Geplaatst Mijn mooiste liefste geweldige paard
Endurance prethoofd
Mennen
Portret 
Misschien was je niet de mooiste op keuringen maar de binnenkant scoorde des te hoger. Het lijf van een harde werker, alles kon je aan. Bij onze 2e endurancewedstrijd in klasse 2, in de Soesterduinen, kreeg je de prijs voor de Best Condition. Nog steeds ben ik daar zo trots op. Bij die wedstrijd was ook een paardenmmasseuse aanwezig. Van alle paarden die zij deed, was jij de soepelste, alsof je helemaal niet net een flinke prestatie had geleverd.
En een topkarakter. Overal was je voor in. Workaholic in je hoofd ook, je werd nergens zo blij van als hard werken. Kilometers endurancetrainingen en wedstrijden, ritjes met de wagen, onder het zadel in het duin, een uur was nauwelijks de moeite waard, het moest liefst langer, en verder. Bomen slepen hebben we ook een paar keer gedaan, en dat was het summum voor jou. Je was super enthousiast maar dan toch de controle hebben om stil te staan als ik de ketting aan de boom vast maakte. Dan zachtjes aantrekken tot alles strak stond, en dan.. dan gooide je je in het tuig en trok je het liefst het hele bos in ene mee. Boom wegslepen, stilstaan bij losmaken en dan omdraaien en dribbel dribbel dribbel ‘ja, gaan we nog een boom halen, ja toch?’.
En dan een volgende dag, als Saar (nog geen 8 toen?) op je rug zat, en Patricia mee ging op Zolmar, dan was je het braafste rustigste en meest betrouwbare paard, Saar kon gewoon los met jou in het duin rijden. Of een kinderfeestje met een kudde van die meisjes van 8 jaar om je heen giebelend, zo geduldig (en blij als ze weer vertrokken). En Eva, licht verstandelijk gehandicapt, je gaf haar vertrouwen en liet haar elke keer een stapje verder groeien door telkens als iets lukte, weer een nieuwe kleine uitdaging voor haar te geven.
Gymkana, dat was een van onze favoriete dingen elk jaar. In de feestweek in het dorp was dat altijd ons hoogtepunt. Jaren achter elkaar zaten we bij de eerste 10 (van de 70 vaak) met een tijd van rond de 30 seconden. Als een doodsaaie fjord naast me staan slapen tot we gingen los rijden. Dan bij de start: stuiter stuiter steigertje op de plaats draven/ galoppasje steigertje, en dan start! Flits door het parcours, eraf springen, ho, opstappen, en meteen weer weg, in volle galop naar het belletje en vol in de remmen voor het hek. En daarna stond je weer als die doodsaaie fjord naast me te slapen terwijl ik de andere deelnemers in de gaten hield. Ik heb wel eens de vraag gehad ‘Hee, waar is die andere fjord nou, waar je net op reed?’ ‘Ja, dat is deze slaapkop naast me’.
Je had echt een aan-uitknop bij dit soort dingen, een van ons beiden of wij samen wisten die te vinden.
En een turbo-knop, die had je ook. Daar heb ik de gebruiksaanwijzing nooit van kunnen vinden. Soms hinderlijk, soms moest ik er van zuchten, maar veel vaker gewoon lachen, wat een pretkop had je dan.
Fjordsport dressuur hebben we LL gereden, en springen L. Daarna de landbouwproef, want dat was voor mij een uitgemaakte zaak: daar zou je zéker goed op scoren. En inderdaad, een terechte A. Met de hoogste cijfers op werkwilligheid en karakter. Daarmee werd je ook Prestatiepaard, al was je dat voor mij allang en was dit alleen de officiële erkenning.
En de boerderij waar je zo fijn gewoond hebt, daar heb je het fjordenvirus ook gebracht. De boerin had (en heeft) niks met paarden, was van vrijwel alle paarden bang, maar jou vond ze niet eng, jou vertrouwde ze. Eerst Zolmar als 2e fjord op de boerderij, nu Fedor en Chris.
Ik kan me niet voorstellen dat ik nooit meer met jou door de duinen zal rijden. Zo vertrouwd. Als ik teveel aan mijn hoofd had, ging ik gewoon met losse teugel het duin in, jij zorgde wel dat het een fijne rit werd en ik alles kwijt raakte. Ook als ik ongeduldig was, wist jij daar mee om te gaan. Soms negeerde je het gewoon en vergaf je het me, en andere keren gaf je aan dat het genoeg was, dat ik diep moest ademhalen en het moest loslaten, de spreekwoordelijke schot onder mijn k*nt.
Mén wat kun je veel leren van een paard.
Zoveel samen gedaan, zoveel samen geleerd, zoveel samen genoten. Heel heel veel korte en lange duinritten dat was onze ontspanning en lekker op pad. Ook oefen-crossen (nooit gedacht dat ik met een paard over een picknickbank zou springen), puissance-springen tegen een L-eventing paard (110cm gehaald, en toen ging ik twijfelen en stopte jij), springen 80-110cm met alleen een weigering na een stuurfout (met 137cm hoog, vind ik knap), pas-de-deux op Rammstein (jezús wat een herrie maar het reed heel fijn), met Linde als bijrijdstertje van 12 of 13 jaar op een oefenparcours 9x weigeren en pas toen ze in zichzelf geloofde de 10e sprong je. Sinterklaasintochten, TREC, touwtrekken tegen 15 kinderen, en zo nog veel meer prachtige dingen samen beleefd en gedaan. 13 jaren lang vol prachtige ervaringen.
