Geplaatst Op 3 december 2006 ben je bij me gekomen, het mooiste cadeau wat ik ooit gehad heb, het laatste wat ik van mijn opa en oma heb gehad voordat mijn opa stierf. De eerste tijd kwam er een hoop stress uit je lijf, maar dat heeft wel een onwaarschijnlijk sterke band geschapen, niemand kwam tussen ons.
Mijn prachtige witte dame, die eerste jaren waren geweldig, ik heb zo verschrikkelijk veel van je geleerd en ik heb nog nooit zoveel vertrouwen van een paard gekregen als van jou. Niets was te gek, alles wat ik van je vroeg zou je hebben gedaan en juist daarom vroeg ik het niet van je. Alles wat we deden, deden we samen, allebei lol en anders niet. Ik heb fouten gemaakt met je, die je me allemaal hebt vergeven. Je hebt me zo vaak gered, als ik weer eens een stomme actie had met springen, of er bijna afkukelde, je beschermde me. Tot op het laatste moment stond je er voor me.
Je hebt verschrikkelijk veel paarden geholpen, weer opnieuw opgeleid, je was de rots in de branding, niet alleen voor mij, maar voor al die paarden die we op ons pad hebben gehad en die jij weer op de rit hebt gekregen. Er zal nooit meer een paard in mijn leven zijn die zoveel zal betekenen als jij deed en nog steeds doet. Ik ben je bijna kwijt geweest nadat je een nacht in de sloot had gelegen, je hebt het ternauwernood overleefd omdat je wist dat ik nog niet zonder je kon. Toen ik in de periode daarna op mijn dieptepunt zat en echt geen uitweg meer wist, was jij daar, de reden om door te blijven gaan, mezelf weer op te pakken en de schouders eronder te zetten.
Lesjes met kleine kinderen, neefjes en nichtje, angstige ruiters die het vertrouwen kwijt waren, je kon overal voor ingezet worden, je genoot ervan en wist zo feilloos aan te voelen wat iemand nodig had. We hebben geweldige tijden beleefd, maandenlang zonder zadel door het bos crossen omdat je nieuwe zadel nog niet geleverd werd, over het strand heen galopperen, lekker bitloos en zadelloos, we zijn zelfs de zee in geweest, ook al was je als de dood voor water, zolang ik maar bij je was, was het goed. Ik weet nog toen Ibonn bij ons was om je zadel aan te passen, we stonden even verderop en je kwam met je voorbeen vast te zitten aan het touw, je stond te panieken met je voorbeen in Spaanse pas-houding. Zodra je me in het zicht kreeg was de paniek voorbij en bleef je rustig staan wachten, Ibonn vond het zo bijzonder om te zien en het is me altijd bijgebleven.
De laatste jaren kreeg je het steeds moeilijker in de winter, je had last van artrose en je tanden werden slechter. Vorig jaar heb ik gekeken of je met voer en supplementen zou verbeteren en makkelijk de winter door zou komen, hoewel het absoluut beter ging, was het op een gegeven moment simpelweg klaar. Je was moe, je ogen stonden dof en rollen werd steeds lastiger, toen was het tijd om de beslissing te nemen, niet iedereen begreep het omdat je er nog zo goed uitzag en het rijden ging toch nog gewoon, maar ik ken je en je was gewoon op.
De laatste dagen heb je nog op de metacam gestaan, zodat je nog even een paar dagen echt kon genieten. We hebben onze laatste ritjes gemaakt en marieke heeft de laatste avond nog een paar prachtige foto's gemaakt.
Zelfs tot op het laatste moment waren we zo op elkaar afgestemd, ik wist hoe je zou reageren. Je moest aan de weg worden ingeslapen en het feit dat er aan weerszijden een sloot zat, maakte dat lastig. De DA was nerveus en wilde dat ik mijn auto weg zou halen, ik wist dat je steun zou zoeken en had die auto juist bewust daar neergezet om te voorkomen dat je in de sloot zou kunnen vallen. Ik ben aan de andere zijde gaan staan, want je zou toch niet mijn kant op vallen. Dat deed je ook niet, je vertrouwde op mij om je te laten leiden in de laatste stappen die je hebt gezet, de auto stond precies goed en je kwam er precies tegenaan, waarna je rustig onderuit kon zakken. Je hart bleef kloppen totdat de DA bij ons wegliep, je hebt gewacht tot we alleen waren en toen stopte je hart ermee.
Nog elke dag mis ik je, soms vliegt het me naar de keel en dan is het gevoel weer even net zo erg als vorig jaar. Gelukkig is Fenna er nog, het paard wat jij hebt heropgeleid, wat jij onder je hoede hebt genomen en hebt klaargestoomd om jou op te volgen. You tought her well, ze blijkt steeds meer een waardig opvolger te zijn en ik ben blij te zien dat ze meer trekjes van je heeft overgenomen dan ik dacht. Je hebt haar de ruimte gegeven om op te bloeien en je hebt jouw plek in mijn hart afgestaan om haar ook een plekje te kunnen in mijn hart.
Je bent alles wat iemand zich had kunnen wensen in een paard, sterk, onzelfzuchtig, een enorm groot hart voor alles en iedereen.
Dank je wel lieverd. Dank je voor alles wat je me hebt gegeven, ik hoop dat ik goed genoeg voor je ben geweest. Ik hou van je tot in het oneindige en ik zal je altijd bij me dragen...
Dag meisje...
Het is onmogelijk om slechts 15 foto's te kiezen uit de duizenden foto's die ik van je heb, maar ik probeer het...
De begintijd, uren samen op pad, springen, boscrossen, dagritten, alles samen
1
Al wat jaren verder
2
3
4
5
Ons laatste maanden
6
7
8
moddermonster
9
En dan het afscheid, onze laatste dagen samen....
10
11
Nog even samen met mijn vader
12
13
14
Dag meisje, dag lieve lieve Jamie... we'll meet again, some sunny day
15
Jamie
03-06-1991 - 10-06-2015
, ze was me dierbaarder dan de meeste mensen in mijn leven. Ik ben zo dankbaar voor al het moois wat we samen hebben mogen meemaken 
