Het was niet altijd makkelijk, jij was niet makkelijk. We hebben veel te verduren gehad en ik heb me vaak afgevraagd hoe het nu verder moest met ons. Één ding is nooit in me opgekomen, opgeven zou ik nooit, opgeven was nooit een optie geweest.
Ik zat regelmatig vast, met trainen, met een band opbouwen tussen ons en de afstand die er was tussen jou en je omgeving. Jij sloot je vaak af van alles en iedereen, ik kwam er niet tussen wat ik ook probeerde.
Tot ik besloot om alles drastisch om te gooien. De hele manier waarop ik naar paarden keek is veranderd door jou. Je leerde me naar mezelf te kijken zoals ik nooit gedaan had, zowel op paardengebied als in het algemeen. Ik verplaatste me in jou en hoe ik het jou naar je zin kon maken. Bij ons beiden ging een lichtje branden en we accepteerden en respecteerden elkaar. Voor dat moment zal ik je altijd dankbaar zijn..
We deden grondwerk, gingen het bos in en deden wat 'normale' paarden en ruiters deden. Voor mij was dat al een overwinning want wat normaal was was voor ons nooit vanzelfsprekend geweest. Zelfs jij had er lol in, dat weet ik gewoon.
Het rijden ging goed en we hadden er beiden plezier in, onze instructrice hielp ons goed op weg en we gingen elke les weer vooruit. Van een scheef paard wat niet eens kon galopperen of een rechte lijn lopen ging je naar een volwaardig dressuur paard wat kon wijken, zijgangen en zelfs een piaffe kon! Man, wat was ik trots. Je liet iedereen maar eens mooi zien wat je allemaal kon.
In die tijd kwakkelde je vaak met je gezondheid, je chronische stijve knie, slechte ademhaling vanuit je longen, stof en schimmelallergie, hooikoorts en je hartruis speelden je vaak parten. Zelfs 3x zo ernstig dat we je wilden laten inslapen. Toch krabbelde je altijd op.
De winter van vorig jaar kon ik echt zeggen dat je gelukkig was. Je genoot van de sneeuw en dolde erop los. Rollen en rennen, je was weer helemaal een jonge hengst. Als dat geen ultiem geluk was dan weet ik het niet meer.
Helaas 2 weken geleden stond je met een enorm gezwollen been op stal. Je slechte voorbeen. We zijn gelijk begonnen met behandelen. Ik hoopte dat je er weer bovenop zou komen maar helaas stond je de week erna met iets wat nog het meest weg had van een olifantenbeen. Je wilde niet meer lopen,eten,drinken en in je blik zag ik dat je het niet meer kon. Het vuur was weg en je ogen waren leeg. Ik wist dat het enige wat we nog konden doen was jou laten gaan.
Je ging heel snel, de verdoving was eigenlijk al genoeg. Daarom wist ik dat dit de enige juiste keuze was. Ik heb je tot het einde bijgestaan, je je laatste adem horen uitblazen en je getroost. Het was goed zo, je had genoeg gestreden. Je knipperde nog naar me, het leek bijna alsof je me bedankte. Ik heb je ogen dichtgedaan en nog even je manen door mijn vingers laten glijden. Mijn jonge, soms wat lompe, merrie van 3 heeft ook nog afscheid genomen. Dat deed ze zo zacht en respectvol, dat raakte me echt heel diep.
Het echte missen komt nu, de kleine dingen die je deed mis ik nog het meest. Ik neem mijn petje voor je af, met veel liefde denk ik aan jou terug. Ik dank je voor alles wat je me hebt geleerd en dat ik in jou wereld heb mogen doordringen af en toe. Ik had je nog zoveel meer willen geven maar helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Met een diepe buiging neem ik afscheid van jou..