Afgelopen zomer zijn we plotseling jouw grote vriend Zolmar kwijtgeraakt. Je had twee fijne vrienden voordat Zolmar bij je kwam wonen, maar meteen was hij je favoriet, je grootste vriend. Dagenlang was je nog van streek toen hij niet meer terug kwam uit Utrecht.
Alleen zijn was het enige dat je niet kon, maar dan ook echt niet. Thuis blijven terwijl iedereen uit rijden was, was prima, maar je hield wel in de gaten of ze al weer terug kwamen. Mee kamperen voor een endurancewedstrijd kon ook, maar dan wel met andere paarden om je heen. De trailer in was geen probleem, als er al een paard in stond liep je er meteen achteraan, leuk! Maar als je alleen moest dan vond je dat spannend. Je at dan ook nooit op de trailer, en altijd gespannen, zweten, onrust. Maar toch liep je er elke keer weer los zelf op als ik naar de trailer wees.
Des te fijner dat jij tot jouw einde thuis was en bij je vrienden. Je hebt afscheid van ze kunnen nemen de laatste uren. En ook je mensenvrienden waren er allemaal. Bijrijdsters Kirsten, Marre en Sylvana, Amber en natuurlijk ook Patricia. Ook hen heb je zoveel prachtige momenten gegeven, zoveel plezier en zoveel vertrouwen. Ik ben zo blij dat je zoveel mensen om je heen had die zo goed voor je zorgden.
Je had al een poos een knieblessure (meniscus of kruisband beschadigd linksachter) en stond in een klein paddockje. Wel naast je vriend Paljas, ook in een klein paddockje, omdat hij nog niet los in de wei mocht na een peesblessure. En aan de andere kant het weiland met je vrienden Floyd en Fedor. Je vond dat maar saai maar accepteerde het wel. Twee weken Novacam en zoveel mogelijk stilstaan, die knie ontlasten. Ik zag weinig verbetering afgelopen vrijdag (laatste dag van 2 weken Novacam, ik zou met 4 weken weer overleggen met de veearts maar overwoog na het weekend te gaan bellen), ik had het er nog over met Patricia.
En toen zaterdagochtend belde de boer op, je stond niet meer op je zere been en wilde niet naar het hooinet komen. Meteen ben ik gekomen en meteen de veearts laten komen. Een spier gescheurd, waarschijnlijk doordat opstaan moeilijk ging met je zere been. Dus sterke pijnstiller en buut. En je moest af en toe een paar passen achter elkaar gaan lopen. Een paar dagen het de tijd geven, met 3 dagen zou de spier weer herstellende moeten zijn. De pijnstilling werkte wel, het werd iets minder maar je had er nog steeds erg veel pijn aan. Ik wilde positief blijven, en ging af op de woorden van de veearts: geef het een paar dagen, het kan eerst nog even dikker worden. Ik ging zaterdagmiddag naar mijn ouders, omdat we zondag een groot feest zouden vieren dat mijn vader 70 werd. Patricia zou Orlinde verzorgen, dat was vertrouwd.
Zondags belde Patricia mij op, tijdens het feest daar. Het was helemaal mis, ik moest meteen komen. Het been was nog veel dikker en je kon het nauwelijks meer bewegen. Eten wilde je niet meer. Telefonisch overlegd met de veearts. Misschien zou ik straks de moeilijkste beslissing moeten maken voor jou. Extra buut gegeven, het maximale. Zo snel mogelijk vertrokken, file onderweg natuurlijk, snel naar de boerderij. Het was helemaal mis. Ik hoefde geen keus te maken, er was geen keus meer. Je trok je terug, probeerde naar een hoekje van de paddock te strompelen. Meteen de veearts gebeld, die kwam meteen, was er met een half uurtje. Even voordat ze arriveerde kon je niet meer blijven staan, je stortte neer, gewoon gaan liggen lukte niet met dat stijve been. Al snel ging je gestrekt liggen en ik wist dat je ging vertrekken. Het was schemerig, donker aan het worden om ons heen en bij jou. De veearts was er, keek een paar seconden en pakte meteen een spuit. We gaven je een aai, een knuffel, en zeiden tegen jou en elkaar dat we aan de vele mooie momenten moesten denken. Even daarna de tweede spuit. Wij stonden met ons allen te huilen. Dag allerliefste paard. We hadden nog zoveel heerlijke ritjes in het verschiet, nog zoveel samen te genieten… Orlinde (april 1994) is overleden op 19-11-2017, 23 jaar oud.
De veearts keek nog wat er nu aan de hand kon zijn: bij de spierscheur was ook een inwendige bloeding ontstaan, en daar was geen redden meer aan. Dat was zaterdags nog niet te zien geweest.
En nu de leegte …
Ontzettend veel sterkte!! 
