Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-11-09 15:22

In loving memory: Z.A. Valencia

Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-09 15:22

Vanavond heb ik helaas de moeilijke beslissing moeten nemen om mijn meissie, mijn vriendinnetje, mijn alles te laten gaan.

Afbeelding

Het is allemaal nog zo onwerkelijk en ik kan het nauwelijks bevatten dat mijn meissie er niet meer is. Er nooit meer zal zijn. Het voelt alsof ze nog steeds bij me is!

Er zijn zoveel dingen die ik nog wil zeggen, die ik haar wil zeggen, maar ik kan gewoon niets bedenken. Het is nu allemaal zo leeg in mij. De tranen stromen over mijn wangen en er is niets dat haar nog even bij mij terug kan brengen.

Afbeelding

Tot ziens meid!
Afbeelding

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-11-09 15:23

Re: In loving memory: Z.A. Valencia

Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-09 15:23

Gisterenmiddag, om 12.22 uur, werd ik op mijn werk door een onbekend nummer gebeld. Ik kreeg Mieke, de staleigenaresse aan de lijn en ik begreep werkelijk waar helemaal niets van wat ze me probeerde te vertellen! Zonder het te beseffen was er ineens een andere, mannelijke stem aan de telefoon, de dierenarts. Wederom verstond ik er geen ene reet van, tot hij iets langzamer begon te praten en me blijkbaar een vraag stelde. Helemaal overrompeld vroeg ik naar wat hij zojuist gevraagd had en het kwam er op neer dat Valenc aan haar spronggewricht en kogel linksachter een wonde had die behandeld moest worden, waarvan de kosten rond de 1300-2000 euro zouden uitkomen. Bij ons gaan alle rekeningen altijd gelijk door naar de verzekering, dus ik had geen idee wat een behandeling normaal gesproken kostte, maar ik schrok enorm van het bedrag. Vooral als je bedenkt dat ik er vanuit ging dat het om een doorsnee wondje ging. Met de dierenarts had ik afgesproken dat ik eerst even mijn moeder zou bellen om te vragen wat te doen en dat ik dan terug contact op zou nemen met hem.

We waren namelijk net bezig met het regelen van de verzekering, omdat we pas geleden naar België zijn verhuisd. Gelukkig liep die pas 1 dec af en zouden de kosten gewoon vergoed moeten worden. Mijn moeder heeft terug contact opgenomen met de dierenarts en gezegd dat ze gewoon behandeld kon worden. Ze is toen naar de Faculteit Diergeneeskunde te Merelbeke gebracht.

Gelukkig heb ik toen op mijn werk de beslissing genomen om naar huis te gaan. Er waren gelukkig wat lieve collega's die mijn werk over wilden nemen, zodat ik kon gaan. Bij mijn ouders thuis op de parkeerplaats aangekomen belde net mijn zus op voor een update. Ik heb haar gezegd dat ik naar boven zou komen om de rest te horen. Ik stapte de auto uit en mijn vader kwam net de parkeerplaats oplopen om naar zijn werk te gaan. Ik liep met hem mee naar zijn auto, want Valenc haar papieren lagen nog bij hem en onderweg liet hij iets vallen over dat Valenc geopereerd moest worden!! Helemaal in verwarring mijn vader gedag gezegd en naar boven gegaan. Mijn moeder en zus zaten op de bank en toen ik naar de operatie vroeg bleek dit dus inderdaad te kloppen!

Op tafel lag al een briefje met het nummer van de kliniek. Mijn moeder zei dat we nog iets door moesten geven over de verzekering. Toen ik iemand van de faculteit aan de lijn had bleek dit niet zo te zijn en werd ons verteld dat we voor onszelf uit moesten zoeken wat de verzekering wel en niet zou vergoeden, zodat we niet voor verassingen kwamen te staan. Tijdens het telefoongesprek heb ik ook naar Valenc gevraagd, hoe het met haar was en over de operatie. Ik snapte eigenlijk nog steeds niet zo goed wat er nou was, het klonk allemaal helemaal niet zo heel erg, maar ze moest er wel aan geopereerd worden. Ik heb toen gevraagd of ik bij de operatie zou mogen zijn en dat mocht gelukkig. Ze hadden nog enkele spoedgevallen, dus het zou nog zo'n 2 a 3 uur duren voor ze aan de beurt was, dus ik had nog tijd om daarheen te gaan.

