoe zijn jullie er mee omgegaan toen jullie dier overleed? of iemand tips?
Wel een tip naar jullie allemaal: Luister naar je dier! En doe er ook iets mee.
Allereerst heel veel sterkte. Het is altijd moeilijk, in elke situatie, om een dier te verliezen. Maar je mag jezelf echt niet de schuld geven. Uit je verhaal op te merken, lees ik dat je zo veel mogelijk hebt gedaan wat je kon. Maar uiteindelijk moet de eigenaar de verantwoording nemen, niet jij. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer je te focussen op dat Henkie nu geen pijn heeft en dat hij door jou nog veel leuke momenten heeft gehad en veel aandacht heeft gekregen.
O, wat verdrietig voor je! Veel sterkte gewenst, ook om het gemis een plaatsje te geven. Ik heb zelf ook pas afscheid moeten nemen van "mijn' bijrijdpaard, en dat kost tranen, maakt niet uit of je oud of jong bent. Het is moeilijk als je niet zelf kunt beslissen, maar daar moet je jezelf niet de schuld van geven! Gelukkig heb je mooie foto's, die goed laten zien hoe fijn Henkie het had met jou.
Jij hebt als verzorgster alles gedaan wat je doen kon je was zelf nog jong en als minderjarige kun je ook niet zomaar zelf een dierenarts laten komen (en al helemaal niet voor het paard van een ander).
Zo op de foto's te zien hebben jullie in elk geval samen een hele mooie tijd gehad
Wat naar zeg. Jij hebt er alles aan gedaan, dus geef jezelf niet de schuld. Henky heeft juist een mooie tijd met jou gehad, dat zie je wel op de foto’s.
Dit kan de vervelende kant zijn van het verzorgen: je hebt altijd te maken met een eigenaar. Ik begrijp dat je veel vrijheid hebt gehad? Maar niet altijd om het juiste te kunnen doen. Dit ligt niet bij jou, dus geef jezelf ook niet de schuld.
En voor Henky: hem is een langere lijdensweg bespaard gebleven, misschien geeft dit je iets rust?
Lieve meid, probeer jezelf geen verwijten te maken
Je hebt geluisterd, gezien en gedaan voor Henky wat je kon en wat, als verzorgster, in je macht lag! Als het je eigen paardje was geweest, was het vast heel anders gelopen, maar ook dan kan een dierenarts een fatale fout maken...
Ik zie op de foto's een heel blij paardje met een meisje dat duidelijk van hem houdt, daarvan heeft hij vast en zeker genoten, koester dat en probeer het schuldgevoel los te laten, sterkte
Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ
A bird sitting on a tree is never afraid of the branch breaking,
because her trust is not on the branch but on her own wings.
Jezelf niks verwijten hoor meisje! Jij hebt het leven van Henkie een heel stuk leuker gemaakt voor hem en er alles aan gedaan om het goed te doen. Dat is het nadeel als je voor iemands anders paardje zorgt, je hebt er geen zeggenschap over. Je hebt gedaan wat je kon doen.
Maar zelfs al heb je een eigen paard, ook dan gebeuren er dingen waarvan je achteraf denkt: Heb ik het wel goed gedaan, had ik niet beter.... Ik heb in mijn leven een aantal (eigen) paarden op verschillende manieren verloren en het was iedere keer een traumatische gebeurtenis om mee te maken. Ik heb ook een aantal keren gedacht: wat als ik het zus of zo had aangepakt, was het dan misschien beter afgelopen... Maar weet je wat het is? Je hebt er niets aan om dat te denken, want je kan er niks meer mee. Wat gebeurt is is gebeurt en dat kan je nooit meer terug draaien. Je moet het los laten, ook al is dat moeilijk, ik weet het. Henkie is je alleen maar dankbaar wat je voor hem gedaan hebt. Denk niet aan hem terug met 'wat als...' Denk terug aan de mooie momenten met hem en geeft het een mooi plaatsje in je hart. Vergeten zal je hem nooit en dat hoeft ook niet.
Wat een zielig verhaal ! Aan jou heeft het in elk geval niet gelegen, je hebt het leven van henkie Waarscheinlijk gelukkig gemaakt. Je hebt je best voor heb gedaan toch ? Super naar en sterkte met het verlies ❤️
Sluit mij helemaal aan bij de bovenstaande berichten. Je hebt voor Henky gedaan wat je kon, en vooral hem laten voelen dat er iemand was die van hem hield. Je ziet hem ook echt gelukkig zijn op de foto’s van jullie.
Laura je hebt het geweldig gedaan. Meer was echt niet mogelijk in die situatie. Helaas was de eigenaar niet zo goed voor Henkie. Probeer aan dit mooie paardje te denken en jullie band en laat het verdrietige het pijnlijke los. Het is goed zo. Knuffel, je bent een echte lieverd!
Wat een leuke pony zeg. Kan me heel goed voorstellen dat je enorm veel van hem hield. Wat fijn voor Henky dat hij iemand had die zo veel om hem gaf, dat moet hem vast heel gelukkig gemaakt hebben. Heel veel sterkte met je verlies Laura! Ik hoop dat je over een tijdje vol vreugd terug kan kijken naar jullie mooie momenten.
Wat vervelend zeg, heel veel sterkte. Ik kan me voorstellen dat je je erg rot voelt, mijn verzorgpony is namelijk ook overleden. Toch moet je jezelf echt niet de schuld geven, je hebt echt gedaan wat je kon.
Hoe je ermee om moet gaan weet ik eigenlijk niet precies. Dit verschilt misschien ook per persoon. Misschien dat het helpt om een nieuwe verzorgpony te zoeken of op een andere manier met paarden om te gaan. Hierdoor denk je misschien wat minder aan Henkie, alhoewel ik al bijna moest huilen als ik een paard zag toen mijn verzorgpony net was overleden. Ook zou ik terugdenken aan alle leuke dingen die jullie hebben gedaan, hoe moeilijk dat ook is.
Ik heb op de dag dat jij dit topic aanmaakte ook “mijn” pony verloren. Hij was eigenlijk van mijn nicht, maar mocht alles met hem doen en als eigen beschouwen. Achteraf heb ik heel veel spijt dat ik niet eerder iets gezien of gemerkt heb. Misschien was het toen bij hem wel goedgekomen.. maar deze instelling heeft geen zin. Hij is nu pijnvrij en dat is wat telt. Ik heb wat van zijn manen en daar laat ik een sieraad van maken. Misschien kun jij dat ook doen? Dan heb je je maatje altijd nog bij je. Hoop dat dit een beetje helpt..
Ook voor de gene die hier een paard of pony zijn verloren: Sterkte! Vandaag word even een extra lastig voor mij omdat het nu precies 2 jaar geleden is dat hij overleed, maar jullie reacties hebben mij al wel heel erg geholpen
Achteraf bekijken lijkt altijd makkelijker en zal het ook altijd blijven. Achteraf gezien heb je ook meer ervaring en het je het gevolg al meegemaakt. Je hebt gedaan wat je kon en hem alle liefde gegeven die jij in je had, meer kon je niet doen.
Every horse deserves to be loved by a little girl at least once in it's life...