Het is nu ongeveer 3 maanden geleden dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn top paard.
Ik heb het er ontzettend moeilijk mee, nog steeds. De confrontatie met andere paarden kan ik
moeilijk aan gaan. Als ik het buurmeisje zie rijden moet ik al wegkijken.
Deze zomer heb ik plotseling afscheid moeten nemen van mijn kanjer. Mijn ouders waren op vakantie
en ik zou met mijn zusje op het huis passen en de paardjes verzorgen.
De eerste week is alles vlekkeloos verlopen tot op de zekere maandag dat mijn zusje in paniek
aan mijn bed stond met de mededeling dat Nova toch wel heel erg raar deed. Hij keek vaag uit zijn
ogen en trok zijn lip constant op. In eerste instantie wist ik niet wat ik hiervan moest denken. Ik ben mee gegaan naar de stal en inderdaad hij deed erg raar. Zijn hele stal was overhoop. Ik zag de bui al hangen.
Nova was namelijk altijd al erg gevoelig voor koliek. En dit leek er toch echt heel erg sterk op.
Paard naar de bak gebracht waar hij meteen weer ging liggen en ontzettend begon te kreunen. Hij had
last van enorme krampen dat was wel duidelijk.
Dierenarts direct gebeld en vanaf toen de hele dag in de weer geweest met de dierenarts medicijnen en het paard. Het leek beter te gaan 's middags. Mijn oom is gekomen om met mij slobber te gaan halen en wat nieuw vlas voor zijn stal. Aan het eind van de middag ging het toch weer slechter. Dierenarts er weer bij. Het arme dier reageerde amper op de pijnstillers en hij had zo ontzettend veel pijn. Dierenarts aan het eind van de middag een zoutoplossing via de neus gegeven om de boel een beetje op gang te helpen.
Maar ook dit mocht niet zo zijn. Hij zat helemaal verstopt. Hij ging in de stal liggen en ik wist bij mezelf al
dat dit eigenlijk niet meer goed zou komen.. mijn ouders waren ondertussen halsoverkop vanuit Denemarken terug aan het rijden naar Nederland. In de avond kwam de dierenarts weer, en tegen 12 uur hebben we moeten besluiten om hem in te laten slapen. De beslissing lag bij mij en dat is iets wat me heel erg zwaar valt. Ik moest met mijn ouders aan de telefoon beslissen over zijn lot, en ik was diegene die het kon beoordelen en mijn ouders niet.. ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld.
Maar dit kon niet meer, hij leed zo ontzettend erg en de kans dat het beter zou worden was zo klein.
Met ontzettend veel pijn in mijn hart heb ik moeten besluiten dat hij zijn rust moest gaan vinden.
Ik mis hem nog elke dag, en zal hem nooit meer vergeten.
Hij was zo'n 8 jaar mijn trouwe viervoeter, en heb zoveel moois met hem mogen meemaken.
Rust zacht lieverd, je was een topper.
Wat een prachtig dier! Veel sterkte met het verdriet, het vindt zijn plek, echt. Op een moment wordt de gedachte aan je lieve paard een mooie herinnering en ben je weer klaar voor een nieuwe vriend. Hij zal je helpen om het verdriet over je vorige paard te verwerken. Sterkte! 
