Geplaatst God, waar moet ik toch in hemelsnaam beginnen.. 
Mijn mooiste Romy, zo puur, zo oprecht.
Romy heb een aantal jaar geleden leren kennen. De collega van mijn vader had een dochter van mijn leeftijd, ook een paardengek en ze had een pony staan waar ze eigenlijk niet meer goed op paste en waar ze een verzorgertje voor zochten. Zo begon het balletje dus te rollen, ik mocht een keertje langskomen om te kijken of het iets was.
En of het iets was.. Romy werd mijn verzorgpony en wat was ik daar blij mee! Onze eerste foto samen.
Heerlijk, het klikte onwijs goed tussen ons en ik was vanaf dag 1 al helemaal gek van Romy. Prachtig diertje, heerlijk karakter. Helemaal super! Ik heb haar een aantal jaar verzorgd en dat was een prachtige tijd. Lol maken, samen rijden, springen maar vooral gewoon van haar genieten, heel veel genieten van haar.
Hoe meer tijd ik met haar doorbracht, hoe hechter onze band werd en hoe meer ik haar leerde kennen. Ze was een rasechte grappenmaker en was altijd wel in voor een lolletje. De grapjas. Ik heb heel wat uren gevuld met plezier aan haar. Ik kon wel uren naar haar zitten kijken en gewoon genieten. Iedere keer weer als ik naar haar keek, vond ik haar een prachtig dier, wauw!
Toen kwamen we in 2008 aan, en de eigenaren hadden besloten om Romy te gaan verkopen. Het is heel leuk, zo'n pony, maar ze hadden de ruimte eigenlijk nodig. Ze zou dus verkocht worden. Nouja, ik hartstikke verdrietig, want er werd altijd thuis gezegd dat ik een pony maar zelf moest kopen. Dus het feit dat Romy verkocht werd, was vreselijk!
Toen ik daar dus op een dag weer kwam, kwam de eigenaresse aanzetten: 'Lon, ik heb slecht nieuws, maar ook een beetje goed nieuws'.. "slik, Romy is verkocht!" Dacht ik al. Ze begon: 'Het slechte nieuws is dat Romy verkocht is, maar het goede nieuws is dat jij nu haar eigenaresse bent!!'
Wauw! Wat een gevoel, alles was achter mijn rug om geregeld, Romy werd van mij!!
Ik kon mijn geluk niet op! Vanaf april zou ze van mij worden, ze zou dan over komen naar een andere stal zodat ze ruimte zou hebben. Wát een gevoel, een eigen pony!20 april 2008 was het dan eindelijk zover, ze kwam! Ze kon meteen kennismaken met haar nieuwe weidegenootje, Mohawk. Romy moest het even allemaal goed inspecteren
En zo was het een feit, Romy was nu echt van mij! Mijn mooie merrie, een NRPS merrie met een prachtige afstamming, wauw!
En zo begon er een mooie tijd met mij en Romy. Ze werd als maar mooier en mooier, het rijden ging steeds beter en onze band werd nog hechter. Ik genoot intens van mijn meisje.
In deze periode zijn mijn ouders gescheiden, dat is uitgelopen in een vechtscheiding. Als ik toen toch mijn Roomsje niet had, pfoe. Ze was mijn steun en toeverlaat. Ik heb heel wat uurtjes doorgebracht in de stal bij haar.
2009 ging ook super, ik heb zoveel plezier iedere keer met haar. Ze maakt me gelukkig. Het is een gouden paardje, ze gaat door het vuur voor mij en ik voor haar. We voelen elkaar perfect aan en we zijn een hecht team.
En toen kwamen we in 2010, daar begon de ellende..
In de meivakantie van 2010 werd Romy kreupel, ernstig kreupel. Ze gleed uit met rijden, corrigeerde zichzelf maar liep verschrikkelijk kreupel. We hebben het eerst een weekje aangekeken, toen het niet minder werd, heb ik de dierenarts gebeld. Deze kwam en zei dat het een peesblessure was in de lies. (Volkomen uit de richting van wat het echt was, maar goed, als jong meisje geloof je de dierenarts..) Ze kreeg rust voorgeschreven. 6 weken..
