Iedereen heeft wel een once in a lifetime horse, Olivier was die van mij.
Ik moet bekennen dat er dagen zijn dat ik niet meer aan hem denk, of dat ik hem vergeet.
Maar er zijn ook genoeg dagen dat ik hem herinner en koester. Dat een liedje me aan het huilen maakt of dat ik had gewild dat hij er bij kon zijn.
De scherpe randjes van het verdriet gaan
er af, maar ik mis hem nog iedere dag.
Ik mis je als ik jarig ben,
en iedereen er is.
Ik mis je als ik eventjes,
niet merk dat ik je mis.
Ik mis je als ik keelpijn heb,
ik mis je als ik val.
Ik mis je nergens echt het meest,
maar altijd overal.
Onze laatste foto samen:
Wat er verder ook gebeurd; mijn leven zal altijd uit 3 delen bestaan. Voor hem, met hem en na hem.
Inmiddels een herinnering vereeuwigd op mijn pols, maar buiten dat om Ol, zal ik ons nooit vergeten.
Ventje van me.
Ik ben inmiddels gestopt met paardensport, maar als ik mijn mooiste momenten moet opnoemen was dat in ieder geval met hem! 