Keizer Karel is niet meer, afscheid van mijn grootste vriend
Geplaatst: 29-10-16 14:41Helaas heb ik vorige week afscheid moeten nemen van mijn allerliefste Kareltje.
Lieverd, vijftien jaar lang was je mijn beste vriend. Lief en leed deelden we samen, en hoewel je best wat tegenslag hebt gehad, kwam je er -sterk als je was- altijd weer bovenop. Kanjer! Je werd natuurlijk de laatste jaren wel ouder, dus echt rijden deden we niet meer. Maar we hadden nog dikke pret samen. Je ging steevast met me mee naar clinics die ik gaf en je mocht mee naar mijn nascholingen. Je was dan een belangstellende en geduldige assistent, hartstikke gezellig om dat samen met jou te kunnen doen. Je was de grootste kinderpony ooit voor mijn jongens. Ook zij waren reuze dol op jou, en jij op hen! Je was de baas van jouw kudde in de wei. Een heerlijk leventje!
Tot vorige week woensdag. Je was die maandagavond ziek geworden, koliek. Had de aandacht getrokken van een stalgenootje. Ze belde mij dat je anders deed dan anders, misschien moest ik even komen kijken zelf? Ik kwam natuurlijk gelijk, en zag het al: je was ziek, had pijn. Dierenarts erbij, behandeling ingezet, en het idee was dat je de volgende ochtend OK zou zijn. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan en was om half zes de ochtend erna al bij je. Het was niks beter, dus weer de dierenarts erbij en je naar de kliniek gebracht. Daar ben je verder behandeld, en wonder boven wonder kwam je een heftige koliek woensdag te boven. Wat was ik blij, maar waarom keek je zo dof uit je ogen?
De internist erbij gehaald, en je bleek waarschijnlijk een hartinfarct te hebben gehad, maandag al? In ieder geval was je hart zo slecht geworden, dat je je vertrouwde leventje lekker met je maten op de wei niet voort zou kunnen zetten. Je kon eigenlijk ieder moment dood (of nog erger, driekwart dood...) neervallen! Dat kon ik je niet aandoen, ik gunde je een waardig einde. Daarom maakte ik de moeilijkste beslissing ooit en liet ik je enkele uren na de diagnose al gaan. Mijn meegebrachte appeltjes en bananen hoefde je al niet meer, je was er duidelijk zelf ook klaar mee. Buiten in de wei achter de kliniek blies je je laatste adem uit. Gelukkig ging het rustig en snel. Je hoofd in mijn armen, vol vertrouwen en met je mooie oortjes naar voren. De zon op je lieve snoet. Dag vriend, ik mis je vreselijk, maar het is voor jou beter zo. Dankjewel voor alles. Ik zal je nooit vergeten!!!
Keizer Karel, KWPN ster ruin, v. Fair Play (vv. Ulft), mv. Wouter, 15 juni 1991 - 19 oktober 2016.
De laatste foto die ik van je maakte, vijf minuten voor je einde. Wat was je mager geworden in een paar dagen tijd, maar je bleef mijn mooie jongen!
Lieverd, vijftien jaar lang was je mijn beste vriend. Lief en leed deelden we samen, en hoewel je best wat tegenslag hebt gehad, kwam je er -sterk als je was- altijd weer bovenop. Kanjer! Je werd natuurlijk de laatste jaren wel ouder, dus echt rijden deden we niet meer. Maar we hadden nog dikke pret samen. Je ging steevast met me mee naar clinics die ik gaf en je mocht mee naar mijn nascholingen. Je was dan een belangstellende en geduldige assistent, hartstikke gezellig om dat samen met jou te kunnen doen. Je was de grootste kinderpony ooit voor mijn jongens. Ook zij waren reuze dol op jou, en jij op hen! Je was de baas van jouw kudde in de wei. Een heerlijk leventje!
Tot vorige week woensdag. Je was die maandagavond ziek geworden, koliek. Had de aandacht getrokken van een stalgenootje. Ze belde mij dat je anders deed dan anders, misschien moest ik even komen kijken zelf? Ik kwam natuurlijk gelijk, en zag het al: je was ziek, had pijn. Dierenarts erbij, behandeling ingezet, en het idee was dat je de volgende ochtend OK zou zijn. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan en was om half zes de ochtend erna al bij je. Het was niks beter, dus weer de dierenarts erbij en je naar de kliniek gebracht. Daar ben je verder behandeld, en wonder boven wonder kwam je een heftige koliek woensdag te boven. Wat was ik blij, maar waarom keek je zo dof uit je ogen?
De internist erbij gehaald, en je bleek waarschijnlijk een hartinfarct te hebben gehad, maandag al? In ieder geval was je hart zo slecht geworden, dat je je vertrouwde leventje lekker met je maten op de wei niet voort zou kunnen zetten. Je kon eigenlijk ieder moment dood (of nog erger, driekwart dood...) neervallen! Dat kon ik je niet aandoen, ik gunde je een waardig einde. Daarom maakte ik de moeilijkste beslissing ooit en liet ik je enkele uren na de diagnose al gaan. Mijn meegebrachte appeltjes en bananen hoefde je al niet meer, je was er duidelijk zelf ook klaar mee. Buiten in de wei achter de kliniek blies je je laatste adem uit. Gelukkig ging het rustig en snel. Je hoofd in mijn armen, vol vertrouwen en met je mooie oortjes naar voren. De zon op je lieve snoet. Dag vriend, ik mis je vreselijk, maar het is voor jou beter zo. Dankjewel voor alles. Ik zal je nooit vergeten!!!
Keizer Karel, KWPN ster ruin, v. Fair Play (vv. Ulft), mv. Wouter, 15 juni 1991 - 19 oktober 2016.
De laatste foto die ik van je maakte, vijf minuten voor je einde. Wat was je mager geworden in een paar dagen tijd, maar je bleef mijn mooie jongen!
Ik ken je/jullie uit het boomloos topic en daar bleek altijd hoeveel liefde jullie voor elkaar hadden 
Ik heb hem nog gezien bij de lezing op de Paardenkamp dit jaar. Wat een prachtig beest.. Veel sterkte!