En daar zijn we vol goede moed aan begonnen. De 6 weken werden 10 weken, geen verbetering. Dierenarts hield vol, ze is al wat ouder, geef haar meer tijd. Maar ik twijfelde veel te veel. En toen heb ik een andere kliniek gebeld, mijn verhaal gedaan en ze wilden eigenlijk meteen dat ik een afspraak maakte om op de kliniek met haar te komen, ze wilden haar binnenstebuiten gaan keren. Daar heb ik naar geluisterd en we zijn toen naar hun toe gegaan.
Daar is ze helemaal onderzocht, buigproeven, röntgenfoto's, uitverdoven, noem het maar op alles is gedaan. Toen was er nog steeds geen duidelijke diagnose, er moest een echo gemaakt worden. Maar omdat ze al uitverdoofd was kon dat pas de volgende dag. Ik heb haar toen daar achtergelaten en ze zouden me de volgende dag bellen met het resultaat. En dat resultaat was niet leuk..
Romy had meerdere gaten in het ligament dat de sesambeentjes bij elkaar houdt in het achterbeen ter hoogte van de kogel. (rechtsachter). Dit was een vervelende blessure die niet zomaar zou genezen, dit zou echt heel veel tijd gaan kosten en gezien Romy's leeftijd werd het geen makkelijke klus. Toch ben ik ervoor gegaan. Ik hou zoveel van dat diertje, daar heb ik alles voor over..
De tijden daarna zijn met heel veel ups en downs gegaan. Romy krabbelde langzaam overeind, door heel veel te stappen en veel rust te houden. Al was ze het met het wandelen niet altijd even blij..
Zo ging het steeds goed en minder goed. Iedere keer als ze weer bijna helemaal genezen was verklaard, deed ze weer iets stoms waardoor ze helemaal terugzakte en we weer terug bij af waren. Maar ze was altijd vrolijk. En ik, ik genoot nog steeds van haar. Oke, ik kon niet meer rijden, maar he! You don't throw a whole life away because it's banged up a little, right?! En ik hoef niet persé te rijden om nog te kunnen genieten van Romy. Wandelen werd onze nieuwe bezigheid, kilometers hebben we gewandeld. VD begonnen we ook zo nu en dan eens aan. Romy kende al een aantal leuke truucjes.
Zo hebben we weer 2 jaar volop genoten, soms had ze haar mindere dagen, maar ze werden nog zéker overmeesterd door de goede dagen. Romy had plezier in haar leventje als grasmaaier, gezelschapspony en wandelpony. En ik genoot ook zoveel van mijn prachtige pony.
Tot 3 juli dit jaar. Romy ging goed de wei in en kwam zéér kreupel de wei uit, en je raad het vast al, kreupel aan haar been wat al een blessure had, rechtsachter... Wat er is gebeurt, is tot op heden nog steeds een raadsel.. Ze liep zo enorm slecht, dat we op zondagavond de dierenarts erbij hebben gehaald. Romy werd meteen op pijnstillers gezet en ze moest eerst een weekje rust krijgen. Dit hebben we gedaan. Na een week ging ze ook van de pijnstillers af, géén verbetering
. Nog een paar dagen doorzetten, nog steeds geen verbetering. Toen heb ik haar weer mee genomen naar de kliniek. We hebben haar helemaal onderzocht, er zijn 3 dierenartsen bij geweest. Na een echo werd het duidelijk. Romy's knie was helemaal stuk. De meniscus was kapot, de laterale banden waren stuk de omgeving zag er slecht uit en ook al konden we het niet zien op een echo, het was vrij zeker dat haar kruisbanden ook helemaal kapot waren.
