Geplaatst De uren na de klap dreunde zo na,
Dat niets nog, te bevatten en begrijpen was, het was,
Zo hard,
Dat alles wat we dachten, ons alleen maar leegte bracht,
Zo moe en zo verslagen waren wij,
Nu de stilte bij ons was in plaats van jij.
19 januari, Blue Monday. Dit bleek meer dan waar.
Sinds december ging het niet goed met je.
Pijnstillers hielpen niet, inspuiten maakte geen verschil, osteo was pas nog geweest.
Je zou op pensioen gaan, maar dit wilde je overduidelijk niet.
Een hoofd nog veel te goed om gevangen te zitten in een lichaam dat niet meer mee werkte.
Slijtage.
19 januari zou je geent worden, en ik besloot het gesprek aan te gaan.
Het gesprek waar ik tegenop hikte.
De gevreesde zin viel: "Ik denk dat inslapen een reeele optie word, als jij denkt dat ze eraan toe is kun je me bellen".
Ik heb nog even gekeken, gewacht, geobserveerd.
Maar je was duidelijk. Dit ging niet.
Vrijdag heb ik gebeld en maandagochtend was het zo ver.
Geen pijn meer, geen lijf dat niet mee werkt.
Nu kun je zo hard galloperen als je wilt.
Je hebt het me niet makkelijk gemaakt, me veel geleerd.
Ik heb je beloofd dat je tot het einde van je leven bij me mocht zijn, en die belofte ben ik nagekomen.
Ik hoop dat ik een goede baas voor je ben geweest.
Lieve Niaff, ik mis je zo.
Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan,
En dat is dus waarom ik 's nachts niet slapen kan,
Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis,
Dan nog zou ik niet weten,
Waarom toch, dit gevoel voor altijd is.
Zo stil,
Hoewel ik je nog iedere dag mis,
En waar je nu ook zijn mag,
Echt het is,
Me helder,
Dat stilte nu jouw vriend geworden is.
tekst is van het nummer Zo stil van Blof
prachtig gedicht.. 