Uiteraard is de verzekering nooit bereikbaar als je hem nodig hebt en een spoednummer konden we ook al niet vinden. Ergens in de middag heeft mijn moeder die via via nog kunnen achterhalen en daar een bericht ingesproken. Iets van een uur later werd ze terug gebeld en de operatie zou tot € 3000,- vergoed worden.

Rond een uurtje of 2 ben ik samen met mijn zus naar België vertrokken, wat toch nog dik 1,5 uur rijden is. Onderweg hebben allerlei scenario's mijn hoofd gepasseerd, niet wetende wat te verwachten. Ik geloof dat we rond 16.00 uur op de kliniek zijn aangekomen en uiteraard eerst bij Valenc gaan kijken. Ze had een dik verband om haar linkerachterbeen heen en op haar RA en RV-been zaten ook wat wonden, die iets minder ernstig leken. In de stal lag wat bloed op de vloer van haar achterbeen, maar vergeleken met het ongeluk 2 jaar geleden stelde dat niets voor. De mensen van Merelbeke wisten mijn niets over de wond te vertellen, omdat zij de wond ook nog niet gezien hadden. Dit moest afwachten tot de operatie.

Valenc stond er echt ellendig bij, altijd nog haar vrolijke ik, maar ik kon echt zien dat ze veel pijn had. Ze kwam even lekker knuffelen, nog even op haar hoofd gekrabbeld, geaaid. Ze stond helemaal verkrampt van de pijn, haar achterbeen opgetrokken, ze ademde heel gespannen, het kostte haar echt kracht en haar neusgaten stonden ook open van inspanning. Ze was een beetje klammig en onder haar manen bezweet. Ik heb gevraagd of ze nog wat pijnmedicatie kon krijgen en ik weet eigenlijk niet of dit toen ook nog gebeurd is.

Er moest nog 1 operatie gebeuren voor Valenc aan de beurt was, dus ik en mijn zus zijn even weg gegaan om wat te gaan eten. Als we na een uur terug zouden komen, zou ze aan de beurt moeten zijn. Eenmaal terug gekomen was dit nog niet het geval, dus het wachten ging door. Tussendoor een paar keer bij Valenc wezen kijken, ze was zo moe! Een half uur voor tijd werden we gewaarschuwd dat ze zo aan de beurt was. Ik zag aan Valenc dat ze een beetje op begon te raken, het had niet veel langer moeten duren. Twee zere achterbenen, de een nog pijnlijker dan de andere, en daar stond ze dan al zeker sinds half 1 mee!! Ze wilde eigenlijk gaan liggen, maar durfde niet. Ze kwam heel de tijd bij ons staan, nog even geknuffeld en doen.

Ze is toen richting de operatiezaal gebracht en om half 8 is ze onder zeil gegaan. Het meisje dat 's middags het hele gebeuren had gezien (Nousha) is ook DGK student en had gevraagd er ook bij te mogen zijn en ik ben zo ontzettend blij dat zij er ook was!

Het eerste deel van de operatie ben ik binnen in de zaal gebleven en heb ik meegekeken. De chirurg heeft de wonden eerst bekeken om een eerste prognose te stellen. Bij haar uitleg kwamen er een hoop moeilijke termen uit en ik begreep er geen fluit van. Het kwam er geloof ik op neer dat ze eerst nog verder van binnen moest kijken om er iets over te kunnen zeggen.

Na die eerst uitleg en het zien van de wond heb ik tegen Nousha gezegd dat mijn gevoel zei dat het einde verhaal zou zijn. Nousha dacht dat het allemaal misschien nog wel te redden zou zijn en dat we het verdere onderzoek maar af moesten wachten. Ze heeft mij in de tussentijd ook het een en ander uitgelegd over wat de chrirug allemaal verteld had, zodat ik het ook iets beter begrijpen kon.

Tijdens de voorbereidingen om verder te gaan met de operatie ben ik naar buiten gegaan, naar mijn zus op de gang. De tranen begonnen toen aardig te stromen. Tijdens de operatie is Nousha een paar keer naar buiten gekomen om te laten weten wat er binnen gebeurde en om tussen ons en de chirurg te communiceren. Ze legde ons in fatsoenlijk Nederlands en mensentaal uit wat er gaande was en vroeg steeds wat we wilden. Intussen hebben we ook flink wat afgebeld met mijn moeder over wat wel en niet te doen en om haar op de hoogte te brengen van de stand van zaken.

Uiteindelijk is de chirurg naar buiten gekomen om te praten. Ze heeft ons uitgelegd wat ze aangetroffen had en we moesten een keuze maken of we verder wilden gaan met de operatie.

