Ik moet eerlijk zeggen dat ik het me nooit goed voor kon stellen als je een paard verliest hoeveel pijn je daarvan kunt hebben. Ik had, voor Rizanta, behalve onze Simba, die ik zelf heb weggebracht, nog nooit een paard verloren. En dat is op zich bijzonder want ik heb er zoveel gehad, gereden, getraind en verkocht...
Ik snapte het dus niets als mensen zoveel verdriet en zo lang van een paard konden hebben.
Onze Simba'tje was kreupel, daar was een reden voor dat hij niet meer verder kon. Het was mijn besluit er een einde aan te maken, ik vond het erg, maar ik had er snel vrede mee.
Onze Rizanta, was totaal geen reden voor, ze werd gewoon weggerukt, kansloos, er was geen moment van beslissen over, ze ging gewoon dood waar ik bij was en er was geen houden aan , niemand kon wat voor haar doen.
Ik heb dat als zo oneerlijk ervaren en doe dat nog steeds.
Maar een ding heb ik ervan geleerd, en dat is wel mooi. Het is zo bijzonder als je een fijn paard hebt, als je die meemaakt, geniet ervan zolang het kan.
En een ander ding: als je een paard kwijt raakt, hoe dan ook, het is vreselijk. Ik begrijp nu veel en veel beter / als geen ander wat het is om een paard te verliezen...