Blacky kwam in mijn leven nadat ik een maatje zocht voor mijn paard die door een ongeluk blind was geworden aan 1 oog. Zijn oude eigenaren gingen verhuizen en konden hem niet meenemen en al snel was het duidelijk dat hij zijn oude dagen hier mocht komen doorbrengen.
Hij bleek een echte knuffel draak te zijn, die het maar al te leuk vond om uit te breken en alles op kop te zetten. Keer op keer heeft hij me een grote glimlach bezorgd met zijn gekke snoetjes en streken.
Omdat Blacky al op leeftijd was toen hij bij mij kwam was de insteek om hem te laten doen wat hij nog leuk vond en aan kon.
Zijn dagen waren hier gevuld met lekker samen met zijn vriendin op de wei ravotten, uren lang knuffelen, de dagelijkse wandelingen en de ritjes met mijn vriend zijn nichtje.
Waar ik altijd riep dat het een enorm sterke pony was, was het afgelopen januari toch echt mis. Hij begon kreupel te lopen op 1 voorbeen. Twee dagen later werd het me duidelijk dat hij hoefbevangen was en nadat de DA geweest was om dit te bevestigen is hij op pijnstilling, bloedverdunners en maagberschermers gezet. De oorzaak van de hoefbevangenheid was niet te achterhalen, hij was zo op de een of andere dag bevangen zonder veranderingen in zijn leefstijl. Rondom het voerbeleid kon ik niets meer aanpassen, aangezien hier alles al ingericht is op een PPID'er.
Waar het in eerste instantie beter leek te gaan, ging het ook al snel weer berg afwaarts. De pijnstilling moest opgehoogd worden en het bewegen ging steeds moeilijker. Toen hoefschoenen voor hem gekocht, met de schoenen aan ging het ineens geweldig. Hij liep in een vlot tempo weer rond en moest terug gehouden worden in zijn 'stuiter' buien.
Na 1 week ging het langzaam aan weer achteruit, het lopen wilde niet meer en hij had erg veel pijn ondanks de pijnstilling. Toch wilde ik door vechten, zolang hij zou vechten zou ik ook vechten.
Helaas kwam hier nog een probleem bij op.. hij begon vocht vast te houden in zijn gehele lichaam. Zo erg dat de DA zijn hart niet eens kon horen door al het vocht. Op de vochtafdrijvers gezet, maar dit haalde niks uit. Besloten om verder onderzoek te laten doen.. bloedonderzoek en er werd een mest onderzoek gedaan.
Hier kwam alleen uit dat hij een tekort aan albumine zou hebben, wat al het vocht kon verklaren. Ondertussen bleef hij steeds verder achteruit gaan in zijn hoefbevangenheid. Hij lag een groot deel van de dag en kwam zijn stal amper nog uit.
Na het bloedonderzoek ging alles in een heel snel tempo. Waar het de bedoeling was om verder te gaan overleggen met de DA over hoe nu verder, liep het even heel anders. Blacky lag plat, kreunend en nat bezweet in stal. Weer de DA erbij.. erge kramp koliek. DA heeft hem toen anaal opgevoeld, het vocht bleek zijn darmen dicht te drukken waardoor hij dus amper van zijn mest af kon komen nog. Hij is toen behandeld tegen de koliek, maar kreeg van de DA te horen dat ik maar eens goed na moest gaan denken wat ik wilde gaan doen.. als hij überhaupt de avond al goed zou gaan halen.
De rest van de dag ging het rondom de koliek gelukkig goed.
De volgende ochtend was het weer mis.. weer erge koliek.. de ene aanval na de andere. Toen werd het me duidelijk dat ik een keuze moest gaan maken en ik hem niet meer mocht laten lijden. De strijd die we aan het vechten waren gingen we niet winnen.
Het bericht naar de DA werd verstuurd: Het gaat niet meer.. mijn emotie en hart willen hem nog niet los laten, maar mijn verstand zegt dat het tijd is om hem te laten gaan. Aan het eind van de middag zou hij rustig heen mogen gaan.
De laatste uren samen gingen in..
Ook het laatste uur ging in.. de laatste lekkere snacks en het gras, die hij al weken niet had mogen hebben.. de laatste keer de hoefschoenen aan.. de laatste knuffels en kusjes.. de laatste kostbare momenten..
Mijn knuffel draak.. 02-02-1993 - 15-03-2018.. until we meet again.
