Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-02-17 17:00

Wat nu? Na het verlies van mijn beste maatje...

Geplaatst door de TopicStarter : 15-02-17 17:00

Hallo daar,

vorige week heb ik mijn lieve Funi moeten laten gaan.

Het was acute koliek dat dit veroorzaakte.
We hadden zo'n sterke band dat dit alles nu zo onwerkelijk lijkt

Het is moeilijk om woorden te vinden die ook maar deels beschrijven hoe ik me sinds dan voel.
Niemand had het zien aankomen, het was allemaal zo plots.

De shock was gigantisch en alle gevoelens die erbij komen kijken ook.
Ik zit met zoveel vragen en zoveel onbegrip.
Daarom wou ik vragen aan jullie hoe jullie het verlies van jullie paardje hebben kunnen verwerken?
Volledig verwerken zal natuurlijk nooit kunnen... ik zal elke dag aan hem blijven denken dat is zeker.
Maar hoe gaan jullie om met het verdriet?
En hoe is het voor jullie verdergegaan?
Zijn jullie gestopt met rijden? Blijven rijden? Een nieuw paard gekocht na een tijd?

Alvast bedankt.

**Geplaatst**: 16-02-17 12:37

Re: Wat nu? Na het verlies van mijn beste maatje...

Geplaatst: 16-02-17 12:37

Allereerst heel veel sterkte TS! :(:)

Gun jezelf de tijd om het een plaats te geven. Bij de een duurt dat langer dan bij de ander, dat ligt aan jezelf. Luister naar je gevoel en dan weet je vanzelf wat het beste voelt (wel/niet verder rijden, niet paard etc.).
Probeer wat afleiding te zoeken, maar laat je verdriet vooral ook toe. Het is niet niks om je maatje te verliezen!
Nogmaals heel veel sterkte met het verlies :(:)

**Geplaatst**: 21-02-17 15:37

Re: Wat nu? Na het verlies van mijn beste maatje...

Geplaatst: 21-02-17 15:37

Ik herken je gevoel, onze pony s ingeslapen op 2 januari. Niet geheel onverwacht.
Ik heb het er ook nog heel moeilijk mee, mis hem ontzettend. Het is ook gewoon heel pijnlijk en verdrietig, maar ik denk dat je moet doen wat goed voelt voor jou.
Ik hen mijn paard nog staan en daar een klein vriendje voor gezocht zodat hij niet alleen is. Daarnaast laat ik iets moois maken ter nagedachtenis aan mijn pony, ik krijg hem daar niet mee terug maar het geeft wel troost.

Het moeilijkste vind ik dat alles gewoon door gaat terwijl het voor mij even niet zo wil vlotten, zit echt een beetje in de knoop nu. Voel me uit balans en daar moet ik aan gaan werken, relativeren en aders gaan denken, maar dat heeft tijd nodig....

Veel sterkte

**Geplaatst**: 21-02-17 15:45

Geplaatst: 21-02-17 15:45

Het is heel erg lastig.

In augustus is mijn (verzorg)paard ingeslapen. Ik heb 11 jaar lang lief en leed met haar gedeeld. Het kwam best onverwachts, ook al was ze al op leeftijd.
Sinds augustus heb ik geen paard meer aangeraakt

**Geplaatst**: 21-02-17 16:12

Re: Wat nu? Na het verlies van mijn beste maatje...

Geplaatst: 21-02-17 16:12

ik had mijn interesse in de paarden even helemaal verloren toen mijn favoriete paard overleed. Doordat ik meer paarden heb was ik toch nog elke dag met de paarden bezig. Langzaamaan toch weer het plezier gevonden in de omgang en het rijden en nu weel volledig aan het genieten met de paarden. Maar het gemis blijft. Een ander paard kan dat niet vervangen.

**Geplaatst**: 17-03-17 02:24

Geplaatst: 17-03-17 02:24

Ik verloor mijn pony ook aan koliek. Ook onverwacht, we brachten hem naar de kliniek en ik ging er vanuit dat hij moest blijven, maar mijn sterkte, knappe ventje zou dit overleven en hier doorheen komen.
Helaas, had hij geen schijn van kans. Er besloten tot opereren en tijdens de operatie bleek zijn darmstelsel al voor het grootste gedeelte afgestorven. Hij zou niet herstellen en nooit meer een paard waardig leven kunnen hebben.
Ze hebben hem niet meer wakker laten worden uit de narcose. En ik was erbij toen hij stierf. Omdat zijn beste vriend, onze oude shet, daar nog was en het niet slim was om hem midden in de nacht mee naar huis te nemen, zijn we de volgende morgen terug gegaan om onze ouwe man op te halen en afscheid van Indy te nemen, voorgoed.
Hij lag er keurig bij, maar wat een klap als het dan binnen komt dat hij er echt niet meer is.
Hij is overleden op 19-6-2014 en nog elke dag mis ik hem. Ja, het leven gaat door, maar zal nooit meer hetzelfde zijn. Indy mocht net geen 15 worden. Maar voor altijd de allerliefste, knapste, m'n aller aller grootste trots. Mijn jongetje, die ik z'n eerste ademteug zag nemen, maar ook z'n laatste. Mezelf tegen de arts hoorde zeggen, als hij geen eerlijke kans heeft op een eerlijk en paardwaardig leven, laat hem dan maar gaan. Waarna ik besefte dat had besloten om de stekker van mijn beste maatje eruit te trekken.