Op haar voorbeen zaten alleen maar oppervlakkige wonden waar we ons geen zorgen om moesten maken. Op haar rechterachterbeen zat een gat dit tot aan het gewricht reikte, maar met goed doorspoelen en afsluiten zou die eventueel moeten genezen. Maar haar linkerachterbeen was eigenlijk gewoon helemaal aan gort, hoewel de chirurg dat uiteraard niet dusdanig benoemde, maar waar het wel op neer kwam. Het vloeistof in haar gewricht (van de kogel) was al helemaal troebel wat duidde op een infectie. Het gat naar het gewricht toe was ook vanaf 2 kanten open?? wat het erg moeilijk zou maken om de infectie onder controle te krijgen. Er waren geen pezen beschadigd voor zover ik begreep, maar wel een hoop beschadigd weefsel. Als de infectie binnen een week onder controle zou komen dan zou het vanaf dat punt gezien 'hoopvol' zijn, maar dan zaten we nog met het punt van het kapotte been. Dat zou een lang herstelproces worden met nog enkele operaties in het vooruitzicht en lange tijd op stal met waarschijnlijk een hoop pijn.

Wat nou precies de kansen waren dat ze zou herstellen was ons uiteraard niet duidelijk, want daar wil natuurlijk niemand duidelijk antwoord op geven. Het zou goed kunnen gaan, maar uiteraard ook fout. In eerste instantie neigde ik ernaar om te zeggen om het gewoon te proberen en die infectie af te wachten, maar na een hoop overleg met mijn zus en moeder toch besloten dat het gewoon klaar was. Afgezien van de vreselijk hoge kosten die voor eigen rekening zouden komen, was het eigenlijk ook niet eerlijk tegenover Valenc om het te proberen. Ook al zou de infectie onder controle komen, dan nog zou ze door een hoop andere ellende heen moeten. Er was ook een hoop weefsel in haar been kapot, het was echt een rommeltje! Eigenlijk was die schade gewoon niet meerte herstellen...

Ik ben toen samen met mijn zus de zaal ingegaan om te zeggen dat ze mochten stoppen. Dat we haar lieten gaan. Dat het gewoon geen zin had. We hebben toen nog even afscheid van haar kunnen nemen, nog even knuffelen, kusjes geven, aaien, gedag zeggen. Ik heb ook nog even haar benen bekeken en de chirurg kwam er toen bij om uit te leggen wat ik allemaal zag. Ik heb zelf nog even in het gewricht mogen voelen wat het probleem was. En uiteraard bekeken wat er allemaal stuk was. De mensen van de kliniek hebben voor mij foto's van de wonden gemaakt, die ik mee naar huis heb mogen nemen, zodat ik die nog terug kan bekijken. Mijn zus heeft tijdens de operatie ook nog foto's van buiten de zaal genomen. Ik twijfelde er over om nog een stuk manen/staart mee te nemen. Ik vond het zo raar om iets van haar weg te nemen. Uiteindelijk toch maar een stuk manen en haar voorpluk afgeknipt. Haar staart kon ik gewoon echt niet aankomen, die hoort bij haar. Dan is het tijd om afscheid te nemen en haar in de zaal achter te laten. Het is zo moeilijk om haar daar te laten liggen, wetend dat als je weg loopt haar nooit meer terug te zullen zien.

Op de gang wachtte Nousha op ons. Ze vertelde me dat vlak voordat we de zaal binnen kwamen eigenlijk iedereen unaniem gezegd had dat het niet meer te redden was. We hebben nog even met haar gepraat over het hele gebeuren en van de chirurg kregen we de foto's mee. Het is zo raar om gewoon weg te gaan zonder je vriendinnetje mee te nemen. Zonder te weten dat ze daar rustig op stal staat te herstellen en te weten dat alles gewoon weer goed zal komen.

Nousha heeft me voor de operatie nog een schets van de situatie die middag gegeven. Om van de stal naar het weiland te gaan moeten de paarden over een brug. Er is dus een paard geweest dat al een paar keer naar Valenc had gedreigd/uitgehaald en Valenc heeft daar niet op gereageerd door weg te gaan. Er stonden nog meer paarden op de brug en toen het andere paard dus nog eens uithaalde is het mis gegaan. Valenc kwam in de verdrukking op de brug en is met haar linkerachterbeen aan de zijkant van de brug af gegleden. Ze is toen klem komen te zitten tussen de brug en de railing (geloof ik). Ze wilden eigenlijk de brug net af breken toen Valenc op eigen kracht los wist te komen. De DA schijnt binnen no-time aanwezig te zijn geweest en van de buren is er een trailer geleend om haar weg te brengen. Ze kon niet zelf op de trailer komen door haar zere been, dus de mannen hebben haar erin 'getild'.De kliniek zit hier gelukkig nog geen 10 minuten rijden vandaan.

