Op 29-09-2006 kwam je in mijn leven, als eerste pony van mijn oudere zus. Je was toen 8 jaar jong en had al een flinke carriere achter de rug als internationale springpony. Jij was een echte leermeester, die nooit of te nimmer een stap verkeerd zette. Echter was je zeker geen slome pony, en kon je met name met springen erg pittig worden. De hele familie was gelijk verkocht, en 1 ding was zeker, jou zouden we nooit meer verkopen.
Hier zit ik voor het eerst op jou rug, jij was zo groot en ik nog zo klein.
In 2014 werd je officieel van mij. Mijn zus stopte met rijden en ik had na meerdere ongelukken mijn oude pony verkocht. Ik was mijn vertrouwen helemaal kwijt en durfde nauwelijks nog te rijden. In het begin had ik dus ook heel erg mijn twijfels of jij wel geschikt zou zijn voor mij, omdat je soms nog best een heethooft kon zijn. Echter bleek niets minder waar te zijn. Jij leek precies te weten wie er op jou rug zat en hoe ongelooflijk bang ik was met rijden. Dus wanneer de hele les er vandoor ging, ging jij rustig in een hoek stilstaan en keek je even achterom met zon blik van 'geen zorgen, ik laat je niet vallen'. Langzaam maar zeker groeide mijn vertrouwen en begon ik mijn plezier in het rijden weer terug te krijgen. Na enkele maanden starten we zelfs ons eerste dressuurwedstrijdje, we haalden gelijk twee winstpunten en een prijse. Ik was zo ontzettend trots op ons en op hoever we al waren gekomen.
Na ongeveer een half jaar begonnen we aan een nieuwe uitdaging, springen. Mijn zus durfde dit niet zo goed en had dit dus ook niet zo veel met je gedaan. Ik vond het in het begin echt doodeng, omdat ik wist hoe enthousiast jij hiervan werd. Maar ook nu weer bewees jij hoeveel engelengeduld jij met mij had.
Dus begonnen we heel laag, waarbij jij heel rustig rondsprong, terwijl ik compleet verkrampt op je rug zat.
Na enkele maanden oefenen en vertrouwen kweken was het dan eindelijk zo ver onze eerste springwedstrijd! Door mijn zenuwen weigerde jij een paar hindernissen, maar wat was ik trots toen we klaar waren.
Naarmate de tijd vorderde groeide mijn vertrouwen steeds meer en we gingen steeds meer leuke dingen doen.
Steeds wat hoger springen!
Lange buitenritten
Uiteindelijk werd ook crossen een grote passie van ons beide
Helaas kwam aan dit alles op 9 maart 2016 heel abrupt een einde. Jij liep hiervoor al enkele weken niet helemaal lekker, niet kreupel maar ook niet goed. Er werd geopperd dat jij waarschijnlijk last had van jou rug en een massage zou kunnen helpen. De masseur rade mij aan om veel met jou naar het bos te gaan en veel heuveltjes op en af te stappen. Dit moest de spieren in jou rug sterker maken. Echter bleek later dat jou rug het probleem niet was… Toen ik jou de volgende ochtend uit de wei wilde halen, waren de pezen in jou linker voorbeen helemaal opgezet en zaten er dikke vochtbulten bij je koot. Na een week lang onstekingsremmers en pijnstilling toch maar naar de kliniek om foto’s te laten maken. Ik mocht daar niet bij zijn omdat ik nog geen 18 was, en ik vond het buiten wachten echt zenuwslopend. Toch was ik op dat moment nog niet heel erg bezorgt, het zou vast niks ernstigs zijn. Jij had nooit wat, dus dit zou vast met wat rust en liefde helemaal goed komen. Had ik het even mis… Toen de dierenarts naar buiten kwam om de foto’s met mij te bespreken wist ik het meteen, dit is echt goed mis. Je diepe buigpees was ingescheurd en verkalkt, er begonnen zelfs al stukjes af te brokkelen. De kans op herstel was 0%. De dierenarts vertelde me dat deze blessure er al maanden had gezeten, en dat je wel een hele taaie was omdat je nooit een stap kreupel had gelopen. Ik wist niet wat me overkwam, dit kon toch niet, niet mijn vosje. Ik voelde me zo schuldig, hoe kon ik dit nu niet hebben opgemerkt? De dierenarts gaf mij vervolgens twee opties, of ik kon je laten inslapen of ik kon je met pijnstilling op de wei zetten (alleen als je dan echt pijnvrij zou zijn). Ik koos ervoor om je in met pijnstilling op de wei te zetten, met als voorwaarde dat je dan wel echt pijnvrij moest zijn. Dit bleek de juiste keuze, want na een week rende je alweer blij bokkend door de wei alsof er niks mis met je was.
Twee jaar lang heb je op deze manier nog van een welverdiend pensioen kunnen genieten. Ook nu hadden we samen nog heel veel plezier.
Afgelopen donderdag was de zwartste dag uit mijn leven. Jij kwam zwaar hinkend de wei uit, bijna niet meer in staat om op je beentje te staan. Je had overduidelijk zooo veel pijn. Mijn hart brak echt in duizend stukjes toen ik jou zo zag. Ik heb gelijk de dierenarts gebeld en deze bevestigde wat ik diep in mijn hart al wist, je kon echt niet meer. Voor die avond kreeg je nog een extra dosis pijnstillers ingespoten zodat ik nog even rustig afscheid van je kon nemen. Ik heb de hele avond bij je in de wei gezeten en je helemaal doodgeknuffeld.
Onze laatste keer samen op de foto
Na een slapeloze nacht ben ik gister extra vroeg naar je toe te gaan om nog de laatste paar uurtjes van je te genieten. Ik heb je eindeloos geknuffeld en je helemaal vol gestopt met lekkere dingen, volgens mij had je nog nooit zo veel lekkers gehad op je verjaardag. Om half 3 was het dan zover, na nog flink wat strijd tegen de verdoving, ben je uiteindelijk rustig in mijn armen ingeslapen. Ik heb nog nooit in mijn leven zo hard gehuild, ik dacht echt dat ik ter plekke uit elkaar zou vallen. Ook jou grote vriendin Duchess snapte er helemaal niets van, waarom sta je nou niet op? ‘Kom nou, dan gaan we weer spelen’ leek ze te zeggen.
Lieve Retina, met geen pen valt te beschrijven hoe ongelofelijk veel ik van jou hou. Je had van mij echt 100 mogen worden. Dank je wel voor alle mooie jaren en herinneringen die ik aan jou heb. Jij bent de enige reden dat ik mijn angsten heb overwonnen en daar ben ik je zooo dankbaar voor. Ik kan het gewoon niet geloven dat je er niet meer bent.
Nog een laatste keer zeg ik de woorden die ik de afgelopen 4 jaar iedere avond tegen je heb gezegd: ‘weltrusten lieve Retina, ik hou van je tot de maan en weer terug, voor eeuwig en altijd.
