Geplaatst Twee weken geleden, mijn verjaardag, beetje langer geslapen, want dat hoort toch wel op een zondag. Uitgekeken, hoe onnozel het ook mag klinken, naar de verjaardagswensen die ik via verschillende kanalen zou krijgen. Niets speciaals gepland, in de namiddag met een vriendin afgesproken die langs zou komen, zodat ik haar kon uitleggen wat ze allemaal moest doen als ze volgend weekend de paarden zou verzorgen tijdens ons weekend naar België. In de voormiddag nog de paarden op de wei gelaten zodat ze de benen konden strekken. In de namiddag gaat mijn man alvast naar de paddock om hooi te geven en de paarden weer van de wei te roepen. Louna kwam niet… En dat terwijl ze altijd als eerste weer binnen komt spurten, want zo was ze nu eenmaal. Mijn man gaat kijken waar ze blijft en vindt haar op de wei op drie benen. Hij komt mij meteen halen: “Schat, kom kijken, er is iets met Louna, ze staat op drie benen en wil niet meer stappen.” F*ck. Meteen halster aangedaan, dekentje op, dierenarts gebeld. Toch een uur moeten wachten op de dierenartsassistent, hoef gevoeld, niks te vinden. Mijn man had ook al gevoeld en meende iets te voelen aan de binnenkant van haar achterbil. Dierenarts aarzelt: ofwel knieschijf verkeerd, ofwel been gebroken. Wij al bijna in tranen, ik zeg nog: “nog geen paniek, we weten het nog niet zeker.” Assistent heeft dan toch maar zijn bazin gebeld, zij was er nog een half uur later. En dan… kregen we datgene te horen wat we gewoon niet wilden horen. Spier gescheurd. Been gebroken. Vlak boven de knie. De dierenarts belt op ons aandringen nog naar de dichtstbijzijnde dierenkliniek. Legt het geval uit. Schudt dan haar hoofd. Nee, zulke breuken worden niet geopereerd. De wereld staat stil. Nee nee, dat kan niet waar zijn. Niet Louna, alsjeblieft niet Louna. Ons “kindje”, bij ons geboren, zien opgroeien van een lief en knuffelig veulen tot een prachtig, nieuwsgierig, aanhankelijk en werkwillig paard. Mijn paardrijtoekomst, nog zo veel mooie plannen, ik had me voorgenomen dit jaar meer tijd voor je te maken en écht met je te starten. We zouden de prachtige bossen rond ons dorp en verder verkennen. We zouden misschien een veulentje van jou fokken. We zouden… We zouden niks meer. We moesten nu die beslissing maken die geen enkele dierenliefhebber ooit wil maken. Zo hard, zo oneerlijk, maar wat moesten we anders? Lieve Louna, je kon niet meer voor- of achteruit. En hoewel je nog gewoon hooi aan het eten was en met je water aan het spelen, hoewel je mentaal nog helemaal niet klaar was om te gaan, moesten we je laten inslapen. Ik ben in allerijl het fototoestel gaan halen voor een paar laatste foto’s. Je mama L’Amour mocht bij je zijn als we je lieten gaan. Je was rustig, gelukkig. Je hebt nog gesnuffeld aan je mama en ik maak mezelf maar al te graag wijs dat zij je nog moed heeft ingesproken. ’t Is goed, lieve schat, alles komt goed. Je bent gewoon in slaap gevallen en dan in je slaap gestorven. Geen pijn meer. Gewoon helemaal niks meer. De pony’s, jouw speelkameraadjes, hebben ook nog afscheid van je genomen toen je ingeslapen was. Vooral Polleke snapte het niet. Snuffelde aan jouw hoofd, duwde tegen je neus. Sloeg met z’n voorbeentje en piepte. Sta recht! Kom op! Maar je stond niet recht. L’Amour heeft ook nog aan je gesnuffeld, is dan het restje hooi gaan opeten en is dan bij je komen waken. Een paar uurtjes later moesten we je dan toch echt uit de wei halen. De andere paarden weer in de paddock, tractor gehaald en je naar beneden gebracht. God wat was dat moeilijk. En dan lag je daar vooraan het huis onder een zeil. Je maatjes en je mama op je aan het roepen. Gelukkig kon je de volgende dag al opgehaald worden. Je maatjes hebben nog een paar dagen geroepen en kwamen kijken waar je bleef. De voorbije twee weken waren ze heel rustig, misschien wel te rustig. Gisteren zag ik kleine Lucas rondcrossen in de paddock. En vandaag gingen de paarden op een vaartje de wei op. Ze zijn weer een beetje hun normale zelf aan het worden. Zij wel… Wij daarentegen… Uit het raam kijken naar de stal is elke keer zo confronterend. Er mist namelijk een paard. Daar waar ik elke keer zo kon genieten van het uitzicht en dan onbewust de paarden tellen: één, twee, drie, vier, v… . Met de auto rijden en dan gewoon in huilen uitbarsten bij een melig liedje. Een troostend berichtje lezen van iemand en de tranen staan alweer in mijn ogen.
Lieve Louna, we missen je. Dat kleine, dappere hummeltje dat ’s nachts opeens in de stal lag. Je zou dit jaar 6 geworden zijn. Het heeft niet mogen zijn. Ren daarboven maar, doe maar gek, zo was je. We zullen je nooit vergeten. Voor altijd in ons hart.
Pas geboren hummeltje
Beetje onhandig nog op die lange stelten
20 dagen oud en al helemaal uit de plooi
3 maanden oud, lekker hooi eten met mama L'Amour
6 maanden oud en klaar om afgespeend te worden. Het Arabierenbloed van papa's kant komt goed naar boven!
Een jaar oud, rennen was je lange leven...
Juni 2011, zo gek als een achterdeur
September 2011, anderhalf jaar oud. Lucky shot van manlief
Februari 2014. De allereerste keer op jouw rug. Wat een machtig gevoel was dat... Je gaf geen kik.
Maart 2014, eerste keer met zadel, ook dat ging allemaal zonder stress
April 2015, één van de laatste keren dat ik met je gereden heb...
Zomer 2015. Je hebt je zo kunnen uitleven op onze weides
Januari dit jaar. Die lieve rustige blik in je ogen zal ik nooit vergeten
Rust zacht, gekke meid...
. Ze heeft een prachtig leven bij jullie gehad, rust zacht knappe Louna 
