12.5 jaar geleden kwamen we in elkaars leven. Jij een zwart veulentje van 5 maanden oud en ik opweg naar het volwassen worden. Op dat moment wisten we allebei niet dat ons avontuur samen daar begon. Ik reed op een handelstal/fokkerij en zoals de meeste. Die komen en gaan. Maar jij bleef.. Eigenlijk had ik niet zoveel met je.
Tot alle paarden te koop kwamen te staan en mijn tijd op stal er ook op zou gaan zitten. Lang nadenken hoefde ik niet. Ik ging een paard kopen. En nog steeds was jij niet het paard wat ik in gedachten had. Maar na wat gesprekken en nadenken besloot ik om jou te kopen. Want ik wist tenslotte je hele geschiedenis. Met je 5,5 jaar was je nog niet zadelmak te noemen. Dus daar moest verandering in komen. Het was wel gek ineens was jij van mij. En vanaf dat moment was jij mijn knappe zwarte parel.
Je ging naar een adresje waar ik je onder begeleiding zadelmak zou maken. Helaas met jou uitladen trok je mijn schouder uit de kom. Je kon er niet zoveel aan doen. Je trok je hoofd omhoog en dat was voldoende. Na 2 weken kon ik het niet meer aanzien dat er een ander op jouw rug zat en ging ik alleen even uitstappen. Toen ik eenmaal op je zat gaf je mij een goed gevoel dat ik ook wel ff kon draven. Na 6 weken ging je mee naar een nieuwe stal en moesten we het alleen doen.
We zochten iemand om bij te gaan lessen. Mijn doel met jou was minimaal Z1. Want lopen dat kon jij wel. Maar je was een dominante tante. Dit ben je heel je leven geweest. Iets waarvan ik dacht dat wordt wel minder als je aan het werk gaat. Maar nee. Je bleef Wally. Een ongeleid projectiel.
Onze eerste wedstrijd heb je een hele trucendoos open gegooid waardoor de moed in mijn schoenen zakten. Je begon staak gedrag te vertonen. Dus hop de dierenarts erbij, nieuw zadel. Lichte artrose in het SI gewricht. Na de behandeling ging het stukken beter.
Ondanks je een ongeleid projectiel bleef gingen we de wedstrijden en buitenritten niet uit de weg. Inmiddels was het Z1 doel een lange lange termijn doel. Eerst de rust vinden.
Ook had je iets nieuws ontdekt. Het land uitspringen en slootje springen. Erg blij werd ik daar niet van toen je in de sloot belanden. Maar hey. Je moest Wally blijven. Want voorzichtig was je niet met jezelf. Ik heb je nooit gekend zonder wondjes.
Omdat je steeds wat makkelijker werd kwamen er nieuwe doelen.. Naar het strand, crossen, clinics rijden..
In 2016 onze laatste wedstrijd ooit reden we voor het eerst een winstpunt. Tranen van geluk en wat was ik trots dat het harde werken en doorzetten werd beloond. Het smaakte naar meer. Helaas was ik altijd afhankelijk van andere qua vervoer en konden we niet zo vaak op wedstrijd.
In 2017 kon ik elke keer niet op de data dat er dichtbij wedstrijden waren en zo zijn we niet gestart.
Zomer 2017 kreeg je een nieuwe hobby. Letterlijk het land uitspringen de weg op. Wat was je boos dat je in een landje apart moest. Maar het was levensgevaarlijk wat je deed.
En in december was het mis. Je had een gekke waas op je oog en tijdens mijn les liep je een bepaalde oefening niet lekker. Ik dacht aan je rug en omdat de DA toch moest komen kon hij mooi een kreupelheidonderzoek doen om je benen uit te sluiten. Vanaf dat moment werd de wereld onder mijn voeten vandaan geveegd... De DA vermoedde in beide achterbenen peesblessures. En ook het kogelgewricht was een punt van aandacht. 1 been hebben we op stal gelijk gescand en voor de andere dingen een afspraak op de kliniek. Jij was geen stilstaanpaard. Jij moest altijd aan het werk zijn. Rustig wandelen zat dan ook niet in jouw woordenboek.
Op de kliniek bleek dat de blessures die je had in 1 been al chronisch waren. Op lange termijn was alles onzeker. Ik nam je mee naar huis. Om na te denken hoe verder. Want dat stappen met jou was geen succes. Op advies van de DA liet ik je op ijzers zetten. Daar zag ik voor het eerst hoeveel pijn je had.
Ondanks het advies niet losgooien deed ik dat toch. In een kleine paddock met je BFF. Die hield je wel rustig. Tot je besloot dat je ook net zoals in stal best kan steigeren als je los stond.
Na lang wikken en wegen en veel praten wist ik eigenlijk dat ik je moest laten gaan. De kans dat jij pijnvrij en blessure vrij je leven voort kon zetten was te klein. Met rollen kon je niet omrollen en je stond gelijk op 3 benen te hinken. Maar je was zoals je bent. Een druktemaker en je stond net zo makkelijk na 3x knipperen met mijn ogen weer te stuiteren.
Ik koos een datum uit zodat we nog samen hadden. Jij bent mijn alles. Mijn lust en leven. En 2 jaar terug had ik een hele moeilijke periode en was jij er altijd. Hoeveel pijn het mij ook deed. Ik moest deze beslissing maken. Voor jou. In je laatste week mocht je lekker spelen met je BFF. Zelfs de dag van je dood heb je je nog prima vermaakt. Ondanks je pijn. Want dat werd ook steeds zichtbaarder. Maar je ging door. Zoals altijd.
En nu... Nu ben je mijn sterretje. Mijn hart is gebroken. Ik mis je verschrikkelijk mijn lieve gekke zwarte knappe poownie. Maar ik weet dat dit het enige juiste was. We zijn letterlijk samen volwassen geworden. En ondanks al je gekkigheid was het zo fijn met je.
Bedankt voor alles lieve Wally. Ik hou van je.
Fotos met dank aan Eline, Leo en Appelflapje
En omdat Bokt altijd een onderdeel van ons leven is geweest is Wally in Boktstijl een sterretje geworden
Wat een lastige keuze zeg. Jouw lieve Wally. 
lieve Brig heel veel sterkte ook van H 
Rust zacht! 