Ik baal er ontzettend van dat ze tot half 8 's avonds heeft moeten wachten eer ze geopereerd kon worden. Ze heeft de hele dag met flinke pijn op stal gestaan en dat allemaal voor niets.

Ik ga haar zo ontzettend missen!

**Geplaatst**: 15-11-09 15:25

Re: In loving memory: Z.A. Valencia

Geplaatst: 15-11-09 15:25

aaaah ik krijg kippevel...
sterkte met dit verlies :(:)

**Geplaatst**: 15-11-09 15:28

Geplaatst: 15-11-09 15:28

Andrea! Wat erg voor je! Ik zit hier helemaal met kippenvel en tranen in mijn ogen. Toen ik je zag toen ik bij Blacky ging kijken zag ik gewoon aan je dat je zoooo gelukkig met haar was! Meid heel veel sterkte ook al weet ik dat je niets aan mijn woorden hebt! Ik heb hier eigenlijk ook geen woorden voor. Ik vind het verschrikkelijk erg voor je! Een echte nachtmerrie! Hoe is die wond eigenlijk ontstaan? Heel veel sterkte voor jou, je zus en je familie!

Edit; Sorry ik lees nu net hoe de wond is ontstaan!

**Geplaatst**: 15-11-09 15:30

Geplaatst: 15-11-09 15:30

wat vreselijk :oo

Veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 15-11-09 15:31

Geplaatst: 15-11-09 15:31

Héél erg veel sterkte met dit verlies!

**Geplaatst**: 15-11-09 15:31

Geplaatst: 15-11-09 15:31

Wat een verhaal.. Ik heb hier tranen in mijn ogen..
Je bent erg dapper geweest! Je hebt het beste gedaan wat je kon doen. Ze mag trots op je wezen dat ze zo'n baasje heeft gehad. Sterkte!

**Geplaatst**: 15-11-09 15:35

Geplaatst: 15-11-09 15:35

Heel erg veel sterkte Andrea :(:)

**Geplaatst**: 15-11-09 15:38

Geplaatst: 15-11-09 15:38

Ooh Andrea, verschrikkelijk! Je hebt je verhaal heel duidelijk neergeschreven en ik leef echt met je mee... Dat het zo van de ene moment op de andere gedaan kan zijn... Ik heb daar in Merelbeke ook al gestaan en zoiets wens je echt niemand toe. Ik denk dat alles wel verlopen is zoals het moest verlopen, 't is heel jammer dat ze lang heeft moeten wachten nog, raar ook, maar ik veronderstel dat er geen andere oplossing zal geweest zijn. Moet een moeilijke keuze geweest zijn. 't zijn prachtige foto's bovenaan en ik hoop dat je je nog lang veel mooie dingen kan herinneren van haar, dan verdwijnt ze niet helemaal! héél véél sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 15-11-09 15:44

Geplaatst: 15-11-09 15:44

Wat een vreselijk verhaal.
Heel veel sterkte toegewenst!

**Geplaatst**: 15-11-09 15:44

Geplaatst: 15-11-09 15:44

Heel erg veel sterkte.

**Geplaatst**: 15-11-09 15:45

Geplaatst: 15-11-09 15:45

Andrea, afscheid moeten nemen van je maatje is zo moeilijk, hartverscheurend. En als het dan zo onverwacht gebeurt...
Ik ken het lege gevoel achteraf, je voelt je dan zo 'op'.
Probeer de mooie herinneringen te koesteren, nu gaat het nog heel moeilijk zijn, maar na een tijd zijn die mooie herinneringen écht iets wat je rechthoudt.
Je hebt echt de beste keuze gemaakt.

Heel veel sterkte, ik leef met je mee.

Laatst bijgewerkt door saariewaarie op 15-11-09 15:53, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 15-11-09 15:49

Geplaatst: 15-11-09 15:49

he sterkte wat vreselijk zeg

**Geplaatst**: 15-11-09 15:49

Geplaatst: 15-11-09 15:49

Verschrikkelijk, Andrea..
Heel veel sterkte met dit superzware verlies, moet een vreselijke keuze geweest zijn, maar ik denk dat je het juiste hebt gedaan..
Koester alle herinneringen die je aan je prachtige merrie hebt, ik ben zeker dat ze bij jou een fantastisch paardenleven heeft gehad!
Sterkte!

**Geplaatst**: 15-11-09 15:49

Geplaatst: 15-11-09 15:49

Ik zit nu ook te denken...Wat een hel moet die autorit voor je geweest zijn. Ik kan bedenken dat het enige wat je wil is snel bij Valencia zijn en dan moet je nog zo lang in de auto zitten. Ik vind dit zooo erg voor je!

**Geplaatst**: 15-11-09 15:54

Geplaatst: 15-11-09 15:54

Jeetje meid wat erg :(:)

Wat een verhaal zeg, heel veel sterkte. En troost je, je hebt je paard een enorme lijdensweg bespaard. Bij mijn pony was het been ook zo kapot, we zijn niet meer naar een kliniek gegaan. Mijn DA gaf me 10% kans dat er uberhaubt geopereerd kon worden, en slechts 5% op een pijnvrij weide bestaan.
Je had een prachtige merrie, nogmaals heel veel sterkte, je hebt je juiste keuze gemaakt.

**Geplaatst**: 15-11-09 16:00

Geplaatst: 15-11-09 16:00

Wuw

Andrea, zo 'n zware beslissing en nog een zwaarder verlies! t is oneerlijk!
Veel sterkte!

**Geplaatst**: 15-11-09 16:10

Geplaatst: 15-11-09 16:10

heel heel veel sterkte!

ik denk aan je :(:)

en brand vanavond een kaarsje voor jullie

**Geplaatst**: 15-11-09 16:13

Geplaatst: 15-11-09 16:13

Owww..Andrea.. ik krijg hier de tranen in mijn ogen bij 't lezen van je relaas... zo jammer van je prachtige mooie meid!

Niemand wil dit meemaken, ik wens je veel sterkte met het verwerken van dit immense verlies!

**Geplaatst**: 15-11-09 16:20

Re: In loving memory: Z.A. Valencia

Geplaatst: 15-11-09 16:20

Wat een naar verhaal!
Heel veel sterkte met het verlies!

Vervelend dat het zo is gelopen op de brug maar wat een kracht dat iedereen zo snel heeft gereageerd! Dat de DA erbij was, ze de brug wilden gaan afbreken en dat 8 man haar de trailer in heeft getild en ze niet terplekke maar hadden besloten dat dit hopeloze zaak was!

Wat zonde van zo'n mooie pony, maar knap van je dat je de keuze hebt kunnen maken om haar niet meer te laten leiden. :(:)

**Geplaatst**: 15-11-09 17:40

Geplaatst: 15-11-09 17:40

Wat erg Andrea

Echt, ik ben er helemaa stil van...
Is die brug bij de paardenmelkerij toch? Ik heb het nog nooit gezien...
Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 15-11-09 18:02

Re: In loving memory: Z.A. Valencia

Geplaatst: 15-11-09 18:02

Héél véél sterkte Andrea!

**Geplaatst**: 15-11-09 18:03

Geplaatst: 15-11-09 18:03

Jeetje wat een verhaal. Nogmaals heel veel sterkte meid.

Toen ik vanochtend je mailtje kreeg vroeg ik me direct af of je haar nog wel gezien zou hebben omdat je gewoon op je werk geweest was. Ik had niet meegekregen dat je eerder weg was gegaan. Gelukkig lees ik nu het hele verhaal en ben je nog bij haar geweest. Dat is in ieder geval wel fijn, voor zover iets fijn kan zijn op dit moment.

Ik brand vanavond ook een kaarsje voor haar.

**Geplaatst**: 15-11-09 18:10

Geplaatst: 15-11-09 18:10

Ik zit hier werkelijk met de tranen in mijn ogen

!
Wat erg. Maar ik denk dat je juist gehandeld hebt, wat een verhaal!

Eng hoe snel een leven opeens voorbij kan zijn...

Heel veel sterkte!

Prachtige foto's trouwens!

Mooie herinneringen...

**Geplaatst**: 15-11-09 18:11

Geplaatst: 15-11-09 18:11

De tranen staan in mijn ogen, nadat ik je stukje las over het achterlaten in de kliniek, dat is zo'n moeilijk moment. Ik weet precies hoe het is.

Ik wil je heel veel sterkte wensen, je hebt het beste gedaan voor haar......... :(:)