Het blijft moeilijk, probeer het een plekje te geven en koester alle mooie dingen die jullie samen meemaakten. Dan probeer ik ook. In m'n hart leeft hij voor altijd voort. En geen ander paard zal zijn plekje ooit in kunnen nemen.

Afbeelding

Indy

Toch lukte het me om m'n hart te geven aan een lieve tinkermerrie en een vriendinnetje voor onze shetlander. Het zal nooit de tijd met Indy evenaren, maar het is wel het begin van een nieuw en ook mooi tijdperk

Afbeelding

Chloë en onze oude Beauty saampjes. Allebei gelukkig. Ik ook gelukkig als mijn diertjes dat ook zijn.

Heel veel sterkte de komende tijd.

**Geplaatst**: 17-03-17 06:46

Re: Wat nu? Na het verlies van mijn beste maatje...

Geplaatst: 17-03-17 06:46

Neem even de tijd, je moet niets. Vorig jaar is mijn once in a lifetime paard ook plotseling overleden aan koliek. Ik had me voorgenomen om een jaar niets met paarden te doen maar het ging toch snel kriebelen. Ik heb na een tijdje een jaarling gekocht waar ik langzamerhand een band mee opbouw en rijd 3 x per week een ander paard. Maar dit was wat voor mij na enige tijd goed voelde, neem dus vooral de tijd en luister naar je gevoel.

**Geplaatst**: 17-03-17 07:32

Geplaatst: 17-03-17 07:32

Ook hier mijn lieve tinker Skip een paar jaar geleden verloren, ook aan koliek. Wat een overweldigend verdriet. Nog steeds komt het zo nu en dan opzetten maar de scherpe randjes gaan er wel van af.
Ook ik ben er bij geweest toen hij werd ingeslapen, met zijn hoofd op mijn schoot en daar ben ik nog steeds zo blij om, ik was het ook aan hem verschuldigd om met hem die laatste stap te maken.
We hadden /hebben nog meer tinkers, dus qua paard was er iets minder leegte, maar wat duurde het lang voordat ik hem niet meer "miste "in de wei. Ik houd van al mijn paardjes en ook de tinker die na hem is gekomen heeft weer een plekje in mijn hart. Gelukkig maar. Neemt niet weg dat ik hem toch nog steeds mis.
Ik wil je heel veel sterkte toewensen, maar weet dat je het beste voor je vriendje hebt gedaan.

**Geplaatst**: 17-03-17 08:07

Re: Wat nu? Na het verlies van mijn beste maatje...

Geplaatst: 17-03-17 08:07

Ik wist dat ik mijn merrie nig maar beperkte tijd als grasmaaier kon laten. Zolang het nig diervriendelijk was om haar lekker in de wei te laten scharrelen met mn andere pony heb ik dat gedaan. Maar op een gegeven moment was het genoeg. Kon niet meer staan/zelf rechtop komen en was ontzettend afgevallen (door de pijn) dus toen heb ik haar laten gaan.

Ik wist dus dat het komen ging, dus niet ongerwacht. Het was ook echt goed zo. Dus ik heb er vrij weinig verdriet om gehad.

Een maand later heb ik een nieuw paard gekocht. Niet zozeer voor mezelf maar mijn andere pony stond nu alleen. Tja dat vond ik gewoon niet kunnen. Heb wel gekeken naar een paard wat ik ook wilde/kon betalen. Dus toen is er een 1 jarige haflingermerrie bij gekomen. Ondertussen is ze bijna 5. En zou zo wweer hetzelfde doen. Blijkt een geweldig leuk paard te zijn en vanaf dag 1 waren het dikke maatjes. Tegenwordig staan ze trouwens met zn drietjes.

**Geplaatst**: 02-04-17 12:56

Geplaatst: 02-04-17 12:56

funidreamer schreef:
Hallo daar,

vorige week heb ik mijn lieve Funi moeten laten gaan.
Het was acute koliek dat dit veroorzaakte.
We hadden zo'n sterke band dat dit alles nu zo onwerkelijk lijkt
Het is moeilijk om woorden te vinden die ook maar deels beschrijven hoe ik me sinds dan voel.
Niemand had het zien aankomen, het was allemaal zo plots.
De shock was gigantisch en alle gevoelens die erbij komen kijken ook.
Ik zit met zoveel vragen en zoveel onbegrip.
Daarom wou ik vragen aan jullie hoe jullie het verlies van jullie paardje hebben kunnen verwerken?
Volledig verwerken zal natuurlijk nooit kunnen... ik zal elke dag aan hem blijven denken dat is zeker.
Maar hoe gaan jullie om met het verdriet?
En hoe is het voor jullie verdergegaan?
Zijn jullie gestopt met rijden? Blijven rijden? Een nieuw paard gekocht na een tijd?

Alvast bedankt.

Omg. Ik heb afgelopen donderdag precies hetzelfde meegemaakt! Zij was herstellende op een revalidatie kliniek van een peesblessure. Het ging zo goed! Ze mocht bijna mee naar huis! Donderdagochtend werd ik gebeld door de kliniek. Het gaat niet goed met Namke, ze heeft enorme pijn en heeft koliek. Hebben wij toestemming om haar naar Utrecht te brengen en in nood te opereren.

Ik meteen van het werk naar Utrecht, nog even haar kunnen zien voor de onder narcose ging. Heb mogen meekijken met de operatie vanaf boven. Ik zag een stuk dunnen darm compleet zwart en wist dat het over was. Er was nog meer niet goed met de darmen. We hadden het nooit kunnen voorkomen of verhelpen. Het is ongelofelijk wat ik nu voel, compleet gesloopt. Al 9 jaar, hebben wij zo veel meegemaakt en zo'n speciale band. Wat ik met geen enkel paard ooit zo hebben, zo bijzonder. Hoe doen jullie dit...

**Geplaatst**: 02-04-17 13:08

Re: Wat nu? Na het verlies van mijn beste maatje...

Geplaatst: 02-04-17 13:08

gecondoleerd. ja dit is vreselijk. Ik ga altijd meteen op zoek naar een nieuwe....voor mij de beste manier, gewoon doorgaan dus.wel lukt het dan pas na zo'n half jaar om aan een nieuwe te kunnen wennen. :(:)

**Geplaatst**: 02-04-17 13:53

Geplaatst: 02-04-17 13:53

Ten eerste, heel veel sterkte :(:)

Ik heb in augustus 2016 mijn lieve merrie moeten laten inslapen... ik mis haar nog elke dag

Twee maanden terug heb ik een nieuw maatje gekocht, en dat heeft me erg goed gedaan. Ik miste het op stal zijn, de omgang met paarden, het er elke dag even tussen uit zijn en natuurlijk een maatje. Nu ik dit weer terug heb merk ik ook dat ik mijn verdriet van mijn andere paard beter kwijt kan.

**Geplaatst**: 02-04-17 14:22

Re: Wat nu? Na het verlies van mijn beste maatje...

Geplaatst: 02-04-17 14:22

Ik ben juist helemaal gestopt. Oude tinker in laten slapen eind vorig jaar. Jonge tinker is verkocht en ik ben paardloos en heb er nu ook niet mee te maken. Ben de lol er in kwijt geraakt lijkt wel. Het is goed zo. Geen idee hoe de verre toekomst eruit gaat zien maar voor nu is het ok.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-17 15:59

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-17 15:59

Heel erg bedankt voor jullie reacties. Wat een verhalen zeg...

echt heel erg bedankt om dit allemaal te vertellen! Ik voel me nu een stuk minder alleen

Ik wens jullie allemaal ook superveel sterkte toe.

**Geplaatst**: 28-06-17 14:09

Geplaatst: 28-06-17 14:09

Hoe is het met de meeste hier? Het is voor mij nu bijna 3 maanden sinds mijn dierbaarste vriendin uit mijn leven is gerukt. Eerste instantie besefte ik het nog niet, maar het begint nu toch wel aardig binnen te dringen de laatste weken. Het is voor mijn gevoel nu al alsof ze heel lang weg is en ik haar gezien heb.

Ik praat vaak nog als ik alleen ben tegen haar, alsof ze me kan horen, wat ik hoop. Vaak zoek ik haar ook, in de zin van, ik zie paarden en probeer mij haar in hun voor te stellen. Hoe ze eruit zag, hoe ze keek, hoe ze aanvoelde. Alles verwaterd en dat vind ik erg moeilijk. Thuis hangt nog een halster van haar die ze tot het laatste moment voor de operatie om heeft gehad. Die ruikt nog verschrikkelijk goed naar haar, dus dan ruik ik daar soms ook aan..

Is dit gek, of ben ik de enigste die dit doet?