Geplaatst Af en toe een paar weken goed, maar elke keer weer stak er een (nieuwe) blessure de kop op.
We hebben veel veeartsen gezien, foto's laten maken en laten scannen. Gewandeld, gewandeld en nog meer gewandeld maar telkens weer het zelfde liedje...
Een maandjes geleden dit topic geopend omdat ik echt te einde raad was!
[MD] Hoe nu verder na 3 jaar?
En hierop besloten je nog 1 laatste kans te geven en naar de veearts te gaan. Wederom nieuwe bevindingen, 2 verklevingen onder je kogelbandje maar ook wederom, voor de zoveelste x een geïrriteerd kogelbandje wat de overige blessures continu in de hand speelde.
Als laatste poging heb ik haar in laten spuiten en we moesten het 3 weken afwachten. Afgelopen vrijdag zaten we op 2 weken. Het been was nog steeds wat dik en warm en je liep nog steeds niet 100% lekker, dus ik zag het somber in, maar wilde wel die laatste week afwachten!
Donderdag ging haar verzorgster met haar wandelen en gaf aan dat ze haar erg stijf vond. Ik heb gekeken en zag inderdaad wat ze bedoelde. Het had woensdag en donderdag veel geregend en het was best fris met een flinke wind dus ik hield het op kou op de spieren. Vrijdag zou het beter weer worden en dan zou ik van het weekend wel even een dikkere deken voor dr tevoorschijn toveren.
Vrijdag kwam ik op stal en toen mijn man de paddock aan het uitmesten was keek ik naar Roza en zag dat het mis was. Mijn man zag me kijken en vroeg wat er was.
Ik vroeg hem naar Roza te kijken en te zeggen wat hij zag, hij zag haar om en om haar voorbenen iets optillen/ontlasten en af en toe iets naar achteren hangen.
Ik haalde haar uit de paddock om te kijken hoe ze liep en toen was er echt geen twijfel mogelijk.
Roza was hoefbevangen... Direct drong tot mij door dat dit het einde betekende...
Roza is al sinds haar 4e jaar insuline resistent en het is dus altijd oppassen geblazen. Ik heb haar, sinds ze zo aan het sukkelen is met die kreupelheid, altijd beloofd dat als ze daarbij ook nog hoefbevangen wordt, dat ik haar laat gaan.
Ik wil haar het hele proces met veel pijn, het langzame herstel, de grote kans op terugkeer enz. enz. in combinatie met het nooit meer 100% goed worden van haar kreupele been gewoon niet aan doen.
Roza is een fanatieke, altijd werkwillige en enthousiaste pony, welke ik de afgelopen 3 jaar al heel erg heb zien veranderen doordat ze niks kon/mocht doen. Ik had er vrede mee als ze alleen nog wat recreatief voor de wagen zou mogen maar met minder doe ik haar gewoon geen plezier.
Ik heb de hoefsmid voor de zekerheid nog laten kijken naar haar, want je weet maar nooit. Maar helaas, echt flink hoefbevangen....
De enige eerlijke beslissing die ik nu nog kon nemen voor Roza is haar te laten gaan. Hoe moeilijk ik dat ook vindt. Ik heb het haar beloofd en die belofte moet ik na komen.
Omdat ik Roza graag door mijn vaste veearts in wilde laten slapen kon dit pas zaterdag. Hij kon vrijdagavond namelijk echt niet komen.
We hebben Roza met een flinke overdosis pijnstillers de nacht in laten gaan (in overleg met de veearts), en de volgende ochtend begon ze duidelijk alweer pijn te krijgen, terwijl dit in theorie helemaal niet zou kunnen... Dit was voor mij wel een teken dat ik écht de juiste beslissing heb genomen.
Zo onverwachts, maar tegelijkertijd toch ook weer heel verwachts... Het was gewoon wachten tot ze een keer bevangen zou staan, maar toch, als het dan gebeurd is het zó zuur!
Roza is op 1 december, rond 12 uur rustig ingeslapen.
Het doet verschrikkelijk veel pijn maar dit was het enige goede wat ik kon doen.
Haar vleugels waren klaar, maar mijn hart nog niet. Roza, je moest mijn zoontje nog gaan leren paardrijden, mijn andere paard bom-proof maken, en samen met mij nog minstens 1000 herinneringen maken en heel veel ritjes met de kar maken, maar het mocht niet zo zijn.
