Op 21 december ’s morgens vroeg, blies hij op eigen houtje z’n laatste adem uit. Hij deed alles op zijn eigen manier, en ook voor doodgaan had hij geen hulp nodig.
Hij maakte het zelf wel uit. Alles. Altijd.
Dat was niet altijd even praktisch, maar wel heel typisch Gorino. Ook bekend als: de witte, Rinus, schimmelmans, Mr Arrogant.
Als 2,5 jarige puberhengst bij me gekomen, dus ruim 21 jaar in mijn bezit geweest.
Toen hij jong was regelmatig de salami in gewenst omdat-ie er zo’n duidelijke eigen mening op na hield. Later (en balloos) beter te pruimen, en sinds we endurance hadden gevonden als iets dat we allebei wel leuk vonden (zolang meneer maar dacht dat het zijn idee was) best wel een goed team.
Ruim 2500 wedstrijdkilometers:
En, als je even uitgaat van 20 jaar lang gemiddeld 40 km per week op pad (véél meer dan dat in z'n wedstrijdjaren, maar de laatste jaren natuurlijk wel minder), kom je aan het bizarre aantal van 40.000 (trainings-)kilometers. En vermoedelijk waren het er meer. En om nou te zeggen dat-ie versleten was, zo liep hij afgelopen afgelopen zomer nog in de wei:
Na z'n endurancecarriere hebben we hem nog voor de kar geknoopt:
En verder is hij vooral ingezet als 'de prutsmuts van Voorthuizen', maw, iedereen reed op 'm
Tot een Canadese kinderreumatoloog aan toe, die op zijn rug het Kootwijkerzand mocht beleven. En verbaasd zei: "Can we lope downhill? My horse would fall flat on her face if I did that". Ja Brian, maar dit is Gorino, die kan dat gewoon
Handpaardrijden hebben we ook veel gedaan:
En verder gewoon ook veel gespeeld:
Vanaf z’n 10e begon hij melanomen te ontwikkelen, en dat-ie de 25 daarmee niet zou halen hield ik wel in mijn achterhoofd. Toen hij 19 was hem daar nog voor laten behandelen, met voldoende resultaat om er nog een aantal goede jaren aan vast te plakken.
Maar vermoedelijk is een metastase hem uiteindelijk toch fataal geworden. Ergens zal er een gebarsten zijn, in de wand van z’n darmen, in de wand van een slagader, wie zal het zeggen. Hij was snel weg, ik was er bij, het heeft geen 10 minuten geduurd, en ik heb niet het idee dat hij (veel) geleden heeft.
Een week voor z’n dood liep hij er nog zó bij:
Iedereen hoopt denk ik wel dan z’n paard op een dag vanzelf en vredig overlijdt. Het gebeurt zelden. Als er één paard was dat zo’n dood verdiende was het Gorino wel. Geen lijdensweg, geen aftakeling, geen verlies van autoriteit in de kudde. De dag en nacht ervoor nog goed, en in de vroege ochtend opeens weg.
Hij raust weer samen met z'n grote liefde Doma over de groene velden, maar ik mis die ouwe gek wel, ondanks een wei vol paarden.
Ik was sommige zelf alweer een beetje vergeten, leuk om ze op te rakelen.