Nu ik het wat beter geaccepteerd heb dat mijn grote vriendin, mijn meisje er niet meer is, maak ik toch maar een topic aan op bokt. Ik keek regelmatig bij In Memoriam , nooit verwacht dat ik niet veel later zelf een topic hier zou aanmaken. Ik kan nog steeds niet beseffen dat ze er niet meer is. Heb nog steeds het gevoel als ik op stal kom en een lege box zie, dat ze gewoon weer een mooie strandrit of buitenrit aan het maken is. Maar helaas, dan komt het besef dat ze er niet meer is. Donderdag avond heb ik afscheid moeten nemen van mijn grote vriendin. Ik heb haar op mijn 12e gekregen van mijn vader. J was toen 3 jaar. Natuurlijk achteraf onwijs naïef om een 3jarige pony voor een 12 jarig penny meisje te kopen. Achteraf heb ik onwijs veel van haar geleerd en zij van mij. Toen het thuis te klein werd voor haar is ze naar een pensioenstalling gegaan. Hier hebben onwijs veel mensen ons geholpen en ook veel les gehad. Springles, dressuurles. Maar dressuur was niks voor jou, jij racete liever door de bossen of over het strand. Wat hebben wij dat onwijs veel gedaan, s'avonds laat als ik even niet lekker in mijn vel zat ging ik naar je toe en samen naar het strand. Niemand anders dan wij, de krekels, fjorden in het natuurgebied en het prachtige uitzicht, zonsondergang en eindeloze zee. Wat konden wij daar van genieten, door het water spetteren en even nergens anders aan denken dan dat moment. Soms kreeg ik wel tranen van geluk, zo blij was ik op dat moment, zo gelukkig. En jij, jij kon wel uren op het strand blijven. Langs de vloedlijn draven en af en toe een rengalopje. Na eerst denken dat het schuim in de zee je gaat aanvallen, er later braaf door heen lopen en uit jezelf alleen maar dieper en dieper gaan..
Helaas kreeg je een peesblessure. We hebben veel gewandeld en nadat we op de scan zagen dat het positief was mochten we van de dierenarts opbouwen. Omdat ik ontzettend zuinig op je was ben ik eerst nog langer blijven wandelen voordat we gingen opbouwen. Na een tijdje liep je niet meer kreupel en gingen we opbouwen. Je was na een tijdje weer helemaal de oude! Helaas werd het crisis en had ik het onwijs druk met school. Ik moest elke keer s'avonds komen en met verzorgsters was het ook iedere keer een drama. Mijn vader besloot dat je verkocht moest worden. Kapot was ik er van. Er kwamen al snel kijkers, met trailer en al. Ze waren opslag verliefd, wat niet gek was, je bent ook een kanjer om te zien en in de omgang. Je ging naar Brabant. Toen bleek helaas al gauw dat de zomereczeem waar je al jaren geen last meer van had terug was gekomen. Daar ging je hele bos manen, je had zo'n jeuk en pijn. We hebben je terug gehaald en een nieuw baasje voor je gezocht bij de zee. Wat was ik blij toen ik een berichtje kreeg van een oud stalgenootje, ze had wel interesse in Joy. Ze zocht een leuk paardje voor haarzelf, maar waar haar kinderen ook op konden rijden, jij was perfect dus. Een week later hebben we je op gehaald. Ik mocht je verzorgen dus ik zag je nog iedere week, die mooie strandritten konden we eindelijk weer maken! Ik ben haar nog steeds tot op de dag van vandaag erg dankbaar dat ik nog een heel mooi jaar van haar heb mogen genieten.
Helaas kreeg je een paar maanden terug een bult op je been. Ik dacht dat het wel over zou gaan, we gingen die dag gewoon even wandelen i.p.v. rijden. Na een tijdje was het nog niet verbeterd, de bult bleef en de dierenarts werd erbij gehaald. Het bleek dat je bij allebei de voorbenen een peesblessure had. Je was zo sterk, liet nooit pijn zien, ging altijd door. Er werd alvast een afspraak gemaakt voor 3 maanden later, 5 december. Dan zouden ze kijken of het wandelen verbetering heeft gebracht. Helaas ging je steeds meer achteruit, ook je achterbenen werden dik door het ontlasten en alles was stijf. De scan werd vervroegd naar 21 oktober. Hier was te zien dat je pees bijna doormidden was, het hing nog aan een zijden draadje. Hier was al gauw duidelijk dat het einde verhaal was, er was niks meer te doen. De eigenaresse heeft er alles aangedaan, opereren was ook geen optie meer. Ze heeft de moeilijke keuze moeten maken om voor jou te kiezen. Je had pijn.. Waarom jij, je was nog zo vrolijk. We hadden nog zoveel plannen, je zou voor de kar beleerd worden, dressuurwedstrijden volgend voorjaar.. Bij het afscheid nemen vond je dat emotionele gedoe maar niks, je bleef vrolijk en gek doen. We hebben je erg verwend met eten, haar grootste hobby. Als je niet ingeslapen zou worden had je wel dat weekend koliek gehad van alle peen,appels, hooi, suikerklontjes en McDonalds wat je nu allemaal mocht.
Vrijdag 1 november is Joy ingeslapen. Ze heeft maar 11 jaar mogen worden, veel te jong. Ik kan nog steeds niet geloven dat je na die 8 jaar dat ik van je heb mogen genieten je er niet meer bent. Mijn hele jeugd draaide om jou. Wij waren samen 1. Ik ga je onwijs missen.. Hoop dat je het goed hebt daar boven en ben blij dat je nu geen pijn meer hebt. Waarom heeft het zo moeten lopen. Wat moet ik zonder jou.
Ik wacht nog steeds op een wonder dat je opeens weer op je stal staat..Bedankt voor de mooie tijd en alle steun die je me hebt gegeven, je bent een kanjer.
R.I.P.
13-03-2002 - 01-11-2013
Hier ging ik proefrijden op je. Ik wist het meteen, dit is haar!
Je manen begonnen op de nieuwe stal, die dichter bij de zee was eindelijk te groeien. Ik was al enorm trots op je sport coupe!
Onze grootste hobby. Draven door de branding in de zon, op het strand. Wat vond je het geweldig!
Dit is toch echt uit de 1000en foto's die ik van je heb de mooiste. Onze passie prachtig gefotografeerd. Deze foto hangt heel groot in mijn kamer.
Wat waren je manen lang geworden. En wat was ik trots! Zoveel spulletjes had ik geprobeerd, niks hielp. Tot we bij de zee stonden, die zoute lucht heeft wonderen gedaan.
Samen met een vriendin van mij en jouw beste vriendinnetje. Toen ik daar op stal kwam staan, je was niet weg te krijgen. Als je je vriendinnetje onderweg tegen kwam buiten rende je er altijd vol op af. Het gehinnek kwam uit je tenen.
Wat was ik trots bij deze shoot. Mijn meisje..
Dit is eén van mijn andere favoriete foto's.
Hier was ze weer net terug bij ons uit Breda. Ze was al aan het opknappen en je kan wel zien aan mijn gezicht hoe blij ik was dat ze weer terug was.
De laatste strandrit in september. Nooit geweten dat het de laatste zou zijn.
De camera vond je ook altijd erg interessant..
Onze laatste foto samen, de avond van het afscheid..
Sorry voor het lange verhaal, respect als je het gelezen heb. Hoe kan ik dan ook 8 geweldige jaren kort omschrijven en met maar een paar foto's?
Vaarwel meisje. Het gaat je goed daarboven.
