Afgelopen dinsdag, 19-06-2018, is mijn Donja overleden aan de gevolgen van koliek. 10 jaar is ze geworden, ik had nog enorm veel plannen met haar. Zij was mij het meest dierbaar in mijn leven.
Zij is vanaf haar eerste levensjaar mijn vriendinnetje geweest. Ik kan een boek schrijven over alles wat wij hebben uitgespookt en meegemaakt. Het voelt als een enorme leegte, mijn dierbaarste bezit is niet meer..
Maandag rond 16:30 kwam ik voeren, zij heeft heerlijk haar muesli staan eten, zoals iedere dag. Daarna begon ze aan het hooi maar het viel mij op dat zij 3x poepte binnen 5 minuten. Het volgde met liggen, platliggen, rollen, opstaan en verder lopen. Dit herhaalde ze binnen een minuut weer, en weer, en weer.. Ik wist dat Donja een ligger was, zij kon daar enorm van genieten. Alleen dit klopte niet, en ik wist meteen dat het mis was! Dierenarts gebeld en die was er binnen 5 minuten. Fijn, want het was niet om aan te zien. Ze kreeg een darmontspanner en het leek echt even goed te gaan, deze moest na 3 uur wel uitgewerkt zijn.
Ieder uur is er iemand bij haar geweest, een soort aflossing gedaan zodat ik even thuis kon eten. Ik had een belangrijke vergadering die avond die ik eigenlijk niet kon missen, maar na een kwartier werd ik gebeld door mijn broertje dat het foute boel was, nog erger.
Weer dierenarts er bij, darmontspanner, pijnstiller en de dierenarts heeft haar maag met een sonde wat opgeschoond. Ook opgevoeld, maar was niks te vinden. Dierenarts was positief, 'als zij vannacht poept en hierna weer iets eetlust heeft is het goed'. Hele nacht bij haar geweest, samen in de schuur geslapen. Ik op mijn matje en zij tegen mij aan, ze kwam me echt opzoeken.
Die ochtend had ze gepoept en gegeten, ik was dolblij! Dierenarts weer gebeld en even overlegd wat te doen. Zij is vlug langs geweest en keurde dit goed! Oh wat was ik blij... En toch.. achteraf kan ik zeggen dat ze nog niet happy leek. Maar gek ook niet, na zo'n nacht kan ze zich nog niet helemaal goed voelen.
Die dinsdag moest ik nog 1 examen doen, dus ik moest even naar school. Die ochtend is er ook ieder uur iemand bij haar geweest. Op mijn terugreis naar huis in de bus werd ik gebeld.. ze was dood.
Mijn leven stond even stil. Dit kon niet. Hoe is dit zo snel gegaan? Waarom mijn meisje...
Nu 1 week later voel ik een leegte, een groot gemis. Elk dingetje dat me aan haar doet denken brengt me weer in tranen. 10 jaar was ze mijn meisje, 1,5 jaar de mijne. Zij is niet vervangbaar, dit verdriet moet ik ergens een plekje geven.
24-04-2008//19-06-2018, veels te jong. Slaap zacht mijn zwarte parel, de pijn is nu over.