Geplaatst --------------------------------------------------------------------------------------------------
Ooit kocht ik deze merrie.
Een 3 jarige en alles wat ik niet zocht op de plek waar ik het niet wilde vinden. Ik wilde geen groen jong paard, geen merrie, geen vos, niet veel wit... En toch was ze na een eindeloze zoektocht waar ik mee thuis kwam. Ik zag ergens een prinsesje achter het lelijke eendje. Ze was mager, slecht in de vacht, had een kuchje en was krom... Vooral heel erg krom en slecht gereden. Deze quote op bokt ging over Zazou, voordat ik haar kocht... En het ergste, ik herkende er direct mijn paard in toen ik het las een hele tijd later toen ik eens Bokt uitploos op de zoekterm Rousseau.
Citaat:Had bij hun een 3-jarige rousseau gezien. Liep zo krom als een kruk... of ik er op wilde....nou euh nee!!!!
Ze vertrouwde mensen (en andere paarden) slecht... En dat heb ik geweten. Vaak, heel vaak heb ik al in het zand gezeten voor ik er goed en wel op zat en als ik zat, moest ik echt megasnel een voet in de beugel zetten... Dan moest eerst even alle spanning eruit en dan blies ze uit en konden we gaan rijden. Rechtsom waren de rondjes gigantisch, linksom juist heel klein. Ze was zo krom dat ze geen rechte lijn kon lopen en toch bedacht ik na een maand proef periode dat ik dit wel opgelost kreeg en maakte de koop definitief.
Het weer werd slechter en Zazou haar gedrag werd heftiger. In de wei kreeg ze rake klappen van een ander paard en haar angst van andere paarden werd groter. Nadat mijn stalgenootjes bedacht hadden dat ze terwijl ik op mijn angstige driejarige zat, drie andere paarden tegelijk los gingen gooien in de paddock die aan de rijbak vast zat, ging het mis. Het ging nog erger mis toen mijn fijne stalgenootjes een boterhamzakje aan een longeerzweep knoopten, omdat de paarden moesten bewegen. Zazou ging over de rooie en ik ging eraf. Ze had geen idee meer wat ze deed, klapte door de omheining en er was geen land meer mee te bezeilen. Als ze maar het geluid van paardenhoeven hoorde na dit moment, was het raak. Hoeven op asfalt zorgen voor regelrechte paniek en met anderen in de bak rijden was geen optie meer. Na een week was ik zo bang... Ik durfde er niet meer op. Alle angst die ik op mijn vorige paard had gevoeld (en op ieder ander paard waar ik bij was wezen kijken) en die bij Zazou niet aanwezig was geweest, was in alle hevigheid terug. Ik wilde niet, ik kon niet en ik durfde niet.
Aan de hand was ze wel erg lief en Amanda heeft haar in die periode wel nog mooi op de plaat gezet. Haar bijnaam wortel en oranje monster zijn nav deze foto's gemakkelijk te verklaren. De foto's waren door de zon nogal oranje uitgevallen.
Allereerst verhuisden we... Op deze stal ging het gewoon niet meer lukken. Ik besloot opnieuw te beginnen. Grondwerk, vertrouwen krijgen in elkaar. Zadeltje erop, hangen... Daarna weer longeren... Met een zadel erop. En dan achteraf vijf rondjes linksom en fijn rondjes rechtsom uitstappen. Met knikkende knieën zat ik er dan op. Kinderliedjes neuriënd omdat ik anders stopte met ademhalen. Langzaam maar zeker bouwden we dit uit, maar we bleven angstig... Zij en ik. Andere paarden bleven een stressfactor, als ik een ander paard aan zag of hoorde komen dan stond ik er al naast. Met grondwerk werkten we eraan en de reactie werd langzaam aan minder groot. Onder begeleiding leerde ik ook weer gewoon doorrijden als er andere paarden bij waren... En langzaam maar zeker begon het weer ergens op te lijken.
We besloten vreemd terrein op te zoeken. Eigenlijk ging dat nog best aardig. Bij Tineke Bartels' mochten we na een gewonnen EKactie een dag komen trainen. Superspannend, maar het ging wel. Met opstappen kwam de oude stress terug, iemand moest haar vasthouden en ik moest razendsnel opstappen en haar meteen flink voorwaarts rijden. Verder was ze braaf, zo lang de andere paarden maar uit de buurt bleven.
We begonnen met starten anderhalf jaar na aankoop. Met losrijden was het paniek. zoveel andere paarden, galopperende paarden terwijl ik op moest stappen en dus moest het weer ouderwets, snel en meteen gas. Als een paard op ons af kwam, draaide ze vliegensvlug om en knetterde ze er keihard vandoor. Uiteindelijk kwam de rust terug. De proefjes gingen wonderlijk goed en we vlogen door de klasses heen. 2 winstpunten per proef waren geen uitzondering. Als er iets heel eng was... Dan stond ze regelmatig achterstevoren, maar in de B en L werd ons dat nog wel vergeven.
Helaas kreeg ze tussendoor koliek. 10 dagen Utrecht en een spannende periode was het resultaat. Maar gelukkig trok ze er goed doorheen en kwam ze weer terug in vorm. De eerste keer dat we weer konden rijden daarna was gewoon zo fijn en bijzonder.
Altijd hebben we alle klasses uitgereden. En toch vlogen we er doorheen. Regelmatig startte ik langere tijd niet en laste ik wedstrijdstops in, bovendien start ik ook echt maar eens en soms twee keer per maand... Maar het ging zo snel. We kwamen steeds verder en haperingen bleven er altijd. Want tsja ze blijft een bijzonder karaktertje. Mijn angst werd steeds minder en daarmee die van haar ook wel. Ze vertrouwde steeds meer op mij of liet zich uiteindelijk overtuigen.
Ook kwamen we in 2012 op de regiokampioenschappen van het M1 terecht. Door spanning ging dit helaas minder dan gehoopt, maar we waren er wel bij. Vervolgens maakten de de overstap naar het M2. we moesten wel, want we zaten aan de 30 winst en ondanks dat we er voor mijn gevoel niet klaar voor waren, was ook het gevreesde M2 zo achter de rug. Afgelopen jaar kwam de dag dat mijn kromme krukje Z1 mocht lopen. Ook dit ging meteen boven verwachting en met 4 wedstrijden hadden we 5 winstpunten in de pocket en hadden we ons wonder boven wonder geselecteerd voor de regiokampioenschappen Z1. Wij... Zomaar... We wisten dat we er nog niets te zoeken hadden, maar we kunnen de ervaring wel mooi in ons zak steken.
Afgelopen jaren zijn we breder gaan denken dan alleen de dressuur. Twee angsthaasjes... Wat doe je daarmee? Die moeten op dapperheidstraining... En dus gingen we crosstrainingen volgen. Eens per maand, gewoon om onze wereld te vergroten. We zijn zelfs een hele week naar Alice geweest en hebben daar echt veel meegemaakt samen. Doodeng vinden we het nog steeds allebei, maar stiekem ook zo leuk! We hebben een eerste onderlinge parcours gereden en werkten richting een officieel B parcoursje, zodat in de toekomst er misschien wel een officieel crossparcours in zou zitten voor ons. De angsthaasjes! Zie je het al voor je.
Ooit kocht ik een lelijk eendje... Maar het werd mijn gekke oranje prinses (en dat weet ze). Ik was zo gek met dit paard. Ze is zo veranderd (en ik ook). Ze geeft je niks cadeau, maar als ze je vertrouwt wil ze zo hard voor je werken. We zijn van zo diep gekomen en we klimmen steeds verder. Mijn trots... mijn liefde.
Helaas heb ik veel te vroeg afscheid van haar moeten nemen. Na een wedstrijdstop vorige winter, omdat ik haar de wissels wilde gaan leren, nam ik haar voor het eerst weer eens mee in het voorjaar. En natuurlijk was ze zichzelf en schrok ze van haar eigen schaduw. Het gebrek aan wedstrijdritme en weinig op vreemd terrein deed haar net even wat heftiger reageren. Ze verstapte zich en in eerste instantie leek ze er weinig last van te hebben. Tot de volgende dag. Ze liep kreupel en er zat een zwelling op het been. Een dierenartsvisite gaf al snel duidelijkheid; acute peesblessure. Rust, stappen, koelen en trillingstherapie hebben niet mogen baten. Ze werd steeds onrustiger en ging steeds slechter lopen. Na een aantal maanden en alleen maar verslechtering van het beeld hebben we besloten haar op de wei te zetten; 24 uur per dag tussen de oude bejaarden in de hoop dat de natuur iets goeds zou kunnen doen. Hoewel de kansen al erg slecht lagen, had ik hoop.
Voordat ze naar de wei ging heb ik Amanda gevraagd nog een laatste set foto's te maken. Voor het geval dat... en achteraf is dat de juiste beslissing geweest.
Na maanden weiderust bleef het beeld toch verslechteren... ook de scans bevestigden dat. Ze had pijn, veel pijn... Ze kon en wilde nauwelijks nog lopen en dan is de beslissing snel genomen. Hoe hard en moeilijk het ook is... Voordat het slechte weer begon (letterlijk een dag ervoor) hebben we op een prachtige en zonnige dag afscheid genomen. Het was heftig en mooi tegelijk. Ik kijk erop terug met een traan en een lach. Wat ben ik blij dat ik dit paard gekend heb.
.
Het was altijd genieten om jullie samen te zien rijden en genieten. Je eerste crossles (LICHTRIJDEN! het is hier geen dressuur les!), de wedstrijden, het weekendje weg naar de bossen, bij jullie kijken toen jullie de wissels aan het leren waren. Liefde spatte er altijd vanaf.