Zie ook haar eigen topic: [PP] Achtergelaten pony
Jarenlang las ik verhalen, voornamelijk van Bokkers, over hun “once-in-a-lifetime-paard”, al deze jaren heb ik ook gedroomd ooit hetzelfde met een paard of pony te hebben. Ik heb al die tijd wel voor anderen paarden verzorgd en/of gereden, maar nooit die ene klik gehad met een paard.
Dit was tot het moment dat mijn vriend en ik besloten om landelijker te gaan wonen met land aan huis. We kwamen een locatie tegen die aan onze eisen voldeed en zijn daar al vrij snel gaan kijken met de makelaar. Op één van de percelen die bij het huis hoorde, stonden een stuk of 10-15 shetlandpony’s, waarvan onder andere ZIJ. Direct toen ik haar zag, hadden we iets. Een soort connectie, de klik misschien? Ik vond haar prachtig, een mooie, grote vosmerrie zonder aftekeningen. Ze had al een grijs koppie, dus al wel op leeftijd dacht ik. Dit was eind september vorig jaar.
Maar ja, de pony’s hoorden niet bij het huis, dus ik moest haar wel uit mijn hoofd zetten. Ze bleef toch hangen. Toen de makelaar een paar weken later opmerkte dat de pony’s van een handelaar waren en er 1 pony was van de eigenaar van het huis, had ik toch een heel klein beetje hoop. En ja hoor, zij bleek het uiteindelijk ook te zijn.
De handelaar nam eind december zijn eigen pony’s mee en liet haar achter. De makelaar liet ons beslissen, wilden we haar houden of zou iemand zorgen dat ze ‘weggewerkt’ zou worden? Geslacht dus.. Echt niet, ze zou blijven! Iets waar mijn vriend het pertinent niet mee eens was; wat hebben we daar een ruzie over gehad. Haar echte eigenaar lag op sterven en familie (behalve hele verre familie) had hij niet, wij moesten dus de beslissing maken.
Al snel doopte mijn zusje de pony om tot Binky. Binky was een echte lieverd, enorm aanhankelijk en kon van aandacht niet genoeg krijgen. Het duurde dan ook niet lang of ze had een hoop harten gestolen. Echter zat ik nu toch wel met een probleempje. Binky was toch wel heel erg mager geworden, ze zat flink aan de diarree en ze had ook wel erg lange hoefjes. Daarnaast stond ze alleen wat ze vreselijk vond. Het weer was in die tijd ook verschrikkelijk, het was koud en ontzettend nat. Het land was een grote blub geworden waar bijna geen gras meer stond en ze had geen schuilmogelijkheden.
Ik woonde te ver weg om elke dag langs te kunnen komen. Ik probeerde wel 3x per week langs te komen om een flinke berg hooi bij haar neer te leggen. Naar aanleiding van enkele tips van lieve bokkers heeft ze ook seniorenslobber gekregen om wat aan te komen. Het weggaan was nooit leuk. Dat hinnikje en dat lieve koppie van haar vergeet ik nooit meer, zo zielig van ‘laat me niet alleen’.
Eind december liet ik eerst haar hoefjes bijwerken, dan kon ze daarmee in ieder geval weer wat makkelijker lopen. Ik vergeet het nooit meer, volgens mij de enigste dag van het jaar dat er zoveel sneeuw heeft gelegen. Ik had geen auto op dat moment dus ik kon 16km heen en 16km terug met de fiets om erbij te zijn. Tot overmaat van ramp was de hoefsmid ook nog eens vast komen te zitten in de sneeuw.
Wachten op de hoefsmid.
Eigenlijk wilde ik een pony erbij voor haar, ik vond het zo sneu voor haar alleen. Maar het huis en de grond was nog niet van ons, dus eigenlijk kon het nog niet. In overleg met de erfgenamen hebben we besloten dat er een pony bij mocht komen. In februari was ze daar: Happy Blizz, een jaarling minipaardje. Wat was Binky blij met haar!
Happy Blizz
In maart zijn we er (eindelijk) komen wonen. Elk minuutje van de dag dat ik vrij was, was ik bij Binky te vinden. Binky begon ook weer langzaam op te knappen en dikker te worden. Aangezien ze proppen maakte, is ook de tandarts nog langs geweest. Conclusie: Scheve tanden, aantal missende kiezen en rest zit grotendeels los. Hij vond haar echter te slecht om te behandelen, advies: inslapen. Ik was er kapot van, mijn lieve meisje kreeg ze toch zeker wel meer kans dan dit? Ze heeft een zware winter achter de rug en moest gewoon nog wat opknappen.
En ze knapte op! Ze kwam mooi op gewicht, glanste weer. Ik was zo blij met haar, mijn lieve pony.
Op een gegeven moment had ze haar hoefje uitgescheurd door een steentje. Hoefsmid erbij en heeft dit wat bijgewerkt. Helaas te kort bekapt en sinds die tijd was het mis. Volgens de HS normaal voor een paar dagen. Maar het werd niet echt beter. Sinds die dag liep ze voornamelijk op een harde ondergrond niet goed.
De tijd vorderde, Binky zag er steeds beter uit. Toch merkte ik aan haar dat er iets niet goed was, maar ik wist niet wat. De DA erbij, meerdere keren zelfs. Conclusie: ‘Elise, niet zo overdrijven, ze doet het hartstikke goed. Oude mensen hebben ook wel eens hun dag niet en slapen ook wat langer. Jouw oma loopt vast ook niet zo snel meer’. Snap ik, maar 6 of meer uur per dagen slapen is niet normaal voor een paard!
Andere DA erbij, ja hoor: hoefbevangen. En niet zo’n beetje ook. Ik kon mezelf wel voor me kop slaan!! De DA gaf haar op dat moment al weinig kans, maar ik wilde het wel proberen. Af en toe ging het beter, vaak 1 stap vooruit en 2 weer achteruit. Toen ik op een dag (zo’n 3 weken later) thuiskwam en zij strompelend de stal uitkwam en ze echt haar hoofdje liet hangen, had ik het niet meer. De DA weer langs. Ik heb haar gevraagd eerlijk te zijn, ik wilde niet dat ze nog langer pijn zou hebben. Dit had ze niet verdiend. Ze gaf ook wel aan dat ze nooit meer de wei op mocht, mocht ze nog beter worden. Op stal of in de paddock vond ze vreselijk, de rest van haar leven dit strafkamp wilde ik haar niet aandoen. Met een dure en voornamelijk lange behandeling zou ze 50% kans hebben, pijn zou ze altijd blijven houden.
Voordat ze zou gaan, wilde ik dat ze nog even gelukkig paard kon zijn. Ze heeft nog vier dagen veel pijnstilling gekregen en volop in de wei gestaan. Verder veel foto’s gemaakt van haar. Ze heeft nog een paar dagen écht genoten.
Twee avonden voordat ze ingeslapen zou worden, heb ik als een klein kind jankend bij haar in de wei gezeten. Ze liep naar me toe en legt haar hoofd op mijn schouder, alsof ze me wilde troosten. Zo lief! En zo hebben we een hele tijd zo gestaan.
Het inslapen zelf ging bizar snel. Ik ben er nooit eerder bijgeweest, dus echt referentie heb ik niet. Maar dit ging toch wel echt snel. Ze kreeg een spuitje waar ze een beetje van ging slapen, daarna de dodelijke spuit. Al snel nadat de tweede spuit eruit was, ging ze liggen. Voordat ze lag, had ze haar laatste adem alweer uitgeblazen.
Ik weet dat het goed is zo, leven is nu geen lijden meer. Maar het doen zo’n pijn. Mijn lieve, prachtige pony. Mijn once-in-a-lifetime-pony. Ze wordt enorm gemist. Zoals een bokker dat zo mooi zei: ‘Van een achtergelaten pony naar een vriendin die gemist wordt’.
Binky heeft bij iedereen in mijn omgeving een plekje gekregen in het hart. Mijn collega’s op het werk vroegen regelmatig naar haar, mijn familie was dol op haar, bij vele bokkers heeft Binky ook wat losgemaakt. Zelfs mijn vriend, die eigenlijk niks van haar moest hebben, mist haar.
Lieve Binky kijkt nu als een engeltje met ons mee. Rust zacht, mijn lieve meisje.
Liefste Baasje,
Ik zie de tranen in je ogen,
je afhangende schouders.
Naast je staat de veearts,
ik zie hoe zijn woorden jouw hart breken.
Hij legt zijn hand op jouw schouder,
en zegt dat je afscheid moet nemen.
Mijn lieve baasje,
we hadden het goed samen,
we maakten veel plezier,
deelden elkaars verdriet,
maar aan alle goede tijden komt een einde.
Ik weet dat je geen afscheid wilt nemen,
dat je me niet wilt laten gaan.
Maar baasje, ik heb pijn
en deze pijn gaat niet over.
Ik heb je altijd veel gegeven,
nooit veel gevraagd.
Maar nu vraag ik je, laat me gaan,
naar een plek zonder pijn
neem afscheid van me.
Ik zie dat je je beslissing hebt genomen,
de veearts komt dichterbij.
Nog even geef je mij een knuffel,
en zeg je dat je van me houdt.
We gaan naar een donkere ruimte,
je bent bij me, dat is fijn.
De veearts spuit me een koude vloeistof in.
Ik voel me slaperig,
ik leg mijn hoofd neer,
ik sluit mijn ogen....
mijn hart slaat steeds trager,
tot het uiteindelijk stopt.
En jij begint te huilen.....
Maar baasje,
Nu ben ik ergens waar pijn niet bestaat.
Ik weet dat je me mist,
maar ik mis jou ook.
Baasje ik zal op je wachten,
aan het hek van de eeuwige weide...
Mooi topic met een prachtig verhaal, beter had Binky niet kunnen krijgen 
Een dappere maar juiste beslissing, sterkte met het verlies. 
..........Mara......... ![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