Romy had pijn, véél pijn. Wat kunnen we eraan doen? Niks.. Wellicht met de tijd dat de pijn minder werd en dat ze weer door kon gaan als weidepaardje. Nogmaals op pijnstillers, nogmaals aankijken. Wéér even gestopt met de pijnstillers. 0.0 verbetering, Romy bleef extreem slecht. Het deed haar vreselijk veel zeer. Zonder pijnstillers was mijn Romy geen Romy meer. Ze was afwezig, chagrijnig, had veel pijn en reageerde nergens meer op. Met pijnstillers, een wereld van verschil. Romy kwam terug, de wildebras, degene die we steeds in moesten houden. Maar ook daarop ging ze langzaam achteruit. De pijnstillers moesten steeds opgehoogd worden.. Dit was niet meer eerlijk voor Romy.
Uitzicht? Nee, dat was er niet meer. Romy zou de rest van haar leven op pijnstillers moeten blijven, op een klein stukje wei, zodat ze niet kon rennen. Het was niet eerlijk meer voor haar. Het is hartverscheurend om je paardje zo te zien. Ze takelde langzaam af, dit gunde ik haar niet. Ik hou zoveel van haar, we hebben álles geprobeerd, álles gedaan wat we konden. Deze blessure was gewoon té heftig..
Ik moest een keuze gaan maken, Romy zou ingeslapen worden. Jeetje, dan ga je echt door een ware hel. Een afspraak maken is zwaar, dat is zo definitief. Het beseffen dat het gevecht voorbij is, dat we niet meer kunnen winnen. Het besef dat ik mijn wereldje ga verliezen...
Romy betekent onwijs veel voor mij, het doet zeer, het doet pijn. Mijn meisje, mijn merrie, mijn Romy.. Het zou beter voor haar zijn. Ik wil niet dat ze in pijn blijft, ik wil niet dat ze zo haar pensioen moet volhouden. Ik heb voor Romy gekozen..
Vandaag, om 5 over half 12 is Romy in alle rust ingeslapen.
Het ging heel rustig, ze heeft niet gevochten. Ze was snel weg. Ik ben er de hele tijd bijgebleven. Romy is er de afgelopen jaren altijd voor mij geweest en nu wilde ik op dit moeilijke punt er ook voor haar zijn. Ik heb gehuild, geschreeuwd, ik heb Romy toegefluisterd. Hoeveel ik van haar hou, hoeveel het me spijt dat we haar niet beter konden krijgen. Hoeveel ik haar ga missen, wat ze voor me betekent. Dat ik haar terugwilde... Ik heb er nog uren bijgezeten. Gepraat, geaaid. Gekeken. Daar lag ze dan.. Mijn mooiste bezit, mijn grootste vriendin. Ze is er niet meer..
Romy is 20 jaar geworden. De meeste zeggen, dat is toch wel een mooie leeftijd voor een paard. En dat is het zeker, máár Romy had nog makkelijk 10/15 jaar meegekund. Ze was altijd zó gezond, zo vitaal. Het enigste was haar been. Romy zou minstens 30 worden bij mij. Ik heb altijd geroepen dat ze bij mij bleef tot ze er niet meer was, ik heb me aan mijn belofte gehouden.. Afscheid nemen komt altijd te vroeg..
Het gemis is nu al enorm, ik voel me leeg, ik voel me machteloos, ik voel me alleen.. Romy betekende de wereld voor me en nog steeds. Ze is nu alleen niet meer bij me..
Het verdriet is intens, ik ben er al dagen van tevoren ziek van en ook nu gaat het slecht met me. Ik weet dat het voor Romy het beste was, maar dat maakt het voor mij geen steek makkelijker. Ik mis mijn meisje, ik mis m'n dame, ik mis Romy.. Romy, mijn allermooiste merrie, rust zacht lieverd. Ik hou van je, ik mis je, ik zou er alles voor overhebben om je terug te halen en je beter te maken.. Bedankt meid, bedankt voor de schitterende jaren die ik met je heb mogen delen. Je bent een once in a lifetime paard, zo een als jou kom ik nooit meer tegen. Zo puur, zo oprecht, zo mooi.
Ik mis je verschrikkelijk, ik hoop dat het met jou een stuk beter gaat daarboven..
The hardest part of a battle, is accepting that it's over.. 
Ik mis je zo.....
