Dankjewel!
Kreeg vanmiddag nog een foto van een vriendin van me die er bij was toen hij ingeslapen werd.
Ze heeft me deze nu na 4 weken pas willen sturen, omdat ze dacht dat deze te heftig voor me zou zijn de eerste tijd.
Krijg er bij het zien ervan weer dat hopeloze gevoel terug. Samen met mijn schoonmoeder, die voor mijn paarden zorgt als ik er niet ben, tranen met tuiten staan huilen dat we het gevecht verloren hadden.
Mijn merrie die vervolgens niet naar binnen wilde, niet wilde eten of uberhaupt maar van die plek weggehaald wilde worden en de hele nacht zo bij haar maatje Blacky heeft staan